Τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μάστιγα, την οποία αδυνατεί να θεραπεύσει. Η μάστιγα αυτή δεν είναι άλλη από το ελληνικό δημόσιο και ειδικότερα από τις παθογένειες που βρίσκουν το χώρο να ανθίσουν εντός αυτού. Η αφορμή για να ανοίξει εκ νέου αυτό το θέμα προκύπτει από την ξαφνική επίσκεψη του Υπουργού Εργασίας, Κωστή Χατζηδάκη, στο υποκατάστημα του ΕΦΚΑ στην Αγία Παρασκευή.
Η αιτία για την επίσκεψη αυτή, τα χαμηλά επίπεδα αποδοτικότητας και τα παράπονα των πολιτών ως προς την εξυπηρέτηση του ΕΦΚΑ τη στιγμή που ο οργανισμός πρέπει να τρέξει με ταχύτητες πρωτόγνωρες, προκειμένου να εκδοθεί ένας τεράστιος αριθμός συντάξεων. Ακόμη, το θέμα των συντάξεων κρίνεται μείζον από τους εταίρους μας και είναι από τα πιο κρίσιμα που θα ασχοληθούν στις επόμενες αξιολογήσεις της χώρας. Σε αυτές τις συνθήκες πίεσης θα περίμενε κανείς οι υπάλληλοι να είχαν φιλοτιμηθεί τουλάχιστον… να πηγαίνουν στη δουλειά τους! 14 από τους 35 υπαλλήλους έλειπαν από το πόστο τους προφασιζόμενοι άδεια ή ασθένεια. Φυσικά κανείς δεν αναιρεί πως υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες και ατυχίες ως προς τις ασθένειες, όμως οι άδειες είναι ζήτημα διοίκησης. Μπορεί άραγε κανείς να φανταστεί ξενοδοχείο μέσα στην τουριστική σεζόν να μοιράζει άδειες στο ένα τρίτο του προσωπικού; Αφού λοιπόν δε θα το δεχόταν κανένας μας σε μια επιχείρηση, γιατί το δεχόμαστε στο κράτος που είμαστε όλοι μας συμμέτοχοι;
Φυσικά το θέμα δεν περιορίζεται στον ΕΦΚΑ. Όλοι έχουμε βιώματα από υπηρεσίες όπου το επίπεδο των υπηρεσιών ήταν κατώτερο του αναμενομένου ή ακόμη χειρότερα φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας όπως το λαϊκό αγαπημένο «γρηγορόσημο». Για όσους είχαν την τύχη να μη το γνωρίσουν, το γρηγορόσημο είναι το «παράβολο» που πλήρωνες ιδιωτικά στον υπάλληλο της υπηρεσίας προκειμένου η υπόθεση σου να εξεταστεί έγκαιρα και να μην «ξεχαστεί» σε κάποιο συρτάρι. Φαινόμενα διαφθοράς υπήρχαν και σίγουρα θα υπάρχουν και στο μέλλον. Το θέμα είναι να αντιμετωπίζονται και μάλιστα με τη δέουσα αυστηρότητα, ώστε να υπάρχει ισχυρό αντικίνητρο σε όποιον σκέφτεται να μεταπηδήσει από τη θέση του δημόσιου λειτουργού σε αυτή του παρακρατικού μεσάζοντα.
Τίθεται εύλογα το ερώτημα: Το κράτος τι κάνει για να θεραπεύσει αυτές τις παθογένειες; Αρχικά να πούμε πως το διάστημα της στενής επιτήρησης από τους Θεσμούς έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να αφαιρεθούν τέτοιου είδους αποστήματα, τα οποία το κράτος όλο το υπόλοιπο διάστημα αδυνατούσε να αντιμετωπίσει. Η απάντηση σήμερα βρίσκεται στην ψηφιοποίηση. Με τη σταδιακή ψηφιοποίηση και αυτοματοποίηση συναλλαγών και συστημάτων θα εκλείψουν σε βάθος χρόνου οι θέσεις που προσφέρονται για τέτοιου είδους αυθαιρεσίες και το σύστημα θα εξυγιανθεί. Μέχρι τότε όμως τι; Είναι δυνατόν μπροστά σε ένα φαινόμενο όπως αυτό του υποκαταστήματος του ΕΦΚΑ, ο Υπουργός, αρμόδιος για το χαρτοφυλάκιο της Εργασίας στη χώρα, να μην μπορεί να επιβάλει στοιχειώδεις κανόνες εργασίας στο ίδιο το δημόσιο; Μπροστά στην ασυδοσία που καλύπτεται πίσω από τη μονιμότητα η απάντηση περιορίζεται σε μομφή μέσα από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Έως ότου επικρατήσει η ψηφιοποίηση φαίνεται πως θα συνεχίσουμε να «κάνουμε πως κοιμόμαστε».
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Πρωινός Λόγος στις 25/6/2021
Αγρονόμος και Τοπογράφος Μηχανικός – Ραδιοφωνικός παραγωγός με ενασχόληση στην δημοσιογραφία και την επικοινωνία
