Βιασμοί, γυναικοκτονίες, εμπρησμοί. Ελλάδα 2021.
Τους τελευταίους μήνες, ερχόμαστε αντιμέτωποι με σοβαρά κοινωνικά (και όχι μόνο) προβλήματα. Βιασμοί, γυναικοκτονίες και εμπρησμοί είναι ορισμένες από τις αμέτρητες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Κάθε εβδομάδα καλούμαστε να αναμετρηθούμε με πολύ σοβαρά ζητήματα χωρίς ουσιαστικά να τα αντιμετωπίζουμε όπως θα έπρεπε. «Έλα μωρέ, εγώ θα σώσω τον κόσμο;», «Έλα μωρέ, θα βοηθήσει σίγουρα κάποιος άλλος…», «Έλα μωρέ, δεν βαριέσαι», «Έλα μωρέ…». Και αυτή η «επίρριψη» ευθυνών στους άλλουςδεν έχει τελειωμό. Φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε και να παραδεχτούμε την ευθύνη που φέρουμε πρωτίστως ως άνθρωποι και έπειτα ως πολίτες. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε ότι τα όσα δεινά συμβαίνουν στην Ελλάδα και γενικότερα στον κόσμο είναι αποτελέσματα δικών μας πράξεων ή παραλείψεων. Φοβόμαστε να «δούμε» την αλήθεια.
Αν όλες και όλοι μαζί δεν ενωθούμε, αν δεν «σηκώσουμε τα μανίκια» και δεν στηρίξουμε τους ΣΥΝ-ανθρώπους μας όπως η καθεμία και ο καθένας από εμάς μπορεί, αν δεν αναπτύξουμε και δεν καλλιεργήσουμε και στις νεότερες γενιές τον σεβασμό και την ενσυναίσθηση, αν δεν καταλάβουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι το παν και ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να την αφαιρέσει από τον συνάνθρωπό του, τότε τέτοιου είδους προβλήματα θα μας απασχολούν ΔΥΣΤΥΧΩΣ και τα επόμενα χρόνια.
Χρόνια ακούμε (και σωστά!) για την σπουδαιότητα να γνωρίζουμε Ιστορία και ότι «πρέπει να γνωρίζουμε το παρελθόν για να αποφύγουμε αντίστοιχα λάθη στο μέλλον». Γιατί όμως δεν το εφαρμόζουμε έμπρακτα; Γιατί οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας; Γιατί γινόμαστε ή μάλλον γιατί «επιτρέπουμε» να γινόμαστε, πολλάκις, θεατές σε ίδια ή παρόμοια περιστατικά; Γιατί υπάρχει αυτός ο «ωχαδερφισμός»; Γιατί δεν βοηθούμε τον συνάνθρωπό μας και του «γυρίζουμε την πλάτη»; Έχουμε,άραγε, αναρωτηθεί ποτέ;
Πολλά είναι τα αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουν να παραμένουν αναπάντητα.
Είναι χρέος όλων μας, ως υπεύθυνοι και ενσυνείδητοι πολίτες, να βελτιώσουμε την κατάσταση και να «κληροδοτήσουμε» στις επόμενες γενιές μία καλύτερη κοινωνία και έναν καλύτεροκόσμο εν γένει από αυτόνπουπαραλάβαμε. Ίσως, το «τέλος» του πλανήτη, το οποίο ακούμε τόσες δεκαετίες, να είναι αυτό που ήδη βιώνουμε… Όπως είχε πει και ο Αϊνστάιν «Δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Για το πρώτο διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις».
Λυπάμαι που γράφω το συγκεκριμένο κείμενο με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται στην χώρα τις τελευταίες ημέρες (και το τελευταίο διάστημα). Μακάρι ο κόσμος να ήταν αρκετά διαφορετικός και τα όσα αποκαλούμε αυτονόητα να ήταν πράγματι. Ένα πάντως είναι σίγουρο: απέχουμε παρασάγγας από την δική μας «Ιθάκη» και αν θέλουμε να καταστραφεί ο κόσμος, τότε σίγουρα βρισκόμαστε σε καλό δρόμο…
Ένας απογοητευμένος νέος
Φοιτητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών
