Ο Ακριβός Τσολάκης και ο Πόλεμος της Κορέας στο Politically Incorrect

Στα πλαίσια των Ιστορικών συνεντεύξεων που διεξάγουμε, συνεχίζουμε με τη ανάδειξη προσωπικοτήτων που συμμετείχαν στους αγώνες τους Έθνους και έγραψαν με χρυσά γράμματα το όνομα τους στα πεδία των μαχών.

Έχοντας ανοίξει το φάκελο του Πολέμου της Κορέας, καταγράφοντας την Ιστορία των Ελλήνων που πολέμησαν στην αφιλόξενη γη της Κορεατικής Χερσονήσου, φιλοξενούμε αυτή τη φορά τον Αντισμήναρχο ε.α. Τσολάκη Ακριβό, τον Έλληνα που συμμετείχε από κοινού με το Ελληνικό Σμήνος.

Ερώτηση: Αρχικά, θα ήθελα να μου δώσετε μερικά αυτοβιογραφικά στοιχεία που αφορούν εσάς και την οικογένεια σας.

Απάντηση: Ονομάζομαι Ακριβός Τσολάκης του Δημητρίου και της Όλγας, γεννήθηκα στις 17 Νοεμβρίου 1930 στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός, επιφανής και αξιαγάπητος στην πόλη.

Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, την επομένη μέρα ο πατέρας μου πήρε το τρένο και πήγε στην Αλβανία, επιστρατεύτηκε σαν αρχίατρος και γύρισε από εκεί με τραύματα και κρυοπαγήματα.

Γενικά η κατάσταση μας ύστερα από την έκβαση που πήρε ο πόλεμος ήταν τραγική, η μητέρα μου ήταν Γερμανίδα, είχε γεννήσει την αδερφούλα μου 20 μέρες πριν από την κήρυξη του πολέμου και όπως τα πράγματα δείξανε όταν ήμουν γύρω στα 14-15 ήμουν ο άνθρωπος ο οποίος έπρεπε να στηρίξει την οικογένεια.

Δεν πήγα στο Γυμνάσιο, διδασκόμουν κατ’ ιδίαν και έδινα κάθε χρόνο σε μία επιτροπή και με αυτό το τρόπο κέρδισα και ένα χρόνο και πήρα το απολυτήριο ένα χρόνο νωρίτερα.

Όταν απελευθερωθήκαμε ήρθε μία Εγγλέζικη εταιρεία στη Θεσσαλονίκη και πήγα μίλησα σε έναν Αξιωματικό, τους είπα ότι μιλώ Εγγλέζικα, τα οποία ήταν τα Γερμανικά μου τα οποία είχα μεταφράσει στα Αγγλικά εύκολα.

Τότε δε μιλούσε ο κόσμος Αγγλικά, μιλούσαν Γαλλικά οι περισσότεροι και δούλεψα σαν ταμίας 15 χρονών στην εταιρεία την Αγγλική, η οποία επισκεύαζε τους δρόμους από τη Θεσσαλονίκη προς την Καβάλα-Σέρρες, πήγαινα κάθε 15 μέρες και τους πλήρωνα με έναν Λοχία Εγγλέζο, όπου φυσικά η αμοιβή μου ήταν 10 λίρες την εβδομάδα και πολλές κονσέρβες για να ζήσουμε, για να επιβιώσουμε.

Όταν περάσανε λίγα χρόνια είχα σκεφτεί να πάω στο Εμπορικό Ναυτικό, στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων, όπως και στην Ιατρική Σχολή και στη Στρατιωτική που μου έλεγε ο πατέρας μου να πάω. Ο πατέρας μου ήταν στο κρεβάτι συνέχεια.

Μου έλεγε να πάω στην Ιατρική-Στρατιωτική Σχολή, να γίνω γιατρός, να αποκτήσω την πελατεία του, αυτά είναι αστεία όλα, εγώ ήθελα να γίνω κάτι που να βγάζω χρήματα όσο γίνεται πιο γρήγορα.

Διάβασα την αγγελία για τη Σχολή Ικάρων, έδωσα εξετάσεις, πέρασα στους επιτυχόντες και τελικά η πατρίδα διάλεξε μαζί με αρκετούς από τους συμμαθητάς μου να μας στείλει στην Αμερική για εκπαίδευση. Πήγαμε στην Αμερική, πετάξαμε το Harvard σα βασική εκπαίδευση και ακολούθως στο εξάμηνο που είχαμε μείνει μόνο 13 από τους 34 πετάξαμε και το Mustang στο Las Vegas εκείνη την εποχή.

Γυρίσαμε πίσω στη Σχολή Ικάρων, πετάξαμε το Spitfire που ήταν μπροστά στο Mustang ποδήλατο και αποφοιτήσαμε το 1950, τον Οκτώβριο, δηλαδή μπήκαμε στη Σχολή το 1949 στις αρχές και στο τέλος του 1950 είχαμε βγει, μέσα σε 2 χρόνια περίπου γίναμε Αξιωματικοί της Ικάρων.

Μετατέθηκα στο ΣΕΔΕΣ στη Χαλκιδική. Eκεί είχα ζητήσει να πάω, ήμουν από τη Θεσσαλονίκη, οι γονείς μου ήταν άρρωστοι στην πόλη και έπρεπε να ήμουν έξω για να τους προστατεύω, με στείλαν στο ΣΕΔΕΣ, τότε Αρχηγός ο Κελαϊδής και πάνω στους 5-6 μήνες μας ειδοποίησαν 6 από εμάς τους 13 ότι μας στέλνουν στον Πόλεμο της Κορέας.

Την Κορέα δεν την ήξερε κανένας μας, μόνο από τα γραμματόσημα ξέραμε που είναι. Εμπάς περιπτώση μας έστειλαν, πήγαμε στην Κορέα και οι 3 από εμάς μείναμε 23 μήνες κάτω, 2 χρόνια ολόκληρα.

Ερώτηση: Πως μάθατε για τον Πόλεμο της Κορέας;

Απάντηση: Μάθαμε για τον Πόλεμο όταν ήρθαν και μας ειδοποιήσαν, κάτι ψιλο-γράφανε οι εφημερίδες, αλλά δεν μας ενδιέφερε και πολύ. Ήμασταν νέα παιδιά 20ρηδες, ξέραμε απλώς ότι γίνεται ένας πόλεμος σε κάποιο σημείο του κόσμου.

Ερώτηση: Πως το βιώσατε όταν σας ενημέρωσαν πως θα πρέπει να συμμετέχετε στον Πόλεμο της Κορέας;

Απάντηση: Το βίωσα ως εξής, το είδα με πολύ καλό μάτι, γιατί πηγαίνοντας στην Κορέα, όλα τα χρήματα που θα έπαιρνα εκεί θα πήγαιναν στο σπίτι, δε θα είχα προσωπικά έξοδα και θα είχα και κάποια είσπραξη, κάποιο μεροκάματο στην Κορέα κατά τον πόλεμο και θα μπορούσα να τους βοηθήσω περισσότερο και έτσι όταν μου είπαν ότι: «Θα μείνεις άλλο ένα εξάμηνο, άλλο ένα εξάμηνο και 4^ο εξάμηνο».

Δεν είπα όχι ποτέ για αυτούς τους λόγους, διότι η ζωή μας κάτω ήταν κόλαση, δεν ήταν αστείο για να καθίσω να αναλογιστώ. Πέταξα 160 αποστολές, 1.100 ώρες πολεμικές, αυτά δε γίνονται εύκολα σε ένα πολεμικό πεδίο, το οποίο από στιγμή σε στιγμή όταν πετάς δεν ξέρεις από που θα σου έρθει.

Ερώτηση: Πριν πάτε στην Κορέα τι εντολή είχατε πάρει από την Ελλάδα;

Απάντηση: Είχαμε πάρει εντολή να πάμε κάτω και να αγωνιστούμε όπως έλεγαν στην διαταγή: «Υπέρ της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας του Έθνους αυτού».

Ερώτηση: Τι εκπαίδευση διαθέτατε, με τι αεροπλάνα θα πετούσατε εκεί;

Απάντηση: Dakota, μεταφορικό. Είχαμε 6 αεροπλάνα δικά μας εκεί κάτω. Βέβαια από τα 6 χάσαμε τα 3 σε δυστυχήματα, αύτανδρα και τα 3, 12 άνθρωποι νεκροί.

Ερώτηση: Πόσοι συμμαθητές σας θα πηγαίνατε στην Κορέα;

Απάντηση: Συμμαθητές συνολικά πήγαμε 6.

Ερώτηση: Πως πήγατε στην Κορέα;

Απάντηση: Εμείς πήγαμε με καράβι, κάναμε 29 μέρες.

Ερώτηση: Και όταν φτάσατε στην Κορέα που δέσατε;

Απάντηση: Πήγαμε στο λιμάνι του Busan στη Νότιο Κορέα, βγήκαμε έξω και από εκεί μας πήρε αεροπλάνο και μας πήγε στο Τόκιο στη Tachikawa, ένα πολεμικό αεροδρόμιο έξω από το Τόκιο, όπου ήταν η έδρα του Σμήνους.

Ερώτηση: Τι καιρικές συνθήκες συναντήσατε;

Απάντηση: Ο καιρός εκεί ήταν εφιαλτικός και το καλοκαίρι και τον χειμώνα, διότι το χιόνι ερχόταν από πάνω από τη Σιβηρία, 1 μέτρο χιόνι, πάγωνε το σύμπαν. Κοιμόμασταν σε σκηνές και είχαμε 2 σόμπες πετρελαίου μέσα η κάθε σκηνή που κοιμόντουσαν 6 άτομα και πάγωνε και το πετρέλαιο, σκεπασμένοι με 7 κουβέρτες, με πιτζάμες, τη φόρμα πτήσεων τη φοράγαμε για να είμαστε ζεστοί και με ένα 45ρι πιστόλι δίπλα.

Ερώτηση: Θυμάστε ποια ημερομηνία φτάσατε στην Κορέα;

Απάντηση: Στην Κορέα έφτασα το Φεβρουάριο του ‘51 και έφυγα από εκεί τον Ιανουάριο του ‘53.

Ερώτηση: Όταν ήσασταν στην Κορέα ποιον είχατε Διοικητή και τι εντολές είχατε λάβει;

Απάντηση: Ο Διοικητής Έλληνας φυσικά. Ο πρώτος μας Διοικητής ήταν ο Ανδρέας Γκορένκο, Επισμηναγός, τον οποίο είχαμε Διοικητή στη Σχολή Ικάρων, ύστερα ήρθε ένας άλλος, ήρθες ο Δημήτρης Κωστάκος που διετέλεσε αργότερα Αρχηγός της Αεροπορίας, ήρθε ο Πλειώνης και ακολούθησαν και άλλοι 2-3. Η εντολή μας ήταν να πετάμε σύμφωνα με αυτά που έλεγαν οι διαταγές.

Ερώτηση: Θυμάστε σε ποιες περιοχές πετούσατε;

Απάντηση: Λίγο πιο κάτω από τον 38^ο Παράλληλο, το μεγαλύτερο μέρος, δηλαδή τον 1.6 χρόνο από τα 2 που έμεινα εκεί τον πέρασα στο Κ-16 που ήταν μέσα στον ποταμό Χαν, ήταν ένα νησάκι και στο νησάκι είχαν κάνει αεροδρόμιο επάνω και ήταν πολύ κοντά στον 38^ο.

Ακουγόντουσαν οι θόρυβοι από το Μέτωπο, περνούσε που και που κανένα ελαφρό αεροπλανάκι και αμολούσε μερικές βόμβες εκεί που ήμασταν, δεν είχε πάθει κανένας τίποτα και όταν πηγαίναμε στα νησιά γιατί οι ποιο επικίνδυνες αποστολές που πετούσαμε ήταν σε μερικά νησιά τα οποία είχαν ένα περίεργο φαινόμενο, είχαν άμπωτη και παλίρροια.

Όταν τραβιόταν το νερό, ξεσκέπαζε την αμμουδιά και πηγαίναμε και προσγειωνόμασταν στην άμμο επάνω η οποία ήταν σαν μπετόν και σε 1.3 ώρα περίπου άρχιζε το νερό να έρχεται ξανά, εμείς όμως είχαμε φύγει, απογειωθήκαμε. Ένα δικό μας αεροπλάνο μάλιστα οι Αμερικανοί επειδή υπήρχε ένας λόφος στην αρχή είχαν χάσει ένα αεροπλάνο εκεί πέρα αύτανδρο σε αυτό το νησί, το Paengnyŏngdo, το νησί της Λεοπάρδαλης.

Χάσανε το αεροπλάνο με το πλήρωμα και εμάς ένα αεροπλάνο όταν πήγαινε να απογειωθεί ο ένας τροχός βούλιαξε σε κάτι που βρήκε, ένα μαλακό σημείο και γύρισε και πήγε στη θάλασσα μέσα, αλλά στα ρηχά και κάθισε στα ρηχά όλο το αεροπλάνο μέσα.

Βγήκε όλος ο κόσμος κακήν-κακώς από εκεί και το τραβήξανε οι Κορεάτες, το έβγαλαν το αεροπλάνο έξω, ήρθε ένα αεροπλάνο αυτοκτονίας από την Αμερική, ένα πλήρωμα, το επισκευάσανε, το πήγανε στις Φιλιππίνες που είχαν τότε ένα αεροδρόμιο μεγάλο οι Αμερικανοί, το έκαναν καινούργιο και πήγα εγώ ύστερα από 3 μήνες και το έφερα πίσω ολοκαίνουργιο, το αεροπλάνο αυτό υπάρχει ακόμα στην αεροπορία, το 622, αλλά σιγά-σιγά όταν είδαν οι Αμερικανοί ότι ανταποκρινόμασταν στο θέμα των αποστολών και μάλιστα κατά τρόπο που αυτοί δεν ανταποκρίνονταν. Αυτοί όταν απογειωνόντουσαν και έβλεπαν καιρό γύριζαν πίσω.

Εγώ δε θυμάμαι πολλοί από εμάς να ματαίωσαν αποστολές. Μπαίναμε μέσα στο σύννεφο, πετάγαμε όπως εμείς ξέραμε και κάναμε την αποστολή, δηλαδή βγάζαμε το φίδι από την τρύπα οπωσδήποτε και στο τέλος καλομάθαν οι Αμερικανοί και μας δίνανε τις περισσότερες αποστολές στα νησιά.

Εγώ προσωπικά είχα κάνει 27 αποστολές στα νησιά. Πετούσαμε στα 500 πάνω από τη θάλασσα και που και που βλέπαμε και ακούγαμε εκρήξεις, ρίχνανε από τα επάκτια οι Κινέζοι από δίπλα.

Ερώτηση: Συναντήσατε αντιεροπορική άμυνα των Κινέζων ή των Βορειοκορεατών;

Απάντηση: Τίποτα αυτό ήταν πυροβολικό των Κινέζων περισσότερο, χτυπάγανε γιατί είχανε μάθει ότι πηγαίναμε στα νησιά αυτά, ήμασταν η καρδιά που ζούσαν αυτά τα νησιά. Πηγαίναμε κόσμο, φέρναμε κόσμο, τρόφιμα, αιχμαλώτους, πράκτορες που ενεργούσαν από εκεί. Επάνω πλακωνόντουσαν τα F-86 τα Αμερικάνικα με τα Mig των Βορειοκορεατών και τους Κινέζους. Επάνω από εμάς, βλέπαμε τα ίχνη. Μπορούσε ένας να ξεφύγει, να κατέβει κάτω και να βουλιάξουμε.

Ερώτηση: Ποια ήταν η πιο σημαντική αποστολή που είχατε λάβει;

Απάντηση: Μία που δε θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν παραμονή Χριστουγέννων το ‘52 που με φώναξε ο Επιχειρήσεων ο Αμερικανός με ένα μέτρο χιόνι και ήμουν Κυβερνήτης Υπηρεσίας εκείνη την ημέρα, γιατί βγήκαμε Κυβερνήτες στα 20 μας χρόνια, 20 χρονών Κυβερνήτης Dakota, στην Ελλάδα αν το έλεγες θα σου έλεγαν ότι έχεις τρελαθεί και με φώναξε και μου λέει: «Έχω ένα πρόβλημα. Πήγαν 2 αεροπλάνα δικά μας σε ένα βοηθητικό αεροδρόμιο, σε ένα χωράφι για να πάρουν 15 Αξιωματικούς να τους πάνε στην Ιαπωνία και από εκεί στην Αμερική», είχε δώσει εντολή ο Πρόεδρος Truman αυτοί οι άνθρωποι να είναι στο σπίτι τους τα Χριστούγεννα ύστερα από τον αγώνα τους σε ένα Ύψωμα, πεζοναύτες Αμερικανοί. Μου λέει: «Θα πας να την κάνεις αυτήν την αποστολή, τα σύννεφα είναι κολλημένα στο έδαφος, εσύ θα την κάνεις την αποστολή».

Τελικώς την έκανα την αποστολή, η οποία ήταν απίστευτη σε διαδικασία και σε καταστάσεις και τελικά το απόγευμα είχα πάρει τους Αμερικανούς, απέναντι στην Ιαπωνία προσγειωθήκαμε και εκεί κακός ο καιρός, κατεβήκαν κάτω και ήρθαν, μας αγκαλιάζανε, μας δίνανε τα πορτοφόλια τους με τα λεφτά, τα ρολόγια τους, Αξιωματικοί και είχαν τρελαθεί οι άνθρωποι, αλλά το κυριότερο από όλα ήταν πως όταν προσγειώθηκα σε αυτό το χωράφι είδα ένα Σμήνος από ανθρώπους να τρέχουν στο αεροπλάνο μέσα και ανέβηκε ένας Αξιωματικός, ήρθε μπροστά, με αγκάλιασε, είδε, έψαχνε, του λέω: «Τι ψάχνεις;», μου λέει: «Τον Κυβερνήτη», λέω: «Εγώ είμαι ο Κυβερνήτης», παιδάκι 20 χρονών, λέει: «Είναι δυνατόν να είσαι εσύ ο Κυβερνήτης;» και γυρνάει προς την πόρτα και φωνάζει προς τους άλλους: «I knew the Greeks will come» (ήξερα ότι οι Έλληνες θα έρθουν). Αυτό θα μείνει στην Ιστορία!

Αυτή ήταν η φοβερότερη αποστολή που έκανα από απόψεως ειδικού βάρους, όχι από ρίσκου, είχε πολύ ρίσκο, αλλά ήταν η φοβερότερη αποστολή που θα μπορούσε να γίνει εκεί.

Ερώτηση: Πως ήταν ένας Έλληνας να πολεμάει σε μία ξένη χώρα δίχως να γνωρίζει αν θα επιστρέψει ασφαλής;

Απάντηση: Εγώ και οι συνάδελφοι μου, οι αείμνηστοι γιατί έχουν φύγει όλοι εκτός από έναν που είναι σε καροτσάκι στην Πελοπόννησο, έχουμε μείνει μόνο αυτοί οι 2 ζωντανοί μονάχα. Είχα την αγωνία με τους γονείς μου, οι οποίοι ήταν και οι 2 σε πολύ άσχημη κατάσταση υγείας και ήταν και η μικρή μου αδερφή, η οποία ήταν 10 χρόνια μικρότερη από εμένα, δεν είχαμε πολλούς συγγενείς, είχαμε μονάχα τον παππού, τον γιατρό, στα Βασιλικά έξω από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος βοηθούσε και αυτός ο άνθρωπος, αλλά βέβαια τα χρήματα τα οποία πληρωνόμουν εκείνη την εποχή πήγαιναν όλα στην οικογένεια, αυτό με ησύχαζε.

Δεν υπήρχε ελπίδα ότι θα γυρίσουμε πίσω. Εμείς που είχαμε μείνει 2 χρόνια εκεί πέρα δεν ελπίζαμε ότι θα αλλάξει η ζωή. Είχαμε ως προς την κακοπέραση και τα βάσανα και τις ανησυχίες και το φόβο μερικές φορές, είχαμε δεχθεί αυτό το φαρμάκι, το οποίο το ζούσαμε κάθε μέρα.

Ερώτηση: Πιστεύατε ότι θα πεθάνετε;

Απάντηση: Βέβαια. Πιστεύαμε ότι θα αφήναμε εκεί τα κόκκαλα μας, εμείς οι 3 τουλάχιστον που μείναμε 4 εξάμηνα. 4 πολεμικά εξάμηνα για μια σύνταξη των 900€ μετά από 15 χρόνια στην Πολεμική Αεροπορία. 15 χρόνια και 4 εξάμηνα κάνουν 17 και τα εξάμηνα χρεωνόντουσαν κάποτε πολλαπλασιαστικά στη σύνταξη, τώρα ξεχαστήκανε.

Ερώτηση: Πως ήταν η ζωή στην Κορέα με τους συμμαθητές σας, ποια ήταν η διασκέδαση του Έλληνα πολεμιστή;

Απάντηση: Κάθε μήνα μας δίνανε μια βδομάδα άδεια και πηγαίναμε μια βδομάδα στην Ιαπωνία. Ο μισθός μας εκεί ήταν 1 δολάριο την ημέρα, 30 δολάρια το μήνα, ήταν όμως κάποια λεφτά αυτά, γιατί στην Κορέα δεν τα ξοδεύαμε.

Πηγαίναμε στην Ιαπωνία, νέα παιδία ήμασταν, η μόνη διασκέδαση ήταν η συντροφιά. Πηγαίναμε στο θέατρο, στον κινηματογράφο, πηγαίναμε σε ένα σπίτι που είχε κοπέλες και κάναμε συντροφιά.

Ήμασταν ψηλότεροι τότε, ήταν πολύ κοντοί οι Ιάπωνες, μπαίναμε στο τραμ και ήμασταν ένα κεφάλι πιο ψηλοί και βλέπαμε όλους τους άλλους από ψηλά και ένα αστείο: Κάποτε θυμάμαι με έναν σύντροφο, συμμαθητή, τον Δημήτρη Μάστρακα από το Πειραιά, ο οποίος σκοτώθηκε στην Αγχίαλο μπροστά στα μάτια μου, πήγαμε σε ένα από αυτά τα σπίτια που πηγαίναμε συνήθως και πριν μπούμε μέσα αφήναμε τα παπούτσια μας έξω.

Όταν λοιπόν τελειώσαμε την άλλη μέρα το πρωί και πηγαίναμε να φύγουμε είχανε κλέψει τα παπούτσια και εμείς φορούσαμε στολή, είχαμε πάει με τη στολή και δεν είχαμε παπούτσια και μας έφερε η «Mama Shan», η «Μαμά» που λέγαμε εκεί πέρα από ένα ζευγάρι, τα Ιαπωνικά σαμπό και φύγαμε με σαγιονάρες και πήγαμε στο αεροδρόμιο και μας είδανε με σαγιονάρες να περπατάμε, μέχρι που πήγαμε μέσα, βρήκαμε παπούτσια και τα φορέσαμε ξανά.

Καταλαβαίνεις τι πρόγκα έπεσε και τι πλάκα είχε γίνει, εκτός βέβαια από το γεγονός πως ήμασταν οι ψηλότεροι μέσα στο τραμ και τα παιδάκια μας δείχνανε και γελούσανε και όταν ρωτήσαμε γιατί γελάνε, η απάντηση ήταν: «Τόσο άσχημες φάτσες, με τέτοια μάτια, δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ».

Ερώτηση: Πίσω στον Πόλεμο της Κορέας, θυμάστε κάποια μάχη που παρακολουθήσατε ή συμμετείχατε και σας μένει ανεξίτηλη στη μνήμη σας, για παράδειγμα ποικίλες είναι οι αναφορές για τα Κινεζικά στρατεύματα που συμμετείχαν στο Πόλεμο και το πως αυτοί πολεμούσαν με τον όγκο τους;

Απάντηση: 1.000.000 ήταν. Διαθέταν οπλισμό όλοι και είχαν και ένα σακούλι ρύζι ο καθένας μέσα στο σακίδιο τους και τρώγανε μόνο ρύζι. 1.000.000 είχαν εισβάλει απάνω και τους πήραν φαλάγγι προς τα κάτω. Αποκλείσαν και τους πεζοναύτες πάνω στο Chosin Reservoir και είχε κάνει το Σμήνος εκεί αποστολές 2 μέρες και κουβάλησε τουλάχιστον 400-500 τραυματίες και σκοτωμένους πεζοναύτες.

 

Μάχες που να συμμετείχαμε με ένα αεροπλάνο δεν υπήρχαν γιατί η μάχη γινόταν αλλού, οι δικές μας μεταφορές γινόντουσαν διαφορετικά μεταξύ αεροδρομίων και σε αεροδρόμια που είχαν γίνει με μπουλντόζες μονάχα.

Ορισμένα από αυτά είχαν διαδρόμους ασφάλτινους, από την εποχή των Ιαπώνων ακόμα, αλλά ορισμένα άλλα ήταν χωράφια στα οποία πιάναμε εμείς εκεί μαζί με όλα τα άλλα. Πάντως ήμασταν πολύ κοντά στο μέτωπο και βλέπαμε να πηγαίνουν και να έρχονται άνθρωποι τραυματίες.

Ερώτηση: Ποιο ήταν τα συναισθήματα σας όταν είδατε τους πρώτους Έλληνες νεκρούς;

Απάντηση: Κηδείες του στρατού δεν παρακολουθήσαμε ποτέ γιατί είχαμε ένα νεκροταφείο κάτω στο Busan. Εγώ είχα πάει στην κηδεία ενός από τα 3 αεροπλάνα μας που κηδέψαμε το πλήρωμα εκεί στο Busan κάτω. Ήταν κάτι που μας είχε σκληρύνει πάρα πολύ και σκέψου να είσαι στην ηλικία των 20-21 χρονών, είσαι ακόμα …

Ερώτηση: Μετανιώσατε για κάτι που κάνατε ή που δεν κάνατε σε εκείνον τον Πόλεμο;

Απάντηση: Όχι, ποτέ. Νομίζω ότι ήταν μία από τις πιο σπουδαίες αποστολές που έχω κάνει στη ζωή μου και όχι μόνο αυτό, αλλά δώσαμε ενεργή βοήθεια στους Κορεάτες εκείνη την εποχή, δεν ήταν τυπική βοήθεια. Όταν κάνεις 160 πολεμικές αποστολές, μεταφορές τραυματιών, γιατί οι Αμερικανοί μας έδωσαν αυτές τις αποστολές που δεν είχαν δώσει σε καμία άλλη αεροπορία.

Εμείς μεταφέραμε τραυματίες Αμερικανούς και σε αποστολές και 2 αεροπλάνα που χάσαμε είχαν τραυματίες μέσα. Πάντως και σε αυτήν την αποστολή πηγαίναμε με το κεφάλι ψηλά, παριστάμεθα σε όλη τη διαδικασία αυτή, η οποία ήταν κάθε άλλο παρά ευχάριστη, λυπητερή, χάσαμε συντρόφους, ανθρώπους που βλεπόμασταν κάθε μέρα και πετούσαμε μαζί, τον Διοικητή μας τον χάσαμε στο δεύτερο ατύχημα κοντά στο   Κ-16 που ήμασταν εμείς, ήταν το Κ-13, 20 λεπτά πτήσης, πήγε να απογειωθεί το βράδυ από το διάδρομο, από τη διαχωριστική του διαδρόμου, ζήτησε άδεια, οι Αμερικανοί του είπαν: «Μην μπαίνεις μέσα στο διάδρομο», αυτός άκουσε διαφορετικά, μπήκε στο διάδρομο και από την αρχή του διαδρόμου απογειωνόταν ένα F-80 με ναπάλμ και τον συνάντησε την ώρα που ξεκολλούσε και τρακάρανε και οι 2 στα 10-20 πόδια.

Έγινε παρανάλωμα του πυρός, δεν έζησε κανείς και ο Διοικητής μου ήταν Κυβερνήτης και αυτήν την πτήση την πήγαινα εγώ.

Χιόνιζε εκείνη την ημέρα, ήρθε στη σκηνή, άνοιξε την πόρτα και λέει: «Τσολάκη πρέπει να πετάει και ο Διοικητής που και που, πετάς σήμερα στο Κ-13, έτσι δεν είναι; Θα πάω εγώ αυτήν την αποστολή γιατί πρέπει να πετάει και ο Διοικητής» και ήρθε ο Αξιωματικός Επιχειρήσεων, ο Επισμηναγός Φράγκου, ύστερα από μιάμιση ώρα και μου λέει: «Έβγα έξω να μιλήσουμε» και βγήκα έξω και μου λέει: «Χάσαμε και το αεροπλάνο που πήγε στο Κ-13. Θα πας με έναν Ανώτερο Αξιωματικό να δεις το τι συνέβη εκεί πέρα».

Πήγαμε και από το όλο φλεγόμενο πεδίο είχε μείνει μόνο η κάσκα του πιλότου, του τζετ, του Αμερικανού, πεταμένη στην άκρη, μισοκαμμένη και ο συγκυβερνήτης του δικού μας αεροπλάνου, που είχε έρθει πριν 20 μέρες, τον είχαν πάει στο νοσοκομείο.

Πήγαμε στο νοσοκομείο την ίδια μέρα, μεσάνυχτα το βράδυ και μας είπε ο γιατρός που ήταν εκεί πως: «Ο δικός σας είναι μέσα, είναι νεκρός από το λαιμό και κάτω, αλλά περιέργως δουλεύει το μυαλό του και τα μάτια του και μιλάει ακόμα».

Πήγαμε, Περακάκης λεγόταν, είχε αποκτήσει μια κορούλα 20 μέρες πριν έρθει στην Κορέα. Πήγαμε, τον είδαμε, είχε τη δύναμη να γελάσει και έκανε ένα γέλιο τέτοιο και ξεψύχησε.

Ερώτηση: Ποια ήταν η πιο δύσκολη εμπειρία που βιώσατε;

Απάντηση: Δύσκολα ήταν σχεδόν όλα, αλλά ορισμένα ξεχώριζαν κιόλας γιατί ήταν και οι καιρικές συνθήκες δύσκολες και το χειμώνα μόνο εμείς μπορούσαμε να περνάμε κάποια εδάφη γιατί είχαμε αποκτήσει και την εμπειρία και ξέραμε την Κορέα απ’ έξω.

Ορισμένα αεροδρόμια ήταν χωράφια σκέτα, ήταν οι συνθήκες τέτοιες που ζούσαμε μέσα σε μια σκηνή, την οποία την χτυπούσαν οι αέρηδες, τα χιόνια, οι ζέστες, τα πάντα και που και που ερχόντουσαν και ορισμένοι Κινέζοι από το ποτάμι, περνούσαν το ποτάμι, όταν μπορούσαν να κολυμπήσουν το βράδυ, κόβανε με ξυράφι τις σκηνές κάτω μια τρύπα, μπαίνανε μέσα και πνίγανε αυτούς που κοιμόντουσαν.

Είχε γίνει μια φορά αυτό. Είχαν έρθει Κινέζοι και πνίξανε όλους τους μαγείρους που είχαμε στο αεροδρόμιο. Ήταν κάποιοι αφροαμερικανοί και μας μαγείρευαν το πρωί πηγαίναμε και τρώγαμε, το μεσημέρι, το βράδυ όταν δεν πετούσαμε και μας ήξεραν και τους ξέραμε και πάμε να φάμε το πρωί και ήταν κλειστή η σκηνή, δεν είχε πάει κανένας, τους είχανε σφάξει όλους μέσα στη σκηνή.

Ερώτηση: Πολλοί Έλληνες που πήγαν στο μέτωπο να πολεμήσουν μετέφεραν μαζί τους τον σταυρό τους, εσείς πιστεύατε πως ο θεός σας προστάτευε;

Απάντηση: Πάρα πολύ. Εγώ έχω μόνιμο συμβόλαιο με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Δεν είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στο θεό, στους Αγίους και σε όλες τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις.

Ξέρω ότι υπάρχει ασώματη ενέργεια έξω και σε αυτήν την ασώματη ενέργεια έξω που εμείς την ονομάζουμε Αρχάγγελο Μιχαήλ εγώ πιστεύω πάρα πολύ και έχω την εντύπωση ότι με έχει βοηθήσει στη ζωή μου, η οποία κάθε άλλο παρά δεν ήταν ριψοκίνδυνη και επικίνδυνη, διότι έχω μετρήσει τουλάχιστον 15 φορές που θα έπρεπε να έχω φύγει και με προστάτεψε.

Είμαι λάτρης τους θείου πάρα πολύ βαθιά και πιστεύω πολύ έντονα ότι υπάρχει αυτή η δύναμη, την οποία και μόνο με το να μας δίνει την ελπίδα και την πίστη αρκεί, διότι ο άνθρωπος ανεξαρτήτως που γεννήθηκε, τι χρώμα έχει, πάντοτε θέλει να έχει μια ελπίδα για το μέλλον ή να πιστεύει κάτι, να πιστεύει ότι υπάρχει μία δύναμη η οποία δημιούργησε το σύμπαν. Αυτές είναι αρχές που κανένας δεν μπορεί να κρίνει.

Ερώτηση: Πιστεύετε ότι είχε νόημα η θυσία τόσων Ελλήνων στην Κορέα;

Απάντηση: Πολύ μεγάλο νόημα. Ήταν μια πάνσοφη ιδέα που είχε η τότε Ελληνική Κυβέρνηση και μας έστειλε όλους και το Τάγμα και το Σμήνος κάτω, διότι ναι μεν η παρουσία δεν ήταν τεράστια, αλλά ήταν ουσιαστική και ήταν με πίστη και δύναμη και είχαμε βγάλει και το Στράτευμα και εμείς της αεροπορίας κάτω στην Κορέα και στην ευρύτερη περιοχή ένα φοβερό όνομα. Γράφανε οι εφημερίδες, οι Αμερικανικές, πως οι Αμερικανοί που πετάνε στα διάφορα αεροδρόμια στην Κορέα, προτιμούν να πετάνε με το Ελληνικό Σμήνος, γιατί ήμασταν «All weather», δηλαδή παντός καιρού.

Ερώτηση: Έχοντας βιώσει όλες αυτές τις κακουχίες, τις απώλειες, θα ξαναπηγαίνατε να πολεμήσετε;

Απάντηση: Βεβαίως, και σήμερα.

Ερώτηση: Τι σημαίνει για εσάς η λέξη «Ελλάδα» και η λέξη «Πατρίδα»;

Απάντηση: Είναι η πιο δύσκολη ερώτηση γιατί αισθάνομαι να πω τόσα πολλά για αυτό το θέμα θα αρκεστώ να πω μόνο πως έχω αφιερώσει όλα αυτά τα χρόνια, 70 χρόνια από τη ζωή μου τα έχω αφιερώσει στην Πατρίδα, συνέχεια, δεν υπήρξα ποτέ σε σύνταξη, δουλεύω συνέχεια και αυτή η προσφορά είναι για την Πατρίδα.

Η Πατρίδα μου με τίμησε στα 20 μου χρόνια με τον Πολεμικό Σταυρό που είναι ένα μετάλλιο πολεμικό που το δίνουν μονάχα για πράξεις στο πεδίο της μάχης. Ήμουν 20 χρονών όταν πήρα Πολεμικό Σταυρό.

Έχω την εντύπωση ότι τουλάχιστον από τους αεροπόρους του Τάγματος που ζουν αυτοί τη στιγμή, εκτός από τους συμμαθητή μου που είναι στην Πελοπόννησο, στο καροτσάκι και το Στρατιωτικής Αξίας είναι Πολεμικό και μας τα έδωσε ο εκεί Διοικητής, ο Κωστάκος, ο αείμνηστος, εμάς στους 3 έκανε πρόταση για αυτά τα παράσημα που η Πατρίδα μας έδωσε, ενώ σε όλους τους άλλους που γυρίζαν πίσω τους έδιναν των Εξαίρετων Πράξεων, αλλά η Πατρίδα τουλάχιστον μου έδωσε αυτό εδώ το πράγμα που δεν το έχω ξεχάσει ποτέ στη ζωή μου και με τιμάει ιδιαίτερα.

Βέβαια και σε όλο το διάβα τη ζωής μου δημιουργούσα και προσέφερα στην Πατρίδα και ένα βραβείο που μου έδωσε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Διερευνητών πριν 2 χρόνια, το Σεπτέμβρη του ‘19 που γινόταν εκεί το μεγάλο Συνέδριο, με είχαν καλέσει να μου δώσουν αυτό το βραβείο, όταν μίλησα στην υποδοχή, τους απήντησα ότι αυτό το βραβείο το οφείλω στο γεγονός ότι γεννήθηκα στην Ελλάδα και ότι η Πατρίδα μου δε λέγεται Ελλάδα, αλλά λέγεται Ελλάς.

Είναι κρίμα να έχουμε στο αεροπλάνο που πετάει τους υψηλούς προσκεκλημένους το όνομα «Hellenic Republic» και να μη χρησιμοποιούμε εμείς οι ίδιοι το θαυμάσιο όνομα Ελλάδα όταν μιλάνε για τους Greeks οι ξένοι. Είναι ένας καημός που έχω και με αυτόν θα φύγω. Πρέπει κάποτε οι Έλληνες να σταθούν όρθιοι και να υπερασπιστούν το όνομα της Πατρίδος που είναι Ελλάς και εμείς είμαστε Έλληνες.

Όσα έχω αποκτήσει στη ζωή μου, τιμές και όχι μόνο υλικά αποκτήματα τα έχω αφιερώσει στην Πατρίδα. Για εμένα η Πατρίδα είναι το παν. Το γεγονός ότι πατάμε στο χώμα της είναι το παν, ανεξαρτήτως αν μας έχει δείξει αγάπη, αν μας έχει βοηθήσει, αλλά σαν την Ελλάδα δεν υπάρχει άλλη Πατρίδα.

Αυτά τα 70 χρόνια που της πρόσφερα, σε όλα τα σχολεία που έβγαλα πρώτευσα και ήμουν περήφανος που έλεγα πως ήμουν Έλληνας, που εισέφερα στην Πατρίδα μου ανεξαρτήτως αν ο κόσμος αυτά τα ξέρει και αν περπατήσεις προς την Σκουφά, Σκουφά 51, θα δεις στον δεύτερο όροφο την Ελληνική σημαία και λυπούμαι που θα το πω, αλλά είναι η μοναδική μαζί με άλλη μία στις 25 Μαρτίου. Υπάρχει κάθε μέρα εκεί, δεν την έχω βγάλει ποτέ. Είναι η Πατρίδα, εκπροσωπεί τη σημαία.

Μπορεί να ξεχάσει κανείς το Σολωμό που έγραψε τους στίχους του ή τον Μάνδαρο που έβγαλε τη μελωδία; Όταν την ακούς εγώ δακρύζω. Δε θα τελειώσω ποτέ να μιλάω ποτέ για την Πατρίδα.

Τι πρέπει να της προσφέρουμε; Ό,τι μπορούμε, εξωθούμε τα πάντα, όλες μας τις μικρότητες, τις αδυναμίες, τι αδυναμίες έχει ο άνθρωπος; Είναι ένα φύσημα του αέρα μονάχα η ζωή μας. Το έχουμε πάρει υπόψιν αυτό το πράγμα που μισούμε ο ένας τον άλλον; Αντιπαθούμε ο ένας τον άλλον, γινόμαστε κομμάτια, κομματικά κομμάτια, στον χώρο αυτόν που είναι ο ωραιότερος στον κόσμο, δεν υπάρχει ωραιότερος.

Το 2013 με είχε πάρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μαζί στην Κορέα ως ανταπόδοση στην επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας της Κορέας και με είχε πάρει μαζί του ως προϊόν του Κορεατικού Πολέμου και τον Στρατηγό Δράκο, ο οποίος είναι επικεφαλής των Βετεράνων και πήγαμε κάτω, ήταν μια Κορέα ολόκληρη που ήταν αφοσιωμένη σε εμάς εκείνες τις ημέρες.

Πέρναγε το αυτοκίνητο που μας διακινούσε σε άδειο δρόμο που είχε διατεθεί για εμάς.

Όταν πήγαμε να καταθέσουμε στεφάνι περνάγαμε από τα χωριά και είχαν μαζευτεί όλοι από το χωριό και κάναμε υπόκλιση για να μας χαιρετίσουν γιατί ήμασταν εκεί εμείς οι Έλληνες και όταν έβγαλε λόγο ο Αρχηγός της Γενικής Αεροπορίας, ο Κορεάτης ξεκίνησε με το εξής: «Βρισκόμαστε εδώ, αλλά κάτω ακριβώς από αυτό το σημείο του πλανήτη είναι η Ελλάδα και έχουμε ένα κοινό, υπήρξε ο δικός μας ο φιλόσοφος, ο Κομφούκιος είπε «Τρέχει το ποτάμι». Υπήρξε ένας φιλόσοφος στην Ελλάδα κάποτε, χιλιάδες χρόνια πριν, ο Ηράκλειτος, ο οποίος είπε: «Τα πάντα ρει» και τα δυο έχουν την ίδια έννοια. Οι φιλοσοφίες μας συνδέονται παρά τον πλανήτη που μας χωρίζει, γιατί και εμείς πιστεύουμε σε αυτό και οι Έλληνες το δίδαξαν πρώτοι».

Μας διαβάζουν, μας μελετούν. Ξέρεις, μας αγαπούν έξω, μας αγαπούν πάρα πολύ, ανεξαιρέτως του πόσο μας στηρίζουν ή όχι οι πολιτικοί, αλλά το πνεύμα το οποίο επικρατεί και είναι καλλιεργημένο, λατρεύει τους Έλληνες και τους αρχαίους και τους Σύγχρονους.

Εμείς με τη σειρά μας να ευχαριστήσουμε τον Αντισμήναρχο ε.α. και Βετεράνο του Πολέμου της Κορέας κ. Ακριβό Τσολάκη για την εξιστόρηση της προσωπικής του ιστορίας και την ευρύτερη προσφορά του στο Ελληνικό Έθνος.