Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη.

Αν ο Vincent Van Gong ζωγράφιζε τον πρώτο του πίνακα σήμερα, θα μπορούσε άνετα από «Πατατοφάγοι» να τον ονομάσει «ανθρωποφάγοι».

Οι ανθρωποφάγοι κυριαρχούν στο χώρο του Διαδικτύου. Κάθε σου γλίστρημα, κάθε σου άσχημη στιγμή, κάθε σου άγνοια είναι για εκείνους η ευκαιρία να σε εξουθενώσουν και να σε αποκαθηλώσουν.

Παλαιότερα, σε εποχές που δεν υπήρχε η έξαρση του Διαδικτύου, ένας άνθρωπος δε γνώριζε κάτι, έπεφτε σε ένα λεκτικό ατόπημα και δε γιγαντωνόταν όλη αυτή η «άτυχη» στιγμή.

Σήμερα, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η κοινωνία έχει χαμηλότερα αντανακλαστικά και άμυνες απέναντι σε ρατσισμό και κάθε λογής κακό κείμενο (και πολύ καλά κάνει, το Διαδίκτυο μπορεί να λειτουργήσει ως όχημα για τη βελτίωση του κόσμου). Το θέμα είναι ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μη γνωρίζει κάτι, δεν μπορεί να μην απαντήσει λάθος σε κάτι, δεν μπορεί να υποπέσει σε ένα λεκτικό ατόπημα ή λάθος. Αμέσως, εμείς οι ανθρωποφάγοι θα πέσουμε να τον γελοιοποιήσουμε, να του φάμε τις σάρκες, να τον βγάλουμε αγράμματο, αμόρφωτο, κακό.

Λες και εμείς όταν συμμετέχουμε σε ένα τηλεπαιχνίδι έχουμε υπογράψει συμβόλαιο ότι γνωρίζουμε τα πάντα. Λες και δεν μπορούμε και εμείς οι ίδιοι μέσα στο άγχος, την τρέλα και τον πανικό της στιγμής, να πούμε μία χαζομάρα. Και ακόμα και αν πούμε, η χαζομάρα της μίας στιγμής σημαίνει πως είμαστε χαζοί και στην υπόλοιπη ζωή μας.

Όλη αυτή η μανία να «γκρεμίζουμε» τους άλλους, δεν είναι μόνο επιθυμία για χιούμορ. Περισσότερο λειτουργούν ως εξιλαστήρια θύματα για να ξεσπάμε επάνω μας τα δικά μας προβλήματα, για να αθωώνουμε τον εαυτό μας, για να κάνουμε προβολή επάνω στους άλλους τη δική μας άγνοια. Η κρημνώδης μας άγνοια κρύβεται όταν θα λοιδορήσουμε κάποιον για ένα σαρδάμ, για κάτι που δε γνωρίζει, για ένα λάθος που μπορεί να είπε πάνω στο άγχος του.

Ναι, το Διαδίκτυο είναι ένα όχημα βελτίωσης της ανθρωπότητας, ένας αρωγός προόδου, όταν μάχεται για την καταπολέμηση των διακρίσεων και των κοινωνικών αδικιών. Όμως, ας λέμε την αλήθεια, μας έκανε και λίγο ανθρωποφάγους…