Γράφει η Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου

Τα καλύτερα κείμενα μου τα έχω γράψει στο δρόμο – νομίζω κάθε γράφοντας που σέβεται τον εαυτό του. Αυτό είναι ένα τέτοιο κείμενο, είναι μια εξομολόγηση.

Πρωί Δευτέρας βγήκα για δουλειές στην Ομόνοια. Μην φανταστείτε πολύ πρωί, σχεδόν μεσημέρι ήτανε.

Είχα τον χρόνο να ανοίξει το μάτι μου, να πιω και δύο γουλιές γαλλικό, βρε αδελφέ.

Εκεί που μόλις βγήκα από μεγάλο κατάστημα καλλυντικών στην Ομόνοια, οι γνωστοί νόμιμοι παράνομοι χτύπησαν ξανά.

Τάραξαν το πρωινό (μεσημεριανό δηλαδής, γιατί δεν ξυπνάνε νωρίτερα από τις 11:00) του κοσμάκη και έτρεχαν τα ΜΑΤ να κυνηγάνε τα πιτσιρίκια που καταπώς φαίνεται εκτός από την διατάραξη της ησυχίας (ατόπημα νούμερο 1) έκαναν και κοπάνα από το σχολείο (ατόπημα νούμερο 2).

Με την απειλή των (επίσης νέων) αστυνομικών, οι «θαρρετοί» νεανίες όπου φύγει φύγει βρέθηκαν στο μετρό (αφού είχαν ρίξει ουσίες στον κόσμο καλά καλά) να προσπαθούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους μην τους πιάσουν τα ΜΑΤ. Έτσι, κρύφτηκαν ανάμεσα στο επιβατικό κοινό και πήραν το πρώτο τρένο για Κηφισιά.

Ναι, αυτή η γνωστή Κηφισιά του σαβουάρ βιβρ, και της θεωρητικής ανωτερότητας.

Πόσο κακό μας έχει κάνει η υποτίμηση και η ταμπελοποίηση σε αυτή τη χώρα.

Πρώτα από όλα τα μπερδεύουμε για ταξικές διακρίσεις (μέγα σφάλμα, να παραδίδουμε έτσι εύκολα τις έννοιες στον κομμουνισμό) και μας κατάντησε εργοστάσιο παραγωγής νεανιών με απωθημένα. Εξηγούμαι: Το παιδί που ζει και μεγαλώνει με το να το δείχνουν για τα «παραπάνω» χρήματα και τη θέση του μπαμπά του, γίνεται έφηβος με μηδενική αυτοπεποίθηση που προσπαθεί μέσω της βίας να «διεκδικήσει» τον εαυτό του, να ξεφύγει από το παρελθόν του. Έτσι νομίζει δηλαδή.

Και όλο αυτό γίνεται είτε έμφυτα, είτε επίπλαστα.

Διότι εκτός από τις ορμόνες που ακολουθούν τους νέους, δυστυχώς τους ακολουθεί και η ευπιστία.

Πόσο χόρτο έχουμε φάει εμείς οι νέοι (ή μας δίνουν για να θολώνουμε), πόσο νομίζουμε ότι κάνουμε επανάσταση ενώ το μόνο που κάνουμε είναι να γινόμαστε δεσμώτες, να μας στέλνουν τα γνωστά λαγωνικά για εκπαίδευση.

Που ακούστηκε τα λαγωνικά να στέλνουν τον κυνηγό για εκπαίδευση;

Το πράγμα είναι στο χέρι μας και το μόνο που κάνουμε είναι να κάνουμε κοπάνες από το σχολείο και να δεχόμαστε να μας δίνουν μπογιές και χημικά για να προάγουμε τον αγώνα τους, έναν αγώνα που δεν μας αφορά και ούτε πρόκειται. Έναν αγώνα που δεν υπάρχει για αυτούς, πόσω μάλλον για εμάς.

Και πόσο λυπάμαι που στο τέλος όλα αυτά τα παιδιά που παλεύουν για τους δήθεν «δασκάλους επαναστάτες» καταλήγουν να τρώνε τα μεγαλύτερα χαστούκια, να τους φέρονται σαν μιάσματα, όταν τους τελειώνει η χρησιμότητά τους.

Πόσο κρίμα να τους αφήνουμε εμείς οι νέοι να μας το κάνουν όλο αυτό.

Άλλες ανάγκες έχει ο σύγχρονος νέος, άλλες αξίες και άλλο μέλλον. Πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας, όχι να τους αφήνουμε να μας τα σπάνε και να μας βάζουν μεταλλικά στη θέση τους.