Ο Δικομματισμός της Μεταπολίτευσης ανάμεσα στον «Ήλιο» του ΠΑΣΟΚ και στον «Πυρσό» της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί σημείο πολιτικής αναφοράς για όσους γεννηθήκαμε πριν το millennium του 2000. Τα επίθετα γνωστών πολιτικών οικογενειών που κατείχαν την εξουσία της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα ήταν και θα παραμείνουν γνωστά σε όλους μας.
Υπήρχε η αίσθηση, μία φαγούρα πως η εναλλαγή της εξουσίας μεταξύ μπλε και πρασίνου θα συνεχίζονταν. Και όπως σχεδόν με όλες τις φαγούρες της καθημερινότητας, ένα μόνο ξύσιμο απαιτείται για να φύγει. Το συγκεκριμένο ρόλο είχε η οικονομική κρίση που εν τέλει μετατράπηκε σε κοινωνική και πολιτική κρίση.
Τα πρώτα σημάδια εξασθένισής του δικομματισμού φάνηκαν ήδη από τις βουλευτικές εκλογές του 2007, αλλά η κατάρρευσή του έλαβε χώρα κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης.
Η τελευταία ήταν ο καταλύτης για τη μετατροπή της κρίσης αντιπροσώπευσης σε κρίση νομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος.
Η πολιτική κρίση υποσκάπτει το σύνολο των προσώπων και των θεσμών που σχετίζονται με το πολιτικό σύστημα και εξωτερικεύεται με ψυχολογία όχλου, μηδενιστική φιλοσοφία και βίαιη συμπεριφορά.
Η εκλογική άνοδος από το 2009 μέχρι το 2015 μικρών ή νέων κομματικών σχηματισμών υπήρξε καθοριστική.
Με μία αφέλεια ο αρθρογράφος πιστεύει πως ήταν η καλύτερη περίοδος για να γίνει κάποιος πολιτικός (!).
Κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα, είτε πρωτοεμφανιζόμενα είτε εκλογικά ανύπαρκτα, των προηγούμενων δεκαετιών θα αποκτήσουν μερίδιο της εξουσίας και θα αποτελέσουν συμμάχους για την ύπαρξη (ή πτώση) κυβερνήσεων.
Θα υπάρξουν νέα πρόσωπα στην πολιτική ή άγνωστες αλλά παλαιές καραβάνες με την ανανεωτική όψη μίας νέας κομματικής «καπαρντίνας». Η δημιουργία νέων κομμάτων θα είναι συνεχής και ξαφνικά ακόμα και… η κουτσή Μαρία που λέει ο σοφός λαός, θα έχει πολιτική ισχύ ή έστω πολιτικό κόμμα με κάποια κρατική χρηματοδότησή (μην κρυβόμαστε πίσω από το μεσαίο μας δάκτυλο).
Χωρίς πολλά λόγια, η χαμηλή συμμετοχή των πολιτών στις κάλπες, η αδιαφορία προς τις κομματικές ελίτ με την μεταξύ άλλων κρίση του πάλαι ισχυρού πελατειακού κράτους, λαβώθηκε ο δικομματισμός.
Επειδή όμως σε αυτήν την χώρα το πολιτικό come back απέκτησε θεσμικό χαρακτήρα.. ο Δικομματισμός δείχνει να επανέρχεται με ένα νέο παθιασμένο ζευγάρι: ΣΥ.ΡΙΖ.Α – Νέα Δημοκρατία.
Πολλά από το κόμματα που έκαναν την εμφάνιση τους τα προηγούμενα χρόνια σταδιακά εξαϋλώνονται πολιτικά και πολιτικά πρόσωπα με μεταρρυθμιστικό προφίλ εντάσσονται σε ευρύτερους πολιτικούς σχηματισμούς για την επιβίωση ίσως όχι τόσο της ιδεολογίας τους, όσο της παραμονής στην αναπαυτική βουλευτική καρέκλα. Αμέσως ανοίγει μία συζήτηση για τον όρο «ιδεολογία».
Αν επιθυμούμε μία νέα δυναμική στον Δικομματισμό, η δημόσια συζήτηση για τον εκλογικό νόμο πρέπει να ανοίξει σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.
Ακόμη, πρέπει να προχωρήσουμε σε άμεσες αλλαγές τόσο θεσμικού χαρακτήρα όσο και ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ, να οικοδομήσουμε, εκ νέου, ένα πλαίσιο συναίνεσης μεταξύ των βασικών πολιτικών παικτών (κομμάτων και ομάδων πίεσης), αυτών τουλάχιστον που δηλώνουν πως ενδιαφέρονται για την επιβίωση και την ανάπτυξη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας.
Πολιτικός Επιστήμονας – Διεθνολόγος – Στέλεχος Εταιρίας στην Ασφαλιστική αγορά – Αιρετό μέλος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού
