Η αφορμή για το άρθρο ήταν μία φίλη μου. Η εν λόγω κοπέλα μου πρότεινε να δω την ταινία 365 μέρες μετά από μία σύντομη κουβέντα που είχαμε, επειδή ανέβαζε σε story συνεχώς τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Ωραίος άνδρας δεν λέω, για το Instagram τουλάχιστον. Είπα λοιπόν και εγώ ένα καραντινιάτικο βράδυ Τετάρτης, να βάλω να δω αυτήν ταινία. Γενικά δεν έχω την υπομονή να βλέπω κακές ταινίες. Προτιμώ να ξαναδώ μια που έχω δει και μου άρεσε. Ένα πράγμα με έκανε να μην κλείσω την ταινία από το πρώτο εικοσάλεπτο. Το cringe που μου δημιούργησε. Ήταν τόσο έντονο, σαν να βλέπω αποσπάσματα του Bachelor στο Facebook. Έπειτα σκέφτηκα σοβαρά. Πόσες φορές έχω δει σχετικά posts για αυτήν την ταινία; Πόσοι βλέπουν big brother; Πόσες φτιάχνουν τα νύχια τους μέσα στην καραντίνα; Πόσοι ακούνε trap; Πώς στην ευχή ο πλανήτης από τον Jimi Hendrix κατέληξε στους trappers; Τις Κardashians; Την ομάδα Ε; Τους αντικαπιταλιστές; Τα πλαστικά χείλη;
Είναι ο κόσμος τελείως ηλίθιος; Αδυνατεί να ξεχωρίσει την ποιότητα; Επηρεάζεται τόσο εύκολα; Για ποιόν λόγο υπάρχουν οι influencers; Για ποιόν λόγο να αφήσει κάποιος έναν που λέγεται influencer (επηρεαστής;) να του υπαγορέψει τις τάσεις της μόδας και τι προιόντα να αγοράσει; Για ποιόν λόγο μία μάρκα ποτού καθορίζει το κοινωνικό status; Θα μπορούσα να θέσω άπειρα ακόμα τέτοια ερωτήματα, αλλά νομίζω καταλάβατε που το πάω. Τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο πραγματικά ηλίθιο;
Κατά την γνώμη μου είναι ότι φοβάται πλέον σχεδόν τα πάντα. Όσο περνάνε τα χρόνια και η πολιτική ορθότητα γίνεται ισχυρότερη, οι διαφημιστικές τεχνικές πιο έξυπνες, η τεχνολογία μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινότητας, παρατήρησα ότι ο μέσος άνθρωπος φοβάται να πάει κόντρα σε όλα αυτά. Έχω δει άτομα να αγοράζουν ρούχα που δεν τους αρέσουν αλλά είναι της μόδας. Έχω δει άτομα να κουρεύουν τα μαλλιά τους ανάλογα με την τάση, ακόμα και αν δεν τους πάει. Είδα κοπέλες να βάφονται για να βγάλουν story μέσα στο σπίτι ή να πάνε γυμναστήριο. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο φοβόμαστε να πάμε κόντρα στο ρεύμα. Τόσο πιο πολύ φοβόμαστε να είμαστε διαφορετικοί. Τόσο γινόμαστε όλοι ίδιοι. Τι και αν ξέρουμε ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι διαφέρουν από εμάς, αυτό δεν μας πτοεί. Εμείς επιμένουμε να προσπαθούμε να μην διαφέρουμε. Καταβάλουμε τεράστια προσπάθεια να είμαστε basics.
Πείτε με συνωμοσιολόγο αλλά πιστεύω ότι είναι ένα είδος οργανωμένης προσπάθειας των μεγάλων ΜΜΕ και των εταιριών. Εύκολα κατευθυνόμενος άνθρωπος = εύκολο χρήμα. Ο διαφορετικός θα ονομάζεται ταυτόχρονα περίεργος, περιθωριακός, ανάξιος σεβασμού και προσοχής. Όποιος δεν είναι πολιτικά ορθός ή αριστερός είναι ρατσιστής. Όποιος δεν έχει social media είναι nolifer. Όποιος δεν μοιάζει με την μάζα είναι κατώτερος και δεν αξίζει τον χρόνο μας.
Θέλουμε να ακούμε την αλήθεια; Θέλουμε να ξεβολευτούμε; Αντέχουμε να είμαστε διαφορετικοί; Αντέχουμε την ποιότητα; Είναι εύκολο να είσαι μέρος της μάζας. Αξίζει όμως; Αν έβλεπες τον εαυτό σου από ψηλά τι θα νόμιζες; Είναι αυτό που πάντα ήθελες να είσαι;
Φοιτητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών – Δουλεύει πάνω στα λογιστικά – Ιδιοκτήτης τουριστικής επιχείρησης – Ενασχόληση με την μακροοικονομική, την φωτογραφία, την μουσική και την ανάγνωση.
