Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου η οποία είχε συμβεί τη χρονιά του 2008, με είχε βρει μαθήτρια της 1ης Λυκείου και ετών 15. Θυμάμαι, σα σήμερα, την οργή του κόσμου, τα κλειστά σχολεία, τις διαδηλώσεις όλων των μαθητών, τον πόνο που προσπαθούσε να απαντήσει το ”γιατί”.
Έβλεπα στη δολοφονία του παιδιού αυτού το ξέσπασμα μίας κοινωνίας η οποία είχε κρατήσει μέσα της απωθημένα και παράπονα και για πάρα πολλά άλλα. Είδα το θάνατο εκείνο ως την αφορμή για το ξέσπασμα μίας κοινωνίας η οποία έβραζε ήδη μέσα της. Η εφηβική ευερεθιστότητα και ο συνδυασμός της οργής για την αποστέρηση της ζωής ενός ανθρώπου, έκανε όλους τους συμμαθητές μου να είναι οργισμένοι αλλά και προβληματισμένοι για την ποιότητα της κοινωνίας που ζούσαμε τότε.
Η δολοφονία του Αλέξη ήταν το γεγονός που πυροδότησε την οργή. Την οργή για την άσχημη πολιτική, για τη στέρηση της αξιοπρέπειας των περισσότερων ανθρώπων, για την αυθαιρεσία εκείνου που έχει την εξουσία και τη χρησιμοποιεί για να βλάψει και όχι να προστατεύσει. Ο πόνος για το χαμό του νέου ανθρώπου του οποίου η ζωή ανοιγόταν μπροστά του σε συνδυασμό με την κοινωνική αδικία, έγραψε μέσα μου και δεν έχει σβήσει ούτε και μετά από δέκα χρόνια.
Από εκείνη την ηλικία είχα κιόλας αντιληφθεί πως αυτός ο κόσμος χρειαζόταν την αλλαγή, χρειαζόταν τη συνειδητοποίηση των μεγάλων για τις δικές τους λάθος επιλογές που έφεραν τον κόσμο σε αυτή την κατάσταση και όχι τη μεταφορά τους στους νεότερους.
Σήμερα, αν ζούσε ο Αλέξης, θα ήταν ένας νέος σαν και εμένα, εικοσιπέξι ετών. Και ο κάθε νέος άνθρωπος που φεύγει με τόσο άσχημο τρόπο, είναι μαχαίρι στην καρδιά…
Δημοσιογράφος με ενασχόληση στην Φιλοσοφία και Ψυχολογία
