Στις 24 Μαΐου του 2014 έγινε η επίθεση στο εβραϊκό μουσείο των Βρυξελλών, με τέσσερις νεκρούς. Δεν είχα ακόμα ανέβει τότε, και μετά βίας το έμαθα. Θυμάμαι όμως να περνάω απέξω καιρό μετά και να αισθάνομαι ένα τεράστιο βάρος. Κάτι η φυσιολογική εμπάθεια, κάτι το εβραϊκό αίμα που κυλά στις φλέβες μου, η καρδιά μου πονούσε και για τα θύματα, και για το συμβολισμό της πράξης.
7 με 9 Ιανουαρίου το 2015 είχαμε την τραγωδία του Charlie Hebdo. Δεκαεπτά άνθρωποι στο χώμα. Άκουσα για κάποιον από αυτούς πως είχε δύο μικρά παιδιά· σίγουρα δεν ήταν ο μόνος. Οργή. Απλώς οργή και κρίμα, πολύ κρίμα για τις οικογένειες που καταστράφηκαν.
Στις 13 Νοεμβρίου 2015 το Παρίσι δέχεται πολλαπλή επίθεση. 130 νεκροί και 368 τραυματίες. Τρόμος. Ρωτάω φίλους και συμφοιτητές αν οι οικογένειές τους είναι καλά.
22 Μαρτίου το 2016 γίνεται η επίθεση στο αεροδρόμιο του Ζάβεντεμ και στο μετρό των Βρυξελλών. Έχουν ξανάρθει στην πόλη μου. Πανικός· κάνω δύο μέρες να βγω από το σπίτι, και η Πανεπιστημιούπολη είναι σε κατάσταση συναγερμού. Ασφάλεια και στρατιώτες παντού. Για να μπεις σε κλειστή αίθουσα πρέπει να έχεις την ταυτότητα του πανεπιστημίου. Κάποιος παρατάει μια βαλίτσα στο εστιατόριο και προκαλείται γενική υστερία.
14 Ιουλίου 2016 το φορτηγό στη Νίκαια πέφτει πάνω στον κόσμο.
Μέσα στο 2017 δυο τρεις τρελοί στο κέντρο των Βρυξελλών με όπλα χωρίς πολλά θύματα αλλά που συνεχίζουν να τρομοκρατούν. Η μητέρα μου με παρακαλάει να μένω σπίτι και να μένω μακριά από το κέντρο. Δεν θα μου κλέψουν αυτοί τη ζωή, μαμά. Αν είναι να γίνει δε θα μπορέσω ούτως ή άλλως να κάνω απολύτως τίποτα. Ρίσκα δεν παίρνω, αλλά αρνούμαι να κλειστώ στο σπίτι για χάρη τους. Έχω κουραστεί. Έχω βαρεθεί. Έχω βαρεθεί να ακούω παντού για θάνατο και πόνο, για διαλυμένες οικογένειες, δεν μπορώ άλλο να το ξανασκέφτομαι πριν βγω για έναν καφέ.
Δεν έχω αναφέρει ούτε τα μισά. Στην Αγγλία, στην Τουρκία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στη Φιλανδία, στη Σουηδία. Επιθέσεις παντού, μίσος παντού.
Και τώρα πάλι τα ίδια. Τα ίδια Παντελάκι μου τα ίδια Παντελή μου. Επίθεση στο Στρασβούργο. Πάλι πυροβολισμοί, πάλι εγκλωβισμένος κόσμος σε καφενεία, πάλι νεκροί και τραυματίες. Το Ευρωκοινοβούλιο κλειστό.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν αισθάνομαι τίποτα. Αυτή τη φορά δεν μου κάνει καμία εντύπωση. Αυτή τη φορά απλώς με ενοχλεί. Και αυτό το συναίσθημα με τρομάζει περισσότερο από όλα. Αυτό το συναίσθημα με παραλύει.
Φοβάμαι πως συνήθισα.
Διεθνολόγος και Νομικός με στόχο να δώσει μια ακόμη φωνή στις ομάδες που ανήκει: μετανάστες, ΑμεΑ, φοιτητές, νέες γυναίκες
