Ο Υπουργός Τύπου και Πληροφοριών Δημήτριος Καρακώστας και η Δικτατορία των Συνταγματαρχών στο Politically Incorrect

Στο νέο κύκλο ιστορικών συνεντεύξεων και μαρτυριών που φιλοξενούνται στη σελίδα μας, συναντήσαμε τον πρ. Υπουργό Τύπου και Πληροφοριών της Κυβερνήσεως Ανδρουτσόπουλου, τον κ. Δημήτριο Καρακώστα, ο οποίος ανέλαβε Επιτελικό ρόλο στη «σκιώδη» Δικτατορία Ιωαννίδη.

Ο κ. Καρακώστας πρόθυμος να μας μιλήσει για άγνωστα γεγονότα της περιόδου εκείνης και να προσφέρει στο αναγνωστικό μας κοινό αναλύσεις σε βάθος, σχετικά με καταστάσεις που μετέβαλαν την περίοδο της χώρας κατά την 7χρονη παραμονή των Συνταγματαρχών και των Ενόπλων Δυνάμεων στην Εξουσία, συζητάει και καταθέτει στοιχεία σχετικά με τις προετοιμασίες ενάρξεως του Πραξικοπήματος, το ρόλο του Βασιλέα, τις πρώτες Κυβερνήσεις υπό την επίβλεψη του Δικτάτορα Παπαδόπουλου, τις σχέσεις του προαναφερόμενου με τον πραξικοπηματία Ιωαννίδη, άγνωστες λεπτομέρειες για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, καθώς και πληροφορίες σχετικές με τα τραγικά γεγονότα που οδήγησαν στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Τέλος ο πρ. Υπουργός αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις, τόσο του παρελθόντος, όσο και του παρόντος που αφορούν τις πολιτικές και πολιτειακές μεταβολές στη χώρα.

Ερώτηση: Θα ήθελα να μου πείτε ποιος είστε και την πορεία σας εντός του ακαδημαϊκού χώρου.

Απάντηση: Είμαι ένα παιδί, το οποίον έλκει την καταγωγή του από τη Φθιώτιδα, εις την οποίαν έχω γεννηθεί, λίγο προ της ενάρξεως του Παγκοσμίου Πολέμου και εις την Ελλάδα. Έχω γεννηθεί επί της οδού Αλαμάνας, αριθμός 21 και Θερμοπυλών, αλλά επειδή οι γονείς μου και οι δύο εκ του Νομού Φθιώτιδος, Ρουμελιώτες και οι 2, είχαμε ένα σπίτι στην Αθήνα τότε και εκρίθη ότι καλόν είναι να αρχίσω τις σπουδές μου, τις στοιχειώδεις και τις γυμνασιακές εις την Αθήνα και κατόπιν ανάλογα τις δυνατότητες μου να επιλέξω μίαν σταδιοδρομίαν ανωτέραν.

Έτσι λοιπόν εγκαθιστάμεθα με το λίγον εις τας Αθήνας, όπου και βεβαίως άρχισα να αναπτύσσω τη ζωή μου και να εισέρχομαι εις τας σπουδάς μου, τας στοιχειώδης και τας γυμνασιακάς. Μετά τας γυμνασιακάς ήρθα στο Πανεπιστήμιο, εις το οποίον έδειξα μίαν κάποιαν κλίση προς τα θέματα, τα οριακά του δικαίου, αρχής γενομένης από το Συνταγματικό Δίκαιο, εις το οποίο μπορείς να μεταπηδήσεις κατόπιν εις την Πολιτειολογία και εις τη Φιλοσοφία του Δικαίου, δηλαδή εις το λόγον περί Πολιτείας το γενικότερο. Εκεί πράγματι εντυπωσιάστηκα από 2 Καθηγητάς μου, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον Δημήτριο Βεζανή.

Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, όπως και ο πρώτος του εξάδελφος ο Θεμιστοκλής ο Τσάτσος, πατέρας του Δημητρίου Τσάτσου εις τη σχολή μετά από εμένα, είχαν μία διάστασιν θεωρητική ως προς την αφετηρία της θεωρίας περί κράτους, η οποία είναι εξόχως απαιτητική, πρέπει να διαλαμβάνει και να ερμηνεύει με ακρίβεια και χωρίς αντιφάσεις την όλην λειτουργία των θεσμών και χωρίς αντιφάσεις προς αλλήλας.

Είναι ένα σύστημα εννοιολογικό το οποίο απολίν υψηλήν διανοητικήν ικανότητα και βεβαίως εμπεριστατωμένη γνώση θεσμών και λειτουργιών και λοιπά. Δεν είναι απλά ότι έχουμε τις λειτουργίες, τη νομοθετική, την εκτελεστική, τη δικαστική, του ρυθμιστού του πολιτεύματος. Είναι ένα σύστημα το οποίο έχουν παράξει αιώνες, με λειτουργικότητα.

Οι διάφορες αναθεωρήσεις παγκοσμίως, οι οποίες γίνονται όσο αφορά αυτά τα θέματα, γίνονται μετά κόπου και γίνονται παγκοσμίως και τα κείμενα δηλαδή εις τη βάση τους, ιδίως τα δημοκρατικά και τα δυτικά είναι περίπου ενιαία περίπου εις τις βασικές τους γραμμές. Αυτό λοιπόν το αντικείμενο με προσείλκυσε πάρα πολύ και λόγω του ιδιώματος μου ως ανθρώπου επειδή προέρχομαι από οικογένεια που έχει δώσει μεγάλους αγώνες για την πατρίδα, όπως και ο παππούς μου ο Δημήτριος είναι ήρωας του πολέμου, του 5/42 Συντάγματος, μαζί με τον πατέρα του Ιωαννίδη, του οποίου έχουν μείνει τα οστά του εκεί. 

Αυτό λοιπόν συνεκίνησε και συνεκλόνισε τότε και τον Χαράλαμπο Ψαρρό, τον αδερφό του Δημητρίου Ψαρρού, οποίος ήταν πολιτική προσωπικότης, πολύ σοβαρά, Υπουργός του Ελευθερίου Βενιζέλου, του Πλαστήρα, Υπουργός του Παπάγου, ο οποίος επειδή συνδεόμεθα και οικογενειακώς εξετίμησε το χαρακτήρα μου και τις ικανότητες μου και πήρα τη θέση των παιδιών του, δηλαδή και το ένα του παιδί ο Δημήτρης και το άλλο ο Γιώργης απεβίωσαν.

Ο ένας εις τα μάχας του Βίτσι και του Γράμμου, όταν ο πατέρας του ήταν Υπουργός Εσωτερικών και ο άλλος, λόγω καρδιακού νοσήματος εις εγχείρηση στην Αμερική. Από εκεί αυτός ο άνθρωπος αισθάνθηκε ότι όλη του η ζωή εναποτίθεται πάνω μου και αυτό ταυτοχρόνως με τις σπουδές μου ενίσχυε το ενδιαφέρον ορισμένων προσωπικοτήτων, οι οποίες με παρακολουθούσαν, διότι είχα κάποια έφεση εις αυτά τα ζητήματα.

Όλες αυτές οι προσωπικότητες σε κάποια γραμμή συνέκλιναν, σε κάποιο αποτέλεσμα εκτιμήσεως ότι αυτό το πρόσωπο έχει κάποιο ενδιαφέρον και η επιστήμη του πέφτει λιγότερη από τις δυνατότητες του. Αυτό όμως εγώ δεν το πρόσεξα διότι έδωσα βάρος εις αυτό και αξιολογήθηκα.

Εις το διάστημα όμως αυτό ο Γρηγόριος Κασιμάτης, τότε Ακαδημαϊκός και Καθηγητής της Σχολής, εντυπωσιάστηκε και από το χαρακτήρα και από το ιστορικό και πήρε τη διατριβή μου επί του εκλογικού δικαίου και την πήγε στον Κανελλόπουλο, μιλάω για το 1965-1966, όπου ο Κανελλόπουλος αναγιγνώσκοντας τη διατριβή μου αυτή έπαθε μια παραζάλη και με κάλεσε να με δει και βεβαίως τον είδα εγώ, διότι ήταν Ακαδημαϊκός και Καθηγητής.

Εκεί λοιπόν σε αυτή τη συνάντηση μου είπε ο Κανελλόπουλος: «Δεν κάνεις δια την επιστήμη, διότι και εμένα η επιστήμη με παρέσυρε. Θέλω να σε χρησιμοποιήσω στην πολιτικήν και επιπλέον θα σε καλώ κατά καιρούς να μου κάνεις ορισμένα σημειώματα».

Τα σημειώματα αυτά είχαν σχέση με τα γεγονότα της εποχής εκείνης, με τις κινήσεις του Βασιλέα, διότι με τον Βασιλέα είμεθα συνομήλικοι και συμμαθηταί, όχι στο ίδιο σχολείο, σε διαφορετικά σχολεία. Λόγω αυτής της σχέσεως ο Κανελλόπουλος θέλησε να με εντάξει και εις το Επιτελείον του και για αυτό σε ηλικία 25-26 χρονών είμαι υποψήφιος της τότε ΕΡΕ εις το νομό Φθιώτιδας. Η επιστήμη όμως ήταν επιστήμη για εμένα και τη διαφύλαξα ως κόρην οφθαλμού.

Το 1968 από του Φεβρουαρίου μέχρι αρχές Μαρτίου, ο Βεζανής, ο καθηγητής μου, ήτο άρρωστος και με απόφαση τότε της Γενικής Συνελεύσεως των καθηγητών, ειρήσθω εν παρόδω 18 έδρες, 11 ακαδημαϊκοί, εις το οποίο παίρνουν μια απόφαση Γενικής Συνελεύσεως και μου λένε πως για το έτος 1967-68 το κενόν που έμεινε από θανάτου, θα το καλύψω εγώ υπό δοκιμασία. Μου το ανακοίνωσε αυτό η Πρυτανεία και εγώ βεβαίως ήμουν εις τη θέση, βεβαίως εδίδαξα άλλα 6 χρόνια πριν, διότι ο Βεζανής μου είχε δώσει την ευκαιρία να ασκώ διδασκαλία από το 1964.

Διαδραμόντος του ακαδημαϊκού έτους 1967-68 επανέρχεται η σχολή, η Γενική Συνέλευση για την προκήρυξη της έδρας της Γενικής Πολιτειολογίας και του Συνταγματικού Δικαίου, μια θεμελιώδης έδρα εις το δεύτερον και το τέταρτο έτος της Σχολής. Εκεί λοιπόν που γίνεται η ανάθεσης της διδασκαλίας και των εξετάσεων, αφού εξελέγην ο πρώτος επιμελητής στη Σχολή με τη δυνατότητα διδασκαλίας. Εκεί λοιπόν ελήφθη μια απόφαση στο έτος 1968-69 ότι θα είμαι υπό την εποπτείαν του εκάστοτε Πρυτάνεως επειδή δεν ήμουν Τακτικός Καθηγητής. Αυτό έγινε και στο επόμενο έτος.

Στο Τρίτο ακαδημαϊκό έτος κατεργήθη η εποπτεία του Πρυτάνεως και έσκουν εγώ πλήρως και ανεξελέγκτως, όπως και στην αρχήν, όλα τα καθήκοντα και τας απαιτήσεις τας έδρας και της Σχολής και αυτό εκράτησε μέχρι την ημέρα της ορκωμοσίας μου ως Υπουργού Τύπου και Πληροφοριών την 10 Ιανουαρίου του 1974.

Μετά την ορκωμοσία μου με επισκέφτηκε η Σύγκλητος της Σχολής, η οποία μου έθεσε θέμα ότι πρέπει να προκηρυχθεί η έδρα και «Βεβαίως η έδρα είναι δική σας», παρουσία του τότε Υπουργού Παιδεία του Χρήστου, ο οποίος ήταν μία εξέχουσα προσωπικότητα και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η απάντηση την οποία τους έδωσα, επειδή είχα κουραστεί από τη διδασκαλία, δε μου πήγαινε εμένα πολύ το Πανεπιστήμιο μετά από δεκαετία, τους είπα ότι: «Οι Υπουργοί δε θέτουν υποψηφιότητες, επειδή η Σχολή κράτησε πάρα πολύ και επειδή εγώ δεν έχω και τόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον να επανέρθω εις την έδρα, η οποία μάλλον με κούρασε και μάλλον εξαντλήθη, έχετε την ευκαιρία να προκηρύξετε την έδρα, εις την οποία εγώ δε θα έχω κανενός είδους συμμετοχή», διότι ήδη από ορκωμοσίας μου παραιτήθη, δεν έδωσα τη χαρά δηλαδή εις τον Καραμανλή και στους άλλους της Μεταπολιτεύσεως να απολαύσουν την απόλυσίν μου, είχα ήδη παραιτηθεί.

Νομίζω ότι επεξετάθην κάπως, αλλά σας έδωσα μία εικόνα δια να αποφύγουμε περαιτέρω ερωτήσεις και λεπτομέρειες.

Ερώτηση: Θα ήθελα να μου αναφέρετε μερικά ονόματα εκ των φοιτητών σας που είχατε την τύχη να διδάξετε;

Απάντηση: Δεν μπορώ να σας πω τον αριθμό, διότι είναι πάρα πολύ μεγάλος και επιπλέον λόγω του γεγονότος ότι ο Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτριος Βεζανής και της Παντείου Ανωτάτης Σχολής Πολιτικών Επιστημών, όπως ελέγετο τότε, του σημερινού Παντείου Πανεπιστημίου.

Οι φοιτηταί διαισθάνθησαν ότι πέρα της επιστήμης έχω και ένα άλλο βαθύτερο αισθητήριο κοινωνικό και ανθρώπινο, έβλεπα λοιπόν το φοιτητή, ο οποίος προσπαθούσε να επιτύχει στη ζωή του κάποια πρόοδο, μήπως μπορέσει να διορισθεί κάπου και αυτό το έβλεπα με μεγάλη συμπάθεια, διότι τότε οι εποχές ήταν δυσκολότερες των σημερινών.

Έτσι λοιπόν έκαμψα την αυστηρότητα του καθηγητού δι’ ενός τεχνάσματος δικής μου επινοήσεως, επειδή δεν μπορούσαν οι φοιτητές να ανταποκριθούν στας απαιτήσεις της Πολιτείας, διότι σας είπα προηγουμένως ποιο είναι το εύρος της και το βάθος, η αποτυχία ήταν πολύ μεγάλη, τα δε φροντιστήρια εθησαύριζαν, ούτως ώστε να πηγαίνουν, να έχουν μια επάρκεια, δηλαδή να καλύψουν ένα ποσοστό, ο Βεζανής απέρριπτε το 85-90% των φοιτητών, έτσι εισηγήθη εις τον Καθηγητήν όπως επεκτείνω τα φροντιστήρια εγώ, τα πανεπιστημιακά και δεύτερον κατά τις εξετάσεις να διπλασιάσουμε τον αριθμό των φοιτητών οι οποίοι προσέρχονται δια συμπληρωματική εξέταση, διότι στα 7 ερωτήματα που θέταμε στις εξετάσεις εις τους φοιτητάς δια να απαντήσουν στα 5, δεν υπήρχε πληρότης και εις τα 5 ερωτήματα και για αυτό εκαλούντο εις προφορική εξέταση, συμπληρωματική, ένας αριθμός φοιτητών περί το 10% επιπλέον.

Αυτό εγώ το ηύξησα, διότι τις εξετάσεις αυτές τις είχε αναθέσει σε μένα ο Καθηγητής, να εξετάζω προφορικώς τους φοιτητάς και σε αυτές τις εξετάσεις λοιπόν, ενώπιον μου ευρέθησαν πολλά πρόσωπα τα οποία θέλετε να ακούσετε, μεταξύ των προσώπων αυτών, οι οποίοι είναι εκατοντάδες, επώνυμοι δηλαδή και πολιτευόμενοι ήταν και ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ήταν ο πρώην Προέδρος της Βουλής ο Σιούφας, ήταν ο Ιωακειμίδης, αυτός που εμφανίζεται ως Ομότιμος Καθηγητής ήταν φοιτητής μου και μάλιστα εξ΄ εκείνων που μετά δυσκολίας έχουν περάσει στο μάθημα μου, ο Πέτσος, ο Ανδριανόπουλος.

Αυτοί έχουν περάσει από το μάθημα μου, δε χρειάζεται να αναφερόμαστε σε περισσότερα πρόσωπα, καταλάβατε το μείγμα. Πολλοί άλλοι, επώνυμοι, ανώνυμοι, αρχισυντάκτες Εφημερίδων, ο Νικολόπουλος των «Νέων». Αυτό διήρκησε επί μία εξαετίαν-επταετίαν ακόμη περισσότερο και με το χαρακτηριστικότερο όλων το τελευταίο έτος προ της Υπουργοποιήσεως μου εις τη Σχολή.

Εις το τέταρτο έτος τότε είχαν μείνει ως υποψήφιοι και από άλλα έτη περί τους 150-200 φοιτητάς να δώσουν περί πτυχίου εξετάσεις. Την πρώτη μέρα εμφανίσεως μου στην αίθουσα διδασκαλίας τους είπα: «Γνωριζόμαστε, με ξέρετε, αλλά έχω μία απαίτηση, ότι στο οριακό έτος αυτό των σπουδών σας θέλω να έχετε συνεχή παρακολούθηση, διότι στις εξετάσεις αυτές θα είμαι αυστηρότερος από ότι περνάει από το μυαλό σας» και το είπα αυτό διότι αυτό το πράγμα, διότι το 70-80% ήταν σε ηλικία λίγο μεγαλύτεροι από εμένα.

Τους εδημιούργησα την αίσθηση και επειδή ευρίσκονταν σε οριακό σημείο, λαμβάνοντας το δίπλωμα επήγοντο εις άλλη βαθμίδα της ιεραρχίας, εις την πρώτη, οι οποίοι επήγαιναν ως γενικοί διευθυντές. Έτσι λοιπόν στο τελευταίο αυτό έτος διδασκαλίας μου στη Σχολή τους είχα κάνει ένα πειστικό πρόγραμμα και αγώνα και έτσι φτάσαμε από τους 180-190 φοιτητάς είχα 100-120 παρουσίες στα μαθήματα, τα οποία δεν ήσαν υποχρεωτικά ήταν ακαδημαϊκά.

Έφτασε λοιπόν η ημέρα της εξετάσεως, τους οποίους έδωσα και εγώ κατά την παγία τακτική 7 θέματα, ότι τακτική είχε ο Καθηγητής την ακολούθησα και εγώ και τους είπα: «Υποχρεούσθε να απαντήσετε στα 5», απήντησαν εις τα 5, απηγορεύοντο να απαντήσουν σε 6 ή 7, σε αυτά επέλεγαν 5 αποκλειστικώς για να μη δημιουργείται σύγχυση.

Όταν έγινα οι εξετάσεις ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα από τους 185-190 των φοιτητών πέρασε το 90%, οπότε με καλούν στο Πρυτανείο και μου λένε: «Γιατί αυτή η σκανδαλώδεις μεταχείρισης εν έτει των άλλων καθηγητών, εις το Συνταγματικό τετάρτου κύριε Καρακώστα;», λέω: «Διότι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, αυτή είναι η απόδοσις των φοιτητών μου και θα παρακαλέσω να συγκροτηθεί μια Τριμελής επιτροπή του Στασινοπούλου (Πρόεδρος της Δημοκρατίας), Παπαχατζή (Αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Δημοκρατίας) και του Πρυτάνεως δια να ελέγξουν την ακρίβεια της βαθμολογίας μου», οπότε μετά την δειγματοληπτική εξέταση μου λέει ο Πρύτανης: «Και σε αυτόν γιατί έχετε βάλει 6, ενώ είναι για 5 και στον άλλον γιατί βάλατε 8, ενώ είναι για 7 και στον άλλον γιατί βάλατε 6, ενώ είναι για 7» και λέω: «Κύριε Πρύτανη αυτή είναι η κρίση η δική σας», τότε ομοφώνως και οι 3 με συνεχάρησαν «Όχι» μου λέει «Δια αυτού που επιτύχατε, αλλά διότι επειθαρχήσατε έναν κόσμο και βοηθήσατε πολλά παιδιά να έχουν μία σταδιοδρομία αποφοιτήσεως». Αυτά έχω να σας πω και σας τα λέω διότι επανέρχομαι και εγώ εις την εποχήν εκείνην.

Ερώτηση: Τι ήταν και τι επιδίωκε η 21 Απριλίου;

Απάντηση: Ένα ιστορικό ερώτημα μου θέτετε, το οποίον δεν είναι εύκολο να απαντηθεί με αντικειμενικότητα και ακρίβεια. Εγώ τότε είχα την ευθύνη της διαφωτίσεως, παράλληλα με τις πανεπιστημιακές μου ενασχολήσεις και με τη διαφώτιση των Ενόπλων Δυνάμεως εις τας οποίας από της αφυπηρετήσεως μου από το Στρατό, διότι δεν έκανα χρήση της αναβολής μου, έκανα την κανονική μου θητεία διαφόρων μέσων και επιτελών, επροτάθην δια να γίνω Καθηγητής στη Σχολή Πολέμου, όπου βεβαίως εδιορήσθην προς της Υπουργίας μου και προ των γεγονότων και προ της 21^ης Απριλίου, όπως και στη Σχολή Γενικής Μορφώσεως και έκανα και μερικά μαθήματα στη Σχολή Εθνικής Αμύνης, νέο παιδί, αλλά εις τας θητείας μου, παρά το γεγονός ότι μου δώσανε μία επιστημονική αρμοδιότητα, τελικώς επικράτησε η άποψη όπως αναλάβω την διαφώτιση στο Επιτελείο και είχα έδρα μου το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας και ορισμένα άλλα, επειδή η θητεία ήταν επιμεριζομένη σε ορισμένας μονάδας, επιλέκτους των Αθηνών.

Έτσι η θητεία μου, η οποία κράτησε περί τα 3 περίπου χρόνια με διευκόλυνε να προχωρήσω τις σπουδές μου και να φτάσω μέχρι τα πτυχία μου.

Προηγουμένως σας είπα ότι από το 1965-66 είχα λάβει το χρίσμα να είμαι υποψήφιος βουλευτής της ΕΡΕ στο Νομό Φθιώτιδας, ο νεαρότερος σε όλην την Ελλάδα και βεβαίως κάνοντας ορισμένας σημειώσεις μου Συνταγματικού Δικαίου εις τον Κανελλόπουλο, διότι λόγω της σχέσεως με τον Βασιλέα, «Ο Βασιλέας βασιλεύει και ο λαός κυβερνά» οι απαντήσεις οι οποίες εδίδοντο τότε από την ΕΡΕ και από τον Πρόεδρο του Κόμματος ήταν σημειώσεις τις οποίες είχα κάνει εγώ και του είχα δώσει να επιλέξει.

Λόγω αυτής της θητείας μου και των γεγονότων που είχαν επακολουθήσει, δηλαδή ότι η Ένωσις Κέντρου εσυμπράχθην με την τότε ΕΔΑ εκέρδισαν τις εκλογές της 16^ης Φεβρουαρίου 1964, διότι εις τις εκλογές εκείνες εις στις 24 εκλογικές περιφέρειες η ΕΔΑ δεν κατέβασε υποψηφίους και έτσι το 42% της Ενώσεως Κέντρου που επέτυχε στις εκλογές του Νοεμβρίου του προηγούμενου έτους, 1963 δηλαδή, με την κίνηση αυτή της ΕΔΑ έγινε το 42%, 53%, διότι η διαφορά αυτή των εδρών μεταξύ της τότε Ενώσεως Κέντρου και της τότε ΕΡΕ ήταν 4 έδρες (εκλογές Νοεμβρίου).

Ο Βασιλεύς Παύλος λόγω μια ψυχρότητας η οποία είχε δημιουργηθεί μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της ΕΡΕ, σιωπηρώς έδωσε και τη δυνατότητα στον Παπανδρέου, εφόσον δεν είχε απόλυτον πλειοψηφία εις τη Βουλή, να προκηρύξει εκλογάς κατά την κρίση του. Εκεί όμως ο Παπανδρέου απέρριψε την προσφορά της ΕΔΑ να δώσει ανοχή εις την Κυβέρνησιν Παπανδρέου και αιφνιδίασε και προκήρυξε εκλογάς στις 16 Φεβρουαρίου 1964. Η ΕΔΑ όμως στρατηγικός, επειδή είχε το προηγούμενο σχέδιο, δηλαδή να υπάρξει πλειοψηφία της Ενώσεως Κέντρου δια της ΕΔΑ, δια να εφαρμοσθεί το Σχέδιο, το παλαιό Σχέδιο, το ρωσικό, δια να επανέλθει δια πλειοψηφίας εις την πολιτική ζωή της Ελλάδος.

Εις αυτό το βαθύ και μεγάλο λοιπόν πρόβλημα, μετά τις εκλογές αυτές, εις τις οποίες είπαμε πήρε το 53% και 171 έδρες επιχειρήθη ένας αγώνας αποκαθηλώσεως του Εθνικού Κράτους, δηλαδή το Κράτος τον οποίο έδωσε όλας τας μάχας και το ‘40 μέχρι το ‘49, αλλά από το ‘46 και εφεξής είναι ο πόλεμος ο οποίος γίνεται μεταξύ των Ανταρτικών δυνάμεων και του νομιμόφρονος στρατού.

Αυτές λοιπόν οι απαιτήσεις ήταν μεγάλα ζητήματα γεωστρατηγικά και υπαρξιακά, δηλαδή το αριστερό μέτωπο παρά τα όσα διαδίδουν, επανερχόμενον εις τη Γιάλτα που είχε δώσει ένα 10% επιρροής εις την τότε Σοβιετική Ένωση ξεκίνησε έναν αγώνα, ο οποίος αγώνας αυτός απέβλεπε εις στον περιορισμό των Ελληνικών συνόρων μέχρι τον Πλαταμώνα, αλλά λόγω του γεγονότος ότι αυτό το πράγμα ήτο κάπως υπερβατικόν, είχε υποχρεωθεί τότε η Ελληνική Κυβέρνηση συμπράττουσα με την Τουρκία εις το ΝΑΤΟ το ‘52, να περιορίσει τα συμμαχικά σύνορα μέχρι του Στρυμώνος, από του Στρυμώνος και πέρα, όλη αυτήν την περιοχή και πέρα της Θράκης ήτο εκτεθειμένη, ήτο ρευστή, παρά το γεγονός πως τακτοποιήθηκε το ‘64 από τον Γαρουφαλλιά, διότι η Ρωσία είχε εντάξει στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και τη Βουλγαρία, παραβιάζοντας τη Συμφωνία αυτή.

Έτσι επάνω σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα, διότι δεν μπορεί να απαντήσει κανείς δημοσιογραφικά, διότι έχει βάθος. Εις αυτό το κίνημα και σε όλη αυτή τη διαδικασία είχε ανατεθεί μία άμυνα εσωτερική από τας Εθνικάς Δυνάμεις, τας οποίας θέλησαν αυτοί αμέσως μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του ‘64 να αποκαθηλώσουν για αυτό έστειλαν στον Γαρουφαλιά έναν πίνακα 2.500 Αξιωματικών αποστρατευτέων.

Αυτό βέβαια ο Γαρουφαλιάς τότε το ηρνήθη και το ηρνήθη επιτυχώς διότι λόγω της προσωπικότητος του και λόγω της προσωπικής του θητείας με τον Παπανδρέου, ο Παπανδρέου ήτο στενότατος φίλος του Γαρουφαλιά και διότι εχρηματοδοτήτο από τον Φιξ και τη γυναίκα του και διότι υπήρξε συγγενής και κουμπάρος της οικογενείας αυτής (Παπανδρέου).

Εκεί λοιπόν η άρνηση του Γαρουφαλιά δημιούργησε σχίσμα, διότι σε αυτήν την κίνηση ήταν βέβαια και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος βέβαια έκανε όλες εκείνες τις παρεμβάσεις: «Ο Βασιλεύς βασιλεύει, ο λαός κυβερνά», «Θα ορκίσω την Κυβέρνηση στην Πλατεία Συντάγματος», κατέλυε το Σύνταγμα, πέρα λοιπόν αυτών των Συνταγματικών θεμάτων ήταν και τα υπαρξιακά που σας υπαινίχθην και προηγουμένως σε μεγάλη συντομία, επεκτείνεται η απάντησης, διότι τα θέματα είναι τεράστια.

Εκεί λοιπόν υπήρχε ένα Σχέδιο, το «Σχέδιο Προμηθεύς» εις το Σχέδιο λόγω της διαφωτίσεως την οποία είχα στο Στρατό ήμουν μέσα και είχα ηγετική θέση πολύ δυσανάλογο της τότε ηλικίας μου. Το Σχέδιο αυτό προέβλεπε όλες τις δυνάμεις, τις Εθνικές, εις μίαν συνύπαρξίν δια να αναχαιτισθήν το σχέδιο αυτό, τον κοινό Σχέδιο το οποίο ηκολουθούσε η ΕΔΑ, ο Ανδρέας Παπανδρέου και δια του Pablo, ο οποίος τότε ήτο μία προσωπικότης ηγετική του αριστερού κινήματος, αν όχι καθ’ αυτό της ρωσικής γραμμής, αλλά συγγενώς προς αυτή, δια την επιτυχία αυτού του προγράμματος. Αυτό δημιούργησε μεγάλη ανησυχία στο Στρατό και υπήρχε μία πρόνοια ούτως ώστε αυτό το πράγμα να μην εκδηλωθεί, έστω και δυναμικώς, για αυτό υπήρχε το περίφημο «Σχέδιο Προμηθεύς» εις το οποίο Σχέδιο αυτό ήμουν εντεταγμένος και εγώ.

Η 21^η Απριλίου λόγω των γεγονότων που επηκολούθησαν, των αμφισημιών, των αναβλητικών διαθέσεων, αιφνιδίασε μία μεγάλη μερίδα του επιτελικού προσωπικού του Υπουργείου Αμύνης το οποίον είχε τη γενικοτέρα ευθύνη του «Σχεδίου Προμηθεύς», το οποίον και η ομάς της 21^ης Απριλίου κατά ένα τρόπο εσφαιτερίσθη ή υπέκλεψε, δηλαδή εκινήθη εν ονόματι της γενικοτέρας αυτής μερίμνης που προέβλεπε το «Σχέδιο Προμηθεύς».

Αυτό το πρόβλημα προέβλεπε ότι υπήρχε πράγματι εσωτερικός κίνδυνος, διότι πέραν των δυνάμεων της καθ’ αυτό Ενώσεως Κέντρου, μιλάμε για τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο και για το Μάρτιο του 1964, η καθ’ αυτό δύναμης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος εκυμαίνετο μεταξύ 22-23%, αυτοδυνάμως, εάν προσθέσει κανείς και τις δυνάμεις της Ενώσεως Κέντρου αντιλαμβάνεσθε ότι όλο αυτό το κίνημα, το αριστερό, το οποίο είχε αυτές τις απώτερες σκοπιμότητες για τις οποίες σας μίλησα προηγουμένως ήταν ένα θέμα.

Έτσι λοιπόν λόγω του γεγονότος ότι εγώ ήμουν στον Προμηθέα, είχα το χρίσμα του υποψηφίου Βουλευτού δια τις εκλογές του Μαΐου 1967, είχα μία δυσκολία, αλλά το πρόσωπο το οποίο επιλέγην ως Πρωθυπουργός, ήτο ένα πρόσωπο, λόγω της μεγάλης φιλίας την οποίαν είχε τότε με τους γονείς μου ο Στρατηγός Μήτσου με τον πατέρα μου και λόγω προσωπικών λόγων και επειδή αρθρογραφούσα τότε εις τις εφημερίδες τις οποίες διηύθυνε ο Κωνσταντόπουλος, την Ακρόπολη και την Απογευματινή του είπα: «Κοίταξε να δεις, η στάσις του Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου του Κόλλια έναντι του Σαρτζετάκη με εσυνεκίνησε» και επειδή αυτός ο άνθρωπος υπηρετούσε στην τότε Βασιλική Χωροφυλακή, αλλά λόγω του γεγονός ότι ήτο διπλωματούχος της Νομικής σχολής των Αθηνών τον έκανε εισαγγελέα ο Χαράλαμπος Ψαρρός, ο οιονεί πατέρας μου εις την υπόθεση αυτήν εισαγγελέ και υπήρχε ένας δεσμός.

Λόγω αυτής της υπερβολικής, μπορώ να πω εγώ, ψυχικής καταστάσεως είπα στον Κωνσταντόπουλο: «Ότι εις περίπτωσιν κατά την οποία», επειδή μιλούσε με τον Βασιλέα συνέχεια ως Διευθυντής της Ακροπόλεως και της Απογευματινής του λέω: «Να το πεις στον Βασιλέα, ότι είναι κατάλληλο πρόσωπο δια μία έκτακτον κατάστασιν ο Κόλλιας», αυτό ο Κόλλιας μου το αναγνώρισε και μάλιστα το είπε στο Βασιλιά, τον Κωνσταντίνο.

Μου δημιουργούσε ένα ζήτημα και ήθελε να κάνει τον Καθηγητή μου Δημήτριο Βεζανή Υπουργό Εργασίας κατά το Σεπτέμβριο, Υπουργό Εργασίας επειδή διετέλεσε και ως Διοικητής του ΙΚΑ ο Βεζανής και εμένα επειδή θα παραιτείτο τότε ο Τοτόμης επέμενε να με πάει στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, σε μία θέση Υπουργική. Εγώ όμως δεν εννοούσα να συμπράξω με τη γραμμή αυτή, διότι τόσο ο Γαρουφαλιάς του οποίου είμαι κληρονόμος και συνέχεια του, διότι είμαι ένας εξ’ εκείνων που εκράτησε το χέρι του να προστατεύσει τους 2.500 Αξιωματικούς από το Στρατό, ήτο ένα θέμα πάρα πολύ λεπτόν.

Εις το διαλογισμόν μας, διότι είμεθα μέσα σε όλην αυτή τη κατάσταση, δεν είμεθα ένθερμοι οπαδοί της 21^ης Απριλίου, ούτε είχαμε ιδιαιτέραν σχέσιν παρά τον Κόλλια και παρά την ορκωμοσία τους από τον Βασιλιά, οπωσδήποτε όμως δεν είμεθα εναντίον της και για αυτό και μέσω του Γαρουφαλιά και μέσω των δικών μου ενεργειών επιδιώκαμε μίαν συνδιαλλαγίν με τον θεσμόν, πιέζοντας τον Βασιλέα να γίνει ελαστικότερος και να μην υπακούει εις τα πολιτικάς καθοδηγήσεις και οδηγίες των άλλων, αφενός και αφετέρου στο Στρατό να περιορίσει την οξύτητα προ του πυρήνος εκδηλώσεως της Επαναστάσεως, ούτως ώστε αφομοιώνοντας βαθμιαίως όλο αυτό το πνεύμα να μπούμε σε μία άλλη κατάσταση μεταβατική, διότι και σε αυτό απέβλεπε η επέμβαση, η τελική του Στρατού.

Εις αυτό όμως, η στάσιν Παπαδοπούλου και των άλλων έδειχνε ότι δεν είναι ακόμα ώριμες δι’ αυτό το ζήτημα και έτσι οι μεν Καραμανλική πλευρά και οι άλλοι απέκλεισαν και τον Γαρουφαλιά και εμένα από την κίνηση τους την 13^η Δεκεμβρίου, διότι είμεθα υπέρ της συναινέσεως και της συνδιαλλαγής, τότε εγώ προοριζόμουν για το Υπουργείο Εσωτερικών σε αυτήν την κίνηση πριν εκδηλωθούν αυτοί. Αυτά τα έχω πει και στον Βασιλιά.

Παρά ταύτα η άποψη αυτή δεν πέρασε παρά το γεγονός ότι υφείρπε η διάθεσης και η τάσης ότι ο Γαρουφαλιάς θα ήταν Πρωθυπουργός δια αυτό και τα δημοσιεύματα της Times του Λονδίνου, τα πρωτοσέλιδα και τα ολοσέλιδα, δείχνουν φωτογραφία του Γαρουφαλιά ότι θα ήταν αυτός Πρωθυπουργός της εκτροπής της 13^ης Δεκεμβρίου του 1967, αυτό όμως δεν ήτο ακριβές και δεν ήτο αληθές, διότι είχε επιλεγεί τότε ως Πρωθυπουργός ο Χριστόφορος Στράτος και εμείς είμεθα αποκεκομμένοι.

Έτσι λοιπόν εις σε αυτόν το οποίο απέβλεπε το Σχέδιο Προμηθεύς εξεδηλώθη και εξεφράστη δια τους δόγματος Παπαδοπούλου και των άλλων Αξιωματικών οι οποίοι τον ακολουθούσαν, παρά ταύτα εις την πορεία του, παρά το γεγονός ότι ο Στρατός επικράτησε και μετά το αποτυχών Κίνημα της 13^ης Δεκεμβρίου και είχε ένα πάρα πολύ σημαντικό έργο και εις την οικονομία, εάν σκεφτείτε ότι η ανεργία τότε εκυμαίνετο εις το 2%, είχε επιτελεστεί ένα έργον επιτελικό, αλλά παράγοντας και από τον Υπουργό Οικονομικών τον Ανδρουτσόπουλο, τον μετέπειτα Πρωθυπουργό και από τον Μακαρέζο ο οποίος ήταν Υπουργός της Εθνικής Οικονομίας αλλά και σε άλλους τομείς όπως η έρευνα, η εξεύρεση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων είναι πολύ σοβαρά έργα.

Όλα αυτά έδιναν ένα χαρακτήρα εις την Κυβέρνησιν Παπαδοπούλου ένα παραγωγικό, αλλά οπωσδήποτε δεν κάλυπτε το ευρύτερον πολιτικό διαμέτρημα και το φάσμα των ενδιαφερόντων του Ελληνικού λαού, ο οποίος ήθελε να πάει σε μία μορφή εκδημοκρατισμού και σε μία μορφή κάποιου εκσυγχρονισμού εις αυτό ο Παπαδόπουλος ευρέθη ανέτοιμος και προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο, αλλά εντωμεταξύ η αντίδρασης αυτή επεκτείνετο και μέσα στο Στρατό.

Ορισμένοι πυρήνες, αυστηρώς Παπαδοπουλικοί, αλλά συρρικνωμένοι βαθμιαίως, θεώρησαν τον Παπαδόπουλο ως τη μόνη δυνατότητα την οποία είχαν υπό τας συνθήκας αυτάς και έμεναν πιστοί σε αυτόν, το μεγάλον όμως μέρος του Στρατού έχει βαθία Εθνική συνείδηση πάντοτε, αλλά και μίαν δημοκρατικήν ευαισθησίαν, ηθικού όμως βάρους και ακτινοβολίας.

O Στρατός μονίμως από τη στιγμή κατά την οποία διατάσσεται να δώσει τη ζωή του δια τη πατρίδα του και τας σημαίας τας οποίας υποστηρίζει έχει μίαν κριτικήν διάθεσιν εις την διαφθοράν, την πολιτικήν και ιδιαιτέρως εάν εκείνοι οι οποίοι τον διατάζουν δεν έχουν τα στοιχεία εκείνα τα οποία θα εμπνεύσουν τον αγώνα και θα δικαιολογήσουν τη θυσία του. Ο Στρατός παγίως έτσι λειτουργεί κατά τη διαδρομή του χρόνου, σήμερα και τότε.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι αυτή η κατάστασης επικράτησε, εδημιούργησε δίκαιον, αντιμετώπισε ορισμένα προβλήματα της χώρας επιτυχώς και ιδίως τα οικονομικά, αλλά οπωσδήποτε δεν έδωσε έκφραση πολιτική ολοκληρωμένη. Η καταφυγή του εις τη Kυβέρνηση Μαρκεζίνη ήτο βεβαίως μία εκλογικευμένη και μία συντηρητική εκδοχή της υποθέσεως, αλλά λόγω του χρόνου που είχε κερδίσει η αριστερά και οι δημοκρατικά λεγόμενες δυνάμεις, είχαν περιορίσει το Στρατιωτικό καθεστώς και είχαν δώσει και στη νεολαία, παρά τας παραχωρήσεως της Κυβερνήσεως για παράδειγμα δωρεάν σπουδές.

Οι περισσότεροι δηλαδή εκ των σημερινών ακόμα και της Σημερινής Προέδρου της Δημοκρατίας και οι άλλοι είναι πρόσωπα εντεταγμένα σε αυτές τις αριστερές δυνάμεις, οι οποίες κατευθύνοντο από γενικότερα και έτερα και έτσι φτάσαμε να έχουμε στην Κυβέρνηση Μαρκεζίνη με απροσδιόριστον προοπτική αφενός με δημοσκοπήσεις οι οποίες ενεβίβαζαν το ποσοστόν της ΕΔΑ, ως μετασχούσης εις τα εκλογάς με την Κυβέρνησιν Μαρκεζίνη εις άνω του 30%, εδημιουργούσε ζητήματα μεγάλα και βεβαίως τη διάθεση των φοιτητών και των νεότερων οι οποίοι είχαν παρασυρθεί.

Προχωρούσαν σε κινήσεις, οι οποίες κινήσεις δεν ήσαν φυσιολογικές. Υπάρχει το Πολυτεχνείο, το οποίο Πολυτεχνείο είναι δημιούργημα των Κομμουνιστικών δυνάμεων, υπάρχουν ανακοινώσεις μου, οι οποίες δίδονται παγκοσμίως, όταν λέω ανακοινώσεις μου Καθεστωτικές. Εις τα δηλώσεις αυτάς εγώ εκφράζω ολόκληρον το κράτος και τας Υπηρεσίας Ασφαλείας και τας Ένοπλες Δυνάμεις και την Κυβέρνηση και το Καθεστώς. Αυτή είναι η ανατομία του Πολυτεχνείου και αυτές είναι οι δυνάμεις. Αυτές λοιπόν οι δυνάμεις εξέτρεπον την κατάσταση εις ένα προηγούμενoν του ‘64.

Έτσι λοιπόν εξηντλήθησαν τα περιθώρια ανοχής Παπαδοπούλου και ο Παπαδόπουλος είχε ήδη αποφασισθεί από έτους και πλέον ότι πρέπει να ανατραπεί και έτσι ανετράπη. Ανατραπέντος Παπαδοπούλου εδημιουργήθη η σκέψης μιας ευρυτέρας επαφής με τον πολιτικό κόσμο και αυτή άρχισε να γίνεται και με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και με τον Σπυρίδωνα Θεοτόκη και με το Στέφανο Στεφανόπουλο και με τον Πέτρο Γαρουφαλιά και με άλλες προσωπικότητες.

Συζητήσεις οι οποίες εγένοντο για εμένα, διότι εγώ είχα και φλέβα κοινοβουλευτική, αλλά επιπλέον είχα, όπως και έχω πάντοτε μία συμπάθεια με το μέρος των Ενόπλων Δυνάμεων και λόγω του ιστορικού της οικογενείας μου, αλλά και λόγω εμού του ιδίου.

Έτσι λοιπόν άρχισε αυτή η επαφή με πρώτον και κύριον άξονα τον Γαρουφαλιά και με τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, το οποίο σε αυτό εδώ το σπίτι (αναφέρεται στην οικία του) το Φεβρουάριο του 1974 μου έστειλε το Διονύση Λιβανό, τον εξ’ απορρήτων του να μου δώσει ορισμένας σοβαράς πληροφορίες ότι ο Καραμανλισμός μαζί με τον Αβέρωφ επροετοίμαζαν εκτροπή εις την Κύπρο και εφοβείτο ότι αυτό θα δημιουργήσει τεράστια ζητήματα και ενδεχομένως εις δίκας και φυλακάς, διότι θα ήτο μία έξαρσης μεγάλη, διότι το Καθεστώς αυτό δεν μπορούσε να το ανεχθεί ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ ο συνεργός του εις ένα είδος κάποιου διαλόγου εκτός αυτού του ιδίου, εκτός του ιδίου του Καραμανλή, οι άλλοι ήταν απορριπτόμενοι.

Σκεφτείτε ότι και στις εκλογάς του ‘74 κανέναν εκ των συνομιλητών της Επαναστάσεως δεν συμπεριέλαβε εις τους συνδυασμούς του. Ακριβώς διότι υπήρξαν συνομιλητές της Επαναστάσεως, της επομένης φάσεως διότι θέλησε να συγκρατήσει την οικονομία, γι’ αυτό κράτησε τον Ανδρουτσόπουλο 7 χρόνια Υπουργό των Οικονομικών με δημόσιο χρέος της χώρας μας 12.5%, σήμερα υπερβαίνει το 220%. Αντιλαμβάνεστε τη ραγδαία κίνηση και την χρεοκοπία της χώρας.

Ήταν ένα λεπτό ζήτημα και για αυτό επί του παρόντος εκλήθη αυτός, αλλά με την προοπτική ενός εκδημοκρατισμού της χώρας υπό την κηδεμονία αυτών των δυνάμεων, όχι δια του φτωχού Μαρκεζίνη, αλλά δια Κανελλοπούλου, Στεφανοπούλου. Μου έστειλε ο Λιβανός δια να τον διορίσω Γενικό Γραμματέα εις την Κυβέρνησιν τη δική μας, όπως και τον Απόστολο Κακλαμάνη μου τον έφεραν Αξιωματικοί για τον κάνω Γενικό Γραμματέα δικό μου στο Υπουργείο Τύπου. Πράγμα το οποίο αρνήθησαν ορισμένοι Αξιωματικοί διότι δεν θέλησαν στο δικό μου Υπουργείο να ανακατευθούν αυτές οι γραμμές και παρέμεινα στη δική μου άποψη.

Σας είπα όλο αυτό το ιστορικό για να σας πως ότι εδημιουργήθη λοιπόν αυτή η κατάστασης συνεπεία του γεγονότος ότι η αφετηρία που ξεκινά η Επανάστασις και καταλήγει εις την πολιτειακή μεταβολή του 1974 της 23-24^ης Ιουλίου δεν είναι θέμα το οποίο απαντάται ούτε μονολεκτικώς, ούτε δι’ όσων εν εκτάσει, αλλά είναι επιγραμματικώς, αυτά τα οποία λέγουμε τώρα.

Ερώτηση: Θα ήθελα να σας ρωτήσω, ποιες ήταν οι σχέσεις του Γεώργιου Παπανδρέου με τον Δημήτριο Ιωαννίδη και να μου σχολιάσετε την ανατροπή του πρώτου;

Απάντηση: Είναι ένα λεπτό ζήτημα το οποίο τυχαίνει να γνωρίζω από πρώτο χέρι. Οι σχέσεις Γεωργίου Παπαδοπούλου και Δημητρίου Ιωαννίδη έχουν ιστορικόν. Ο Παπαδόπουλος είναι υιός διδασκάλου κομματικού, Παπανδρεϊκού, με το επώνυμο Στούμπος. Ο Ιωαννίδης είναι υιός ήρωος του πολέμου του 1940, διότι ο πατέρας του ως Αντισυνταγματάρχης έχει φονευθεί εις τα μάχας του ορεινού αποσπάσματος εις την Πίνδον, επιτελάρχης του Δαβάκη.

Ο Ιωαννίδης, ο οποίος έχει γεννηθεί την 13^η Οκτωβρίου 1923, διότι η μητέρα του προκειμένου να κερδίσει σχολικόν έτος τον έγραψε 13 Μαρτίου 1923, εισέρχεται εις την Σχολήν Ευελπίδων αφού απεφοίτησε από το 8^ο Γυμνάσιο των Πατησίων εις την Σχολήν Ευελπίδων δια να ακολουθήσει τη γραμμή του πατέρα του, αλλά εντωμεταξύ ξεσπά ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος και μεταβαίνει μαζί με τον Βασιλέα εις την Κρήτη. Εις τη Κρήτη ο Εύελπις Ιωαννίδης μάχεται και τραυματίζεται. Αναλαμβάνει εξ’ αυτού ως Εύελπις το πρώτον Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας.

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος το ξέρει αυτό και από που προέρχεται, ποιος είναι ο πατέρας του και κατά ένα τρόπο κρατεί την επαφή με τον Ιωαννίδη στενή, ο Παπαδόπουλος πάντα τον πρόσεχε διότι ήτο ένα πρόσωπο ευφυές. Εφόσον έχει επακολουθήσει όλος αυτός ο χρόνος από τις μάχες της Κρήτης, στη Γέφυρα του Γοργοποτάμου στην οποία μετέχει ο Ιωαννίδης, μετέχει στο Ζέρβα, μετέχει σε αποσπάσματα, δίδει μάχες είναι υπό τον Παπαδόπουλον, τον λεγόμενον «Παππού», τον Νικόλαο Παπαδόπουλο τον ήρωα με επίσης 5 χρυσά αριστεία, όπως και ο Ιωαννίδης. Όλου αυτού του αγώνος ο Παπαδόπουλος δεν ακούγεται δια να έχει τέτοια συμμετοχή και σε τέτοιο βάθος, παρά ταύτα παραμένει ένας Αξιωματικός επιτελικός, ένας άνθρωπος εγνωσμένης ικανότητας ιδίως και εις το χώρο των πληροφοριών.

Όταν έρχεται η μεγάλη στιγμή της προαγωγής του εις Ταγματάρχη του Παπαδοπούλου, ταυτοχρόνως γίνεται και η εκλογή του Δημητρίου Ιωαννίδη με την ιδία διαταγή, ο Ιωαννίδης είναι 5 χρόνια νεότερος από τον Παπαδόπουλου, 4.6 για την ακρίβεια. Αυτό σημαίνει ότι λόγω των Αριστείων Ανδρείας προήγετο εις τις θέσεις του και πήγαινε τελευταίος στην προηγούμενη τάξη, είναι τελευταίος στην τάξη Παπαδοπούλου στην εκλογή, διότι ο Παπαδόπουλος είναι 5 χρόνια μεγαλύτερος του και γίνονται μαζί Ταγματάρχες το 1952 και επιπλέον είναι στο ίδιο Επιτελικό Γραφείο του ΓΕΣ και οι δυο τους.

Ο Ιωαννίδης ένεκα του Παπαδοπούλου πάντοτε ετήρην μία στάσιν συμπαθείας, υποπτεύομαι εγώ ότι δεν ίσχυε για τον Παπαδόπουλο, όχι μόνο για τον Ιωαννίδη, αλλά και για πολλούς άλλους, συμμαθητάς και φίλους του. Η σχέσις τους δεν ήταν εντελώς αμοιβαία, ο Ιωαννίδης τον έβλεπε με μίαν άνεση και ο Παπαδόπουλος τον έβλεπε κάποιο υποθέτω υπολογισμό, επειδή ο Ιωαννίδης ήτο ένα σύμβολο στο Στρατό λόγω του προηγεθέντος και λόγω του γεγονότος ότι είναι ο Αξιωματικός, ο οποίος την 1^η Αυγούστου 1949 με ένα απόσπασμα 3^ων Λόχοι ήσαν αυτοί παλαιοί και ο ίδιος, ο οποίος παρά τις αντιρρήσεις του Παπάγου να τον αποστείλει με το Λόχο του εις τη Μάχη του Κλέφτη, ο οποίος είχε αλλεπάλληλα θύματα και πολλαπλές επιχειρήσεις αιματηρές, ο Ιωαννίδης με το Λόχο του έδωσε τη Μάχη, δια την κατάληψη του Καταφυγίου-Πυροβολαρχίου του Κλέφτη, του απόρθητου όπως έλεγαν οι Κομμουνισταί.

Αυτός όμως έκρινε ότι δεν μπορούσε να γίνει δια τακτικής μάχης, για αυτό πήρε 3 Λοχίες μαζί παλαιούς, τους οποίους είχε εμπειροτάτους και προ της νυκτός της 31^ης Ιουλίου κατέρχεται της οροσειράς και πηγαίνει κάτω στο βουνό, δια πεζοπορία ωρών, δια να βρεθεί όπισθεν του Πυροβολαρχίου του Οχυρού Κλέφτης των ανταρτών. Όταν έφτασε εκεί μετά από 7ωρων-8ωρων διαδρομή από πίσω, έφτασε κατά της 4^ης πρωινή νύχτα καλοκαίρι, εκεί λοιπόν δίνει εντολή στας στρατιώτας του, στας πολεμιστάς του: «Εάν μπω μέσα και δε βγω θα φύγετε, εάν βγω θα ‘ρθειτε και θα ρίξετε φωτοβολίδα ούτως ώστε να ανέβει όλος ο Λόχος εκεί προς κατάληψη του Υψώματος του Κλέφτη».

Πράγματι ο Ιωαννίδης έσπασε την πόρτα του Πυροβολαρχίου στις 03.50 το πρωί και είδε τους πυροβολητάς κοιμώμενους. Τους υποχρέωσε προκειμένου να μη τους εκτελέσει να τους βγάλει έξω και μαζί με αυτούς βγήκε και ο Ιωαννίδης, οπότε οι άλλοι έξω ρίχνουν τη φωτοβολίδα και μετά από λίγες ώρες καταλαμβάνεται ο Κλέφτης και μετά ορισμένες ημέρες, 25-26 ημέρες, τελειώνει και ο λεγόμενος τότε ανταρτοπόλεμος στις 29 Αυγούστου του 1949.

Όταν λοιπόν αναφέρομαι εις όλο αυτό το ιστορικό, το εκτενές, πρέπει να θεμελιώσω την ανατομία 2 προσωπικοτήτων του Στρατού, οι οποίοι έχουν παίξει ένα ρόλο. Ο Παπαδόπουλος λοιπόν γίνεται Ταγματάρχης το 1952, το ίδιο και ο Ιωαννίδης. Η Γραμμή Παπαδοπούλου λέει πως ο Ιωαννίδης ήταν ένας χαζός, ως τελευταίος στην Τάξη του Παπαδοπούλου, την οποία τάξη ήταν 5 χρόνια μπροστά.

Ο Ιωαννίδης πάντοτε εστήριζε τον Παπαδόπουλο είναι χαρακτηριστική η φράσης του Γεωργίου Παπαδοπούλου δια τον Ιωαννίδη όταν ο Παττακός στις 22 Νοεμβρίου του 1973 επισκέπτεται τον Παπαδόπουλο, παρουσία του τότε Αντιπροέδρου Οδυσσέως Αγγελή και λέει την εξής φράσιν όταν τους ενημερώνει ο Στυλιανός Παττακός ότι την προηγουμένη είχε συνάντηση με τον τότε Αμερικανό Πρέσβη Henry Tasca, ο οποίος τον κάλεσε για τσάι και του είπε: «Ευχαριστούμε, να διαβιβάσετε τις ευχαριστίας μου εις τας κυβερνήσεως μας, εις τον Παπαδόπουλο δια τας διευκολύνσεις και τας υπηρεσίας τας οποίας μας έχει προσφέρει και μας προσέφερε (εις τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ) και να έχετε τη μεγάλη σας προσοχή ότι υπάρχει κίνδυνος ανατροπής σας από τον Ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη». Ο Tasca τα αναφέρει αυτά εις τον Παττακό και ο Παττακός εις τον Παπαδόπουλο, παρουσία του Αγγελή.

Ερώτηση: Άρα αυτό που αναφέρεται πως η αιτία ανατροπής του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη ήταν ο Πόλεμος στο Γιομ Κιπούρ, δεν ισχύει;

Απάντηση: Καθόλου. Αυτό είναι ψέμα. Εσείς μπορείτε να προσφύγετε σε ένα αναλυτικό δημοσίευμα του Έθνους, αναλυτικότατο, ιστορικό της 24^ης Νοεμβρίου 2013. Θα δείτε μία ιστορική ανάλυση όπως ακριβώς σας τα λέω, τα έχω ήδη πει, αλλά ήρθε το ίδιο το Έθνος να το αποκαλύψει με στοιχεία, ότι είχε δώσει και διευκολύνσεις και τους αεροδιαδρόμους, διότι την πολιτική δεν την ήσκει ο Μαρκεζίνης, την ήσκει δια του Συντάγματος, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας δια του τότε Υπουργού της επιλογής του, του Παπαδοπούλου.

Ο Μαρκεζίνης ίσως να μην ξέρει την λεπτήν αυτή σχέση την οποία αφηγείται ο Παττακός εις τον Παπαδόπουλο, την επόμενη της προσκλήσεως του από τον Tasca, ο οποίος τον προειδοποιεί δια τον κίνδυνο που διατρέχει από το Δημήτριο Ιωαννίδη και ο οποίος εθεωρείτο, έναντι του Ιωαννίδη ευκολότερος συζητητής από ότι ο Ιωαννίδης. Οπότε εκεί ο Παπαδόπουλος του απαντά: «Αποκλείεται. Τόσες φορές μας έχει στηρίξει ο Ιωαννίδης. Αποκλείεται» και λέει ο Παττακός τα δικά του, κάτι ιστορικά. Αυτή είναι η φράσις, η οποία είναι μέσα εις το «Έθνος».

 

Ερώτηση: Ποιες ήταν οι σχέσεις τόσο του Γεωργίου Παπαδόπουλου, όσο και του Δημητρίου Ιωαννίδη με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (ΗΠΑ), γιατί γράφεται πως υπήρχε άμεση ή έμμεση εμπλοκή ξένων μυστικών υπηρεσιών ή του Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ με τα τεκταινόμενα της Ελλάδας;

Απάντηση: Κοιτάξτε, σχέσεις υπήρξαν και με τον έναν και με τον άλλον. Οι σχέσεις υπήρξαν υπό την εξής έννοια, ο Παπαδόπουλος υπηρετώντας και εις την ΚΥΠ και εις αυτάς τας πληροφορίες είναι υποχρεωμένος εκ της θέσεως του να έχει τέτοιες επαφές. Ήτο πολύ πιο διαλλακτικός και εφεκτικός ως προς τις Εθνικές θέσεις έναντι του Ιωαννίδη, αυτό οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν να το καταδικάσουν, αλλά τους δημιουργούσε μία δυσκολία, διότι όπως γράφει και ο Παπαχελάς στας αποκαλύψεις που κάνει από τα αρχεία, διότι προσφέρει ορισμένες υπηρεσίες, περιστασιακές, όχι διότι έχει την ενότητα ο Παπαχελάς του όλου θέματος, δεν το ξέρει, αλλά ορισμένα στοιχεία τα οποία έχει είναι σημαντικά. Εκεί έχει αναγράψει και ο ίδιος στην Καθημερινή, ότι θεωρούσαμε τον Παπαδόπουλο ως καλύτερο συνομιλητή, ως ευκολότερο συνομιλητή.

Ο Ιωαννίδης ήταν βασικά φιλοδυτικός Αξιωματικός, όπως βέβαια και ο Παπαδόπουλος, αλλά δια τους Αμερικανούς ήταν ευκολότερος και χρησιμότερος ως συνομιλητής και αυτό άλλωστε αποκαλύπτεται και από τη συζήτηση του Tasca με τον Παττακό. Σου λέει: «Ο Ιωαννίδης είναι δυσκολότερος εις την αντιμετώπιση, ενώ του Παπαδόπουλου του έχουμε πάρει τα φούγκια, ξέρουμε πως θα συμπεριφερθούμε». Αυτήν την απάντηση έχω να σας δώσω.

Ερώτηση: Θα ήθελα να σας ρωτήσω σχετικά με το Πολυτεχνείο. Αναφέρουν κάποιοι πολιτικοί παλαιότερης γενιάς, ότι το τότε ΚΚΕ ανέφερε ότι να μην προσέλθετε εντός του Πολυτεχνείου γιατί είναι σχέδια των Αμερικανών και των ξένων Μυστικών Υπηρεσιών. Ισχύει αυτή η πληροφορία;

Απάντηση: Αυτή η ανακοίνωση υπάρχει, αλλά ανηρέθη. Αυτοί αποτυχόντος του Πολυτεχνείου δε θέλησαν να χρεωθούν εξ’ ολοκλήρου την πλήρη, την ουσιώδη συμμετοχή του, διότι το Πολυτεχνείο, το γράφουν όλες οι εφημερίδες και το ίντερνετ παίζουν τις δηλώσεις μου εκείνες, οι οποίες γίνονται στις 22 Φεβρουαρίου 1974, το Μάρτιο του 1974 και το Μάιο του 1974 επάνω στην όλην ανατομία των αριστερών και κομμουνιστικών δυνάμεων η συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείου.

Ο Πέτρος Στάγκος έχει διαμορφώσει όλο το συνθηματολόγιο της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου, «Έξω από το ΝΑΤΟ», «Κάτω οι Αμερικανοί», «Επανάστασις αυτή τη στιγμή» και ούτω καθεξής. Όλα δηλαδή τα αριστερά, κατόρθωσε λόγω του ότι εισέδυσαν ορισμένες οργανώσεις από το εξωτερικό, οι οποίες είχαν έρθει εδώ προηγουμένως και εδώ και στη Θεσσαλονίκη και διαμόρφωσαν αυτά τα γεγονότα.

Το Πολυτεχνείο είναι έργον των Κομμουνιστών εις την εξέλιξιν του, ξεκίνησε ως φοιτητική αντίδρασης ανεμφισβητήτως, αλλά εις την πορεία της εισεχώρησαν δυνάμεις οι οργανωμένες, οι εκπαιδευμένες εις το Εξωτερικόν, οι οποίοι έδωσαν και αυτό το αποτέλεσμα.

Μετά την αποτυχία του Πολυτεχνείου, το Κομμουνιστικό Κόμμα και μετά τις δηλώσεις, οι οποίες εγένοντο και τις συλλήψεις, οι οποίες είναι αναφέροντες με κορυφαία πρόσωπα του Κομμουνιστικού Κόμματος, βγάζει την ανακοίνωση δια να απαλείψει το βάρος της εκτροπής, της ευθύνης της πολιτικής πρωτοβουλίας που πήρανε και σου λέει ότι: «Ότι οι Αμερικανοί έκαναν αυτό, εκείνο, έκαναν το Πολυτεχνείο» και μάλιστα δυστυχώς και ατυχώς υπάρχουν και ορισμένοι Αξιωματικοί, οι οποίοι εδέχθησαν αυτήν την άποψη, εσφαλμένως πληροφορημένοι, μια ασήμαντος μερίδα και κυρίως η Παπαδοπουλική γραμμή, ότι το Πολυτεχνείο το δημιούργησαν οι Αμερικανοί δια να ρίξουν τον Παπαδόπουλο. Ο Παπαδόπουλος ήταν αποφασισμένος να ανατραπεί από έτους και πλέον και σας είπα ότι η λύση Μαρκεζίνη δεν ήταν σωστή, κάθε 2 μήνες θα είχαμε και ένα Πολυτεχνείο. Τι να κάνουν οι γηραιότεροι;

Και εμπάς περιπτώσει θα έπαιρνε μία σχετική πλειοψηφία. Όταν του έβγαινε η ΕΔΑ με ένα 32-35% ως Αξιωματική αντιπολίτευση και όλος ο πολιτικός μηχανισμός, ο οποίος δεν συνέπραττε με τον Μαρκεζίνη, απλώς τον ηνήχετο, αντιλαμβάνεστε ότι ήταν μία κατάσταση μετέωρος και ασταθής. Δεν μπορούσε λοιπόν ο Στρατός, ο οποίος υποτίθεται ότι εκινήθην προς μίαν Αντικομμουνιστικήν γραμμήν, να δεχθεί ως Αξιωματική Αντιπολίτευση την ΕΔΑ, δηλαδή το ΚΚΕ και των άλλων που συνέπρατταν και τον Μαρκεζίνη εις μίαν μεγάλην αδικίαν αφενός, με ένα γηραλέο εκεί προσωπικό Υπουργόν, να αρχίσει να δημιουργεί κόμμα σε μία κατάσταση ήταν ένα πείραμα το οποίο προέκυψε εκ της αδρανείας του Στρατιωτικού καθεστώτος και του Παπαδοπούλου, να ανανεώσει και να εκσυγχρονίσει τον δημόσιον βίον της χώρας ταχυτέρον, αυτό ήτο το αποτέλεσμα.

Ερώτηση: Αναφέρατε ότι ήταν οργανωμένες ομάδες, οι οποίες είχαν εκπαιδευτεί στο εξωτερικό…

Απάντηση: Και στη Γερμανία και στη Γαλλία και είχαν και χρήματα.

Ερώτηση: Τα χρήματα που βρέθηκαν;

Απάντηση: Τα χρήματα τους τα έδινε KGB, τας έδιναν οι Υπηρεσίες. Εδώ μιλάμε για αριθμό χρημάτων. Μιλάμε για 1.500.000 που πληρώναν τις γιάφκες. Υπάρχουν και οι δηλώσεις μου.

Ερώτηση: Αναλαμβάνει ο Δημήτριος Ιωαννίδης και πολλοί αναφέρουν πως η κατάσταση κοινωνικά έγινε πιο σκληρή. Θέλω να μας πείτε ποιος ήταν ο δικός σας τομέας ευθύνης.

Απάντηση: Η εκδήλωση αυτού του Καθεστώτος είχε μίαν αυστηρότητα. Εις το σπίτι αυτό στο οποίο εβρίσκεστε έρχεται μία ομάδα Αξιωματικών, του Στρατού και της Γενικής Ασφαλείας. Οι άνθρωποι αυτοί μου λένε: «Ξέρετε, θέλουμε να αναλάβετε τον υπεύθυνον ρόλον του Τύπου», λέω: «Μα έχετε διορίσει τον Ανδρουτσόπουλο», μου λένε: «Ναι, διότι η οικονομία της χώρας, έχουμε μια κρίση οικονομική, είναι το πρόσωπο το οποίο έχει τη συνέχεια της υποθέσεως και πρέπει να συνεχίσουμε την οικονομία ως προς αυτό. Η κατάστασης αυτή είναι προσωρινή, διαρκείας ενός έτους, εις το οποίον θα προσφύγουμε εις εκλογές υπό την εποπτείαν ορισμένων άλλων προσώπων ευρυτέρων του Μαρκεζίνη, δηλαδή Στεφανόπουλου, Κανελλόπουλου, Γαρουφαλιά, Θεοτόκη, Βασιλέως και επειδή είστε ένα πρόσωπο το οποίο μπορείτε να επικοινωνήσετε με όλους αυτούς, σας έχουμε απόλυτον εμπιστοσύνη», αφού μου εξήγησαν γιατί έκαναν τον Ανδρουτσόπουλο Πρωθυπουργό.

Τους λέω: «Υπό τα υφισταμένας συνθήκας, επειδή εγώ δεν έχω καλές σχέσεις με τον Παπαδόπουλο, δεν με εμποδίζει να συμπράξω σε ένα τέτοιο πολύ επικίνδυνο φορτίο, διότι είναι μία κατάστασης εκτραχημένη».

Εμπάς περιπτώσει λέω: «Δέχομαι, αλλά θα συνομιλήσω με τον κύριον Πρωθυπουργό, εφόσον με δεχθεί και αν με εγκρίνει και θα έχουμε μία συνέχεια», «Όχι» μου λέει: «Πρέπει να ορκιστείτε τώρα», «Ε ακούστε» τους λέω: «Πρώτα από όλα δε γνωρίζω τον Πρωθυπουργό και ούτε έχω καμία σχέση εγώ με τους Απριλιανούς αυτούς, του Παπαδοπούλου», δεν έχω σχέση εγώ με το Καθεστώς αυτό «Εάν δεν μιλήσω με τον Πρωθυπουργό, δεν μπορώ να σας αναλάβω τίποτα. Θέστε το θέμα στον κύριο Πρωθυπουργό», μιλάω τώρα για τους υπεύθυνους Αξιωματικούς.

Ο Πηλικός και ο Χατζηζήσης, ο Μπάμπαλης και ο Μάλλιος, αυτά τα 4 πρόσωπα ήρθαν εδώ, οι οποίοι ήταν φίλοι μου προσωπικοί. Ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος στο σημείο αυτό αιφνιδιάστηκε σου λέει μου έφεραν τον Ράλλη, βάλανε τον Κωνσταντίνο Ράλλη, ο οποίος ήταν Υπουργός του Κανελλόπουλου στην Κυβέρνηση 14 ημερών, ο οποίος είχε το ιδίωμα ότι τον είχε Λοχία ο Ιωαννίδης στο Λόχο, στα γεγονότα του ‘46-49 και αυτόν και τον τότε που είχε διορίσει τον Καραϊωσηφόγλου Γενικό Διευθυντή της ΕΡΤ.

Αυτοί ήταν συμπολεμιστές του στον ίδιο Λόχο. Ήθελε ο Ιωαννίδης αυτούς τους 2 ως έκφραση, διότι ο Ιωαννίδης δεν εγνώριζε εμένα, δεν εγνώριζα εγώ τον Ιωαννίδη, εγώ εγνώριζα το βάθος του Στρατού, ήμουν Καθηγητής στη Σχολή Πολέμου, οπότε οι νεότεροι Αξιωματικοί του έλεγαν: «Καλός είναι ο Ράλλης, εμείς έχουμε τον Καρακώστα». Εκεί ο Ανδρουτσόπουλος είχε μία αναβλητικότητα, ως προς την ορκωμοσία μου. Μου λέει: «Θα εξετάσω το ζήτημα».

Του είπαν τότε οι Αξιωματικοί καλώς, οργίστηκαν, διότι ναι μεν ήτο μία κατάσταση ανάγκης, αλλά τότε δεν ήταν ένα πρόσωπο με μία ακτινοβολία μιας πολιτειακής μεταβολής, η οποία θα γίνονταν μετά από αυτά τα γεγονότα. Σας λέω και ορισμένα πράγματα τα οποία δεν έχω πει, οπότε μεσολαβούσαν και οι εορτές των Χριστουγέννων και του πάνε ένα σημείωμα.

Του λένε: «Αυτός είναι ο Υπουργός κύριε Πρωθυπουργέ», οπότε το έχουν στα βιβλία μου και το έχει και η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και παίρνω εγώ όλες τις αρμοδιότητες του Υπουργείου, με τον Υπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, τον Κωνσταντίνο Ράλλη να είναι ένας άνθρωπος άνευ αρμοδιοτήτων. Όταν πήγα λοιπόν εις το Υπουργείο και ορκίστηκα, βρήκα ορισμένες εφημερίδες κλειστές και τη Βραδινή και την Καθημερινή. Η πρώτη δήλωσις που έκανα ήταν: «Καλά τις εφημερίδες που διάβαζε ο πατέρας μου τις έχετε κλειστές;»

Εφόσον δε θέλετε να κάνω τον Κακλαμάνη, ο Κακλαμάνης ήθελε γιατί τον είδε ο Ιωαννίδης, τον ήθελε ο Ιωαννίδης ως αντικάμαρα σε μένα. Ήταν Βενιζελικός ο Ιωαννίδης και επειδή εμένα δε με γνώριζε ο Ιωαννίδης και λέει: «Ας βάλω το παιδί που γνωρίζω», δηλαδή τον Κακλαμάνη. Ο πυρήνας όμως, ο Επαναστατικός, πάνε και του λένε: «Είσαι με τα καλά σου; Ξέρεις ποιος είναι ο Καρακώστας;» και τους λέει: «Άστον αυτόν», επειδή έχουν προηγηθεί και άλλα πράγματα, θα τον πετάξει καμιά μέρα από τις σκάλες τους λέει, δεν τον ξέρει καλά τον Καρακώστα. Ο έρωτας του Ιωαννίδη για εμένα ξεκινάει μετά από αυτά.

Ο Ιωαννίδης δεν έχει ιδέα δια την ορκωμοσία μου, αρκείται εις τον Ράλλη και τον Καραϊσιφόγλου. Όταν λοιπόν είπαν αυτοί τους είπα: «Φέρτε μου τον Δημήτριο Χρονόπουλο», ο Χρονόπουλος ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα «Και τον Ρουσσέν», τον Ρουσσέν τον είχε ο Μαρκεζίνης, αλλά δε θέλησαν να τον υποτιμήσω του λέω: «Μην έρθεις στη θέση που σε είχε εδώ στο Υπουργείο Τύπου», «Φέρτε μου το Δημήτριο Χρονόπουλο», ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα και ήταν ο Αρχισυντάκτης της Εφημερίδας «Βραδυνή», που είχε κλείσει την 26^η Νοεμβρίου και επειδή τον ήξερα και τον εκτιμούσα πάρα πολύ του λέω: «Ελάτε μαζί μου και θα σας παρουσιάσω στον Πρωθυπουργό» και τους παρουσιάζω στον Πρωθυπουργό, ότι ήταν οι 2 σύμβουλοι μου αυτοί, ο Δημήτρης και του Μαρκεζίνη ο Ρουσσέν. 

Όταν γίνονται αυτές οι συζητήσεις και παίρνω αυτές τις αρμοδιότητες, λέει ο Ιωαννίδης: «Θέλω να γνωρίσω τον Καρακώστα και να έρθει στο Επαναστατικό Συμβούλιο», «Εντάξει» λέω και πηγαίνω στο Επιτελείο, όπου είναι περίπου όλη η Επαναστατική Επιτροπή και ο Ιωαννίδης.

Η Επαναστατική Επιτροπή κατά τα 9/10 ήταν αδέρφια μου και αρχίζει να γίνεται μία συζήτησις με τον Ιωαννίδη και βαθμιαίως απογυμνωμένου του ομίλου, εις το οποίο τελικώς και μετά παρέλευση τετάρτου μείναμε 3. Ο ένας ζει, ο άλλος ήταν ο Ιωαννίδης και εγώ και η συζήτηση αυτή κράτησε 3 ώρες, ενημερώσεως σε όλα τα ζητήματα. Εκεί μου εξέθεσε όλα τα ζητήματα και του έδωσα εγώ ορισμένες απαντήσεις. Από εκεί αρχίζει μία βαθία σχέση δική μου με τον Ιωαννίδη, η οποία φτάνει και μέχρι του Πολεμικού Συμβουλίου της 20^ης Ιουλίου 1974.

Επί των ημερών μου δεν υπήρχε προληπτική λογοκρισία, υπήρχε μεν αυστηρό ήθος, αλλά δεν υπήρχε προληπτική λογοκρισία. Ουδεμία δίωξης εγένετο για καμία εφημερίδα. Οι περισσότεροι αντιστασιακοί μεταξύ των οποίων ο Τράγκας και διάφοροι, ήταν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, δεν έκαμα καμία δίωξη, δεν ετιμωρήθη κανείς και εκράτησα τον τύπο εις μίαν μεταβατικήν κατάσταση. Αυτή τη στιγμή είχαν προχωρήσει συζητήσεις με τον Στέφανο Στεφανόπουλο, με τον Πέτρο Γαρουφαλιά δια εμού, με τον Κανελλόπουλο, με τον Σπύρο Θεοτόκη και εμμέσως με τον Βασιλέα.

Αυτή είναι η διαδρομή ούτως ώστε μέσα στην προοπτική ενός έτους να βρεθεί ένας πυρήνας προσωπικοτήτων και κεφαλαίων εθνικών, οι οποίοι κατέφευγαν εις εκλογές με μίαν ανανεωτικήν πλατφόρμα, νέων ανθρώπων, υπό την εποπτείαν αυτής της ιδιοτύπου Γερουσίας. Οι δε εκλογές θα γίνονται επάνω σε πρότυπα της ηλικίας μου και αυτών των ηλικιών. Αυτό το πρόγραμμα και η γραμμή, ούτως ώστε εσείς οι παλαιότεροι θα καθίσετε πίσω και θα διευκολύνετε την ανανέωση και την αναγέννηση μιας νεοτέρας γενεάς.

Αυτή είναι η απάντησις του Ιωαννίδη εις τον Καραμανλή όταν του φέρνει την επιστολή ο Παύλος ο Βαρδινογιάννης εις τον Τζούμπα, που είναι 4, ο Τζούμπας, ο Ιωαννίδης, ο Παύλος Βαρδινογιάννης και η ταπεινότης μου που εγώ σηκώνομαι και πηγαίνω στο γραφείο του Γενικού Γραμματέως και συζητείται εκεί ο Καραμανλής να έρθει στην Κυβέρνηση να γίνει Προέδρος της Δημοκρατίας και να γίνει ο Ιωαννίδης Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και απαντά ο Ιωαννίδης ότι: «Η Επανάστασης δεν έγινε για να γίνω Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων εγώ και Πρόεδρος της Δημοκρατίας εσύ, αλλά για να ανανεώσουμε την πολιτική ζωή και σε αυτό σας καλούμε να προσφέρετε, θα σας κάνουμε άγαλμα και ό,τι θέλετε».

Ο Καραμανλής όμως και ο Αβέρωφ ήθελαν την πίτα δική τους και έτσι δημιουργείται το χάσμα, μεταξύ Παναγιώτη Κανελλοπούλου, Βασιλέως, Στεφανόπουλου, διότι ήταν συνομιλητές της Επαναστάσεως αποδεκτοί, ενώ ο Καραμανλής ήταν συνομιλητής της Επαναστάσεως υπό την έννοια ότι αρνείτο να συμβάλει στην ανανέωση μιας πολιτικής ζωής και ήθελε να τη ρυθμίσει ο ίδιος όπως νόμιζε, τελικώς όπως έγινε δηλαδή, με αυτά τα αποτελέσματα τα οποία συνεχίζονται μέχρι και σήμερα.

Ερώτηση: Ως Υπουργός Τύπου που είχε να διαχειριστεί τα εσωτερικά ζητήματα, με τις κοινωνικές αντιδράσεις και ελέω των κρατητηρίων ΕΑΤ-ΕΣΑ, για τα οποία ακουγόντουσαν πολλά και σχετικά με τους Τόπους Εξορίας που τους χειριζόταν σε γενικές γραμμές ο Παττακός, θα ήθελα να σας ρωτήσω, πως επικοινωνιακά διαχειριζόσασταν τόσο εύθραυστα θέματα; Πως μπορούσατε δηλαδή να πείσετε τον κόσμο δια τη συνέχεια της «Επαναστάσεως»;

Απάντηση: Πρώτα από όλα ο ρόλος ο δικός μου δεν ήταν επικοινωνιακός, ήταν εις το βάθος επιτελικός, όπως είναι και σήμερα. Εγώ ανήκω σε αυτήν την ομάδα των ανθρώπων.

Το ιστορικόν έχει ως εξής. Το Κίνημα του Ναυτικού το οποίον επροδώθη εκ των ένδον, πήγαν 2 Αξιωματικοί εις τον Γαρουφαλιά να του πουν να τεθεί επικεφαλής του Κινήματος του Ναυτικού, ο Γαρουφαλιάς με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε, έχουμε αυτή τη κατάσταση, «Δε θα απαντήσετε» του λέω: «Θετικώς», αλλά θα δώσετε ένα χρόνο ούτως ώστε στο προβληματισμό αυτών των Αξιωματικών να δώσουμε κάποια διέξοδο, διότι το θεωρώ παρακινδυνευμένο.

Ο Γαρουφαλιάς είναι αναβλητικότερος ως προς την εκδήλωση του Πραξικοπήματος και ενεργητικότερος είναι ο Αβέρωφ. Το Κίνημα όμως αυτό είχε προδοθεί εκ των ένδον, εις αυτό μετείχαν και οι Βαρδινογιάννοι, συμμετείχαν και πολλοί άλλοι. Έτσι λοιπόν μετά την αποτυχία του συλλαμβάνεται και ο Αβέρωφ, συλλαμβάνεται και ο Γαρουφαλιάς ως συμπράξαντες και πήγαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Δεν τους εμεταχειρίστηκαν κακώς, μετά 3 ημέρας επισκέπτεται ο Ιωαννίδης τον Γαρουφαλιά και του λέει: «Ξέρετε, θέλω να σας ζητήσω συγνώμη», λέει ο Γαρουφαλιάς: «Γιατί;», «Διότι σωφρόνως απαντήσατε να μην εκδηλωθούν, ενώ εδώ έχω έναν ντόμπρο» του πάει έναν εκ τους οποίους είχε καταδώσει έναν-έναν ο Αβέρωφ. Να γιατί δεν αντιδράει στην πρωθυπουργοποίηση Γαρουφαλιά ο Ιωαννίδης που του αντιπροτείνει ο Μπονάνος.

Οι σχέσεις μου λοιπόν ήταν αυτή ως προς τα βασανιστήρια. Ορισμένοι Αξιωματικοί μεταξύ των οποίων ήταν και ένας συμμαθητής μου, Ταγματάρχης Δημήτρης Αντωνόπουλος εν ονόματι, πηγαίναμε στην ίδια τάξη στο ίδιο σχολείο, του λέω: «Τι κάνετε εκεί πέρα;», «Όλα αυτά τα πράγματα» λέει: «Είναι πάγιες ενέργειες, σε ανθρώπους αυτούς που έχουν βεβαρημένα μητρώα», λέω: «Ε αφήστε αυτές τις υπερβολές, πάμε σε μία κάποια πολιτικοποίηση της καταστάσεως».

Αυτή ήταν η γραμμή η δική μου ως προς το καθ’ αυτό θέμα, ως προς τα εσωτερικά θέματα, τι έγινε με τον Οπρόπουλο, που ήταν συμμαθητής του Παπαδόπουλου, διότι ο Οπρόπουλος ήταν πρώτος στη Σχολή Ευελπίδων, πάνω από τον Παπαδόπουλο και τον Μακαρέζο, είναι δικά τους θέματα, δεν μπορώ εγώ να επέμβω, ούτε είχα και τη δυνατότητα του επεμβαίνοντος σε όλα και μάλιστα σε ένα καθεστώς, το οποίο έχει έναν χαρακτήρα Α και σου λέει: «Εντάξει, κοίτα τώρα τη δουλειά και άσε εμάς στη δική μας».

Αυτά είναι χαρακτηριστικά γεγονότα, αλλά δεν μπορούν να γίνουν κατά ένα τρόπο σημαία, δηλαδή να γίνουν σημαία επειδή γίνονται ορισμένες πάγιες, ανακριτικές, έστω και καθ’ υπερβολήν, με το όλο πρόγραμμα το αντιστασιακό, το οποίο είχε εκατοντάδες πτυχές, αριστερές, μειοδοτικές, μειονοτικές, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Εδώ έρχεστε και μου λέτε εσείς ότι έκανε ανακοίνωση το Κομμουνιστικό Κόμμα ότι δεν μετείχε στα Πολυτεχνεία και τώρα βγαίνει και κάνει πορείες και πηγαίνει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία το Κομμουνιστικό Κόμμα, ειδικώς και ανενδότως, από που και ως που;

Μετά έχει βγάλει ανακοίνωση το Κομμουνιστικό Κόμμα, την οποία βεβαίως εν συνεχεία ανήρησε γιατί ιδιοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα και εμφανίζεται και είναι το μόνο κόμμα το οποίο κρατά τη 17^η Νοεμβρίου ζωντανή, άνευ αυτού δεν υπάρχει 17^η Νοέμβρη, άνευ του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν υπάρχει 17^η Νοέμβρη, ούτε το Πολυτεχνείο, αυτοί το κινούν με τον μηχανισμό.

Το 5% του Ελληνικού λαού κινούν όλην αυτήν την υπόθεση και αυτοί όλοι είναι στρατολογημένοι. Αν τους μετρήσετε και αν του απαριθμήσετε είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που κάνουν την ιδία αποστολή, που παίρνουν τις ιδίες αμοιβές, κάνουν μια δουλειά.

Ερώτηση: Αμοιβές από ποιους;

Απάντηση: Από ποικίλους, από ποικίλες πηγές. Το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει μισθοδοτούμενο στρατό από τις επιχειρήσεις που έχει, έχει πηγές. Σκεφτείτε οι εθνικόφρονες εφημερίδες εκδίδονται εις τα τυπογραφεία, μεταξύ των οποίων και ο «Ελεύθερος Κόσμος» εξεδίδονται εις το τυπογραφείο του ΚΚΕ.

Ερώτηση: Θα ήθελα να σας ρωτήσω, τελευταίος Πρωθυπουργός πριν την άνοδο της 21^ης Απριλίου ήταν ο Κανελλόπουλος, γιατί μετά την πτώση της Χούντας ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πως νομιμοποιήθηκε το συγκεκριμένο πρόσωπο;

Απάντηση: Κοιτάξτε το πρόσωπο αυτό, σας είπα ότι είχε προηγηθεί η συζήτηση με εμένα, με τον Λιβανό. Εκεί υπήρχε μία σύμπτυξη την οποία υπεδαύλισε ο Αβέρωφ ερήμην των άλλων συμμετεχόντων, δηλαδή ότι όλοι οι άλλοι συμμετέχοντες δεν ήξεραν τον ύπουλο ρόλο τον οποίο έπαιζε ο Αβέρωφ και ο Καραμανλής, έναντι της καταστάσεως και εκινδύνευε ο Αβέρωφ, για αυτό έκανε όλο αυτό το παιχνίδι, μη τυχόν έρθει η ομάδα των μετριοπαθών επάνω και πει: «Εσείς τι κάνατε; Γιατί βάλατε τον Μακάριο να διώξει το Στρατό, ποιος είναι ο Φάκελος της Κύπρου, ποια είναι η αιτιολογία του, γιατί δημιουργήσατε όλη αυτήν την κατάσταση» και ήρθε ο Μακάριος να ζητάει να φύγουν οι Έλληνες Αξιωματικοί από την Κύπρο, αυτό που ζητούσαν οι Τούρκοι το 1967;

Ποιος τους καθοδηγεί και που αποβλέπατε; Αυτός είναι και ο Φάκελος της Κύπρου και για αυτό δεν τον ανοίγουν. Αυτός έφαγε τα λύσσαγα του, διαβολεμένος όπως ήταν και λέει: «Δεν κάνει ο Κανελλόπουλος, δεν κάνει ο Στεφανόπουλος», δηλαδή ποιοι δεν έκαναν, αυτοί που ήταν Αντιπρόεδροι της Κυβερνήσεως και ας πούμε ήταν Υπουργός Εργολαβίας ο Καραμανλής.

Αυτοί δεν έκαναν, ήταν ο Καραμανλής. Απάνω λοιπόν στη σύγχυση αυτή και λόγω ότι υπήρχε ένας θρύλος για τον Καραμανλή δεν απερρίφθη αμέσως η πρότασης του, αλλά ο λόγος. Πρέπει να μπείτε μέσα στη ψυχολογία και την ψυχοσύνθεση αυτής, τη στιγμή κατά την οποία δίδεντο εντολή εις τον Κανελλόπουλο και εν συνεχεία παίρνει τηλέφωνο ο Γκιζίκης και του λέει: «Ξέρετε ορκίσαμε τον Καραμανλή Πρωθυπουργό». Από εκεί και πέρα έχουμε όλα αυτά τα γεγονότα και τις καταστάσεις.

Ερώτηση: Στη συνέχεια θα ήθελα να περάσουμε στο Φάκελο της Κύπρου. Τι στοιχεία είχαν οι Υπηρεσίες Πληροφοριών: α) για τον Μακάριο και τις προθέσεις του και β) σχετικά με τις κινήσεις των Τουρκικών Στρατευμάτων, γιατί υπάρχει αναφορά πως υπήρχαν προειδοποιήσεις από τον Joseph Sisco, τον Υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, ότι θα επίκειτο πόλεμος και απώλεια εδαφών βάση του άρθρου 4 της Συνθήκης των Εγγυήσεων;

Απάντηση: Όλα αυτά είναι επιλεγμένες αναφορές και αποσπασματικές επάνω σε γεγονότα υπαρκτά και ανύπαρκτα αναμεμιγμένα, για αυτό δημιουργείται σκοπίμως μία σύγχυσης. Μετά την απόρριψην Καραμανλή ως Προέδρου της Δημοκρατίας και να μείνει το Καθεστώς 3 χρόνια και να δούμε στη συνέχεια πως θα ομαλοποιηθεί, ο Καραμανλής αντιλαμβάνονται, γιατί αντιδρά για την Υπουργοποίηση, αντιλαμβάνονται ότι το Καθεστώς κινείται με μετριοπαθέστερα στοιχεία, τα οποία αντί του Μαρκεζίνη θα αποτελούσαν μια ομπρέλα δια να ευκολύνουν την εξόρμηση μιας νέας γενιάς πραγμάτων, αυτό που δεν έκανε δηλαδή ο Παπαδόπουλος 7 χρόνια και εκεί ως δείγμα, μεταξύ των δειγμάτων ήμουν και εγώ, ο οποίος προοριζόμουν για μία ηγετική, ήμουν υποψήφιος Βουλευτής, προοριζόμουν να αποτελέσω τον πυρήνα μαζί με ορισμένους άλλους συμπεριλαμβανομένου του Κακλαμάνη και των άλλων σε άλλες γραμμές, για αυτό εστρατολογείτο από τη Γενική Ασφάλεια και από το Επιτελείο.

Μετά από αυτό ο Καραμανλής σου λέει ότι το παιχνίδι το παίρνουν συνετότερα, οπότε μπαίνουμε εμείς σε εκτροπή, για αυτό μιλάνε για την Κύπρο μετά το Πολυτεχνείο, καμία σχέση το Πολυτεχνείο με την Κύπρο. Την Κύπρο του λέγανε αυτοί, διότι δε θέλησε να συμπράξει με τον Κανελλόπουλο και με τον Μαύρο και με τον Μαρκεζίνη, ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ. Κατήγγειλε ότι το Πολυτεχνείο είναι έργο των Κομμουνιστών, δεν κατέθεσε ποτέ στεφάνι, διότι δε συμμετείχε και αυτός και ο Κωνσταντίνος καθ’ υπόδειξην των Εγγλέζων.

Οπότε τους λένε πως δεν μπορούν να γίνουν αυτά τα πράγματα, «Μόνο με Εθνική Συμφορά θα πέσουν» έγραφε ο Αβέρωφ. Έτσι λοιπόν το μόνο που τους είχε απομείνει και επειδή τα χρόνια περνούσαν έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τον Μακάριο και επειδή δεν είχαν καμία άλλη δυνατότητα, έπρεπε να σχηματίσουν μία Κυβέρνηση δική τους, εξόριστη. Ο μόνος τόπος που προσεφέρετο ήταν η Κύπρος. Πως θα εσχηματίζοντο η Κυβέρνησις, τη στιγμή κατά την οποίαν είχαμε 11.500 της Εθνοφρουράς; Ήταν εμπόδιο, επομένως έπρεπε να φύγει ο Στρατός από την Κύπρο, γιατί για να σχηματίσουμε μία κυβέρνηση εξόριστο, την οποία θα προστάτευε το εφεδρικό του Λυσσαρίδη.

Το εφεδρικό του Λυσσαρίδη αποτελείται από 1.000 και πλέον ειδικούς εκπαιδευμένους στη Νικαράγουα, στη Λιβύη, οι οποίοι αποτελούσαν την εμπροσθοφυλακή του αριστερού και Μακαριακού Κινήματος στην Κύπρο. Έτσι λοιπόν η ΕΛΔΥΚ που θα έμενε με τους 900 ανθρώπους θα ήταν ένα φοντάν για τους εκπαιδευμένους, συνεπώς θέλανε να δημιουργήσουν αυτοί προγεφύρωμα συμπράττοντος του Μακαρίου, γιατί θα τον κάνανε Αντιβασιλέα και έρχεται το τελεσίγραφο σε εμάς ότι πρέπει να φύγει ο Στρατός από την Κύπρο.

Υπάρχουν δηλώσεις μου στην ΕΣΤΙΑ εις την 10^η Ιουλίου 1974 εις αυτές τις δηλώσεις προειδοποιώ τον Μακάριο, «Ότι αυτό που κάνεις οδηγεί τη χώρα εις συμφοράν και ο Εθνικός διάλογος μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο, διότι ούτε η ευφυία σας, ούτε οι γραμμές σας, ούτε τα Σχέδια σας μπορούν να καλύψουν αυτήν την ανάγκη».

Το ίδιο βράδυ με τις δηλώσεις μου βγαίνει ο Μακάριος και απορρίπτει τα δηλώσεις μου αυτάς, διότι είναι ανένδοτος και αποφασισμένος να παίξει το παιχνίδι, όπως εκείνος το εννοούσε σωστό, οπότε συνέρχεται το Επαναστατικό Συμβούλιο, οι Αξιωματικοί και τι θα κάνουμε; Θα ταπεινώσει το Στρατό ένας παπάς και θα δημιουργήσουμε δύο κυβερνήσεις στο Έθνος η μία να αντιμάχεται την άλλην, δηλαδή ένα τρελοκομείο από την Κύπρον;

Ποια είναι η λύσης εφόσον ο Μακάριος είναι ανένδοτος, παρά το γεγονός ότι τον έχουν προσκαλέσει να έρθει και στην Ελλάδα και αποφαίνονται οι Αξιωματικοί, όλοι όχι ο Ιωαννίδης ότι ο Μακάριος πρέπει να φύγει από τη μέση, οπότε ορισμένοι Αξιωματικοί μεταξύ των οποίων και ο Ντερτιλής, λέει: «Στείλτε εμένα να σας τον φέρω πακέτο», «Ο Στρατός δεν κάνει τυχοδιωκτικές επιχειρήσεις» είναι η απάντησις: «Ο Στρατός μιλάει καθαρά επί Εθνικών θεμάτων. Εφόσον ο Μακάριος, με όλες τις προσφορές που κάνουμε παραμένει ανένδοτος, το θέμα είναι να ανατραπεί. Είναι σύμφωνος η Εθνική Φρουρά;», δεν υπήρχε ένας, ο οποίος να είχε κάποια αντίρρηση, όλοι εμφανίζονται εκ των υστέρων, μεταξύ των οποίων και οι Στρατηγοί, πλην του Ντενίση, ο οποίος Ντενίσης είναι ένας άνθρωπος εκ χαρακτήρος μετριοπαθής και αφήστε τον γιατί λέει πως πάει και κάνει το σταυρό του στην Εκκλησία.

Ομόφωνη η γνώμη και των Επιτελών και του Μπονάνου, όλων. Ο Μακάριος είναι μία ανατροπή που πρέπει να φύγει από τη μέση, πλην Ιωαννίδη. Όλοι αυτοί, ο οποίος καλεί τον υπεύθυνο Συνταγματάρχη, τον Κομπόκη και του λέει: «Θα αναλάβεις την επιχείρηση υπό τον όρο ότι δε θα θέσεις σε άμεσο κίνδυνο τον Μακάριο. Εάν τυχόν τον φας και χαθεί έφυγε, αλλά δε θέλω τη δολοφονία του».

Εκδηλώνεται το Πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου, μετά την εκδήλωση του Πραξικοπήματος εγείρονται όλες οι δυνάμεις, πηγαίνει ο Μακάριος στον ΟΗΕ, υπάρχουν οι λόγοι του, αλλά πηγαίνει και ο Ρώσος πρεσβευτής ο Groubiakov στον Korutürk στις 19 του μηνός και δημιουργεί το Πρωτόκολλο, διακινεί την απόφαση, αφού τη ζητάει και ο Μακάριος από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ζητάει την επέμβαση της Τουρκίας, «Ότι αυτή τη στιγμή κάνουμε την απόβασης μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας», δια του Τουρκικού Στόλου εις τη Μερσίνα και δια του Ρωσικού Στόλου εις τη Λαττάκια της Συρίας που την κρατάει ακόμα και με τα καταδρομικά και τα Αντιτορπιλικά με τα οποία εδιέθετο ο Ρωσικός Στόλος, τα οποία ήταν παρατεταμένα στα 32 μίλια βαθμιαίως δηλαδή στα Διεθνή ύδατα, αλλά 32 μίλια έξω της Κερύνειας.

Αυτή είναι η επιχείρησης, η όλη του Ρωσo-Tουρκικού Σχεδίου, υπό τον όρον ότι εφόσον θα πραγματοποιήσουν αυτήν, δε θα μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ και βεβαίως και η απόφαση όταν έφτασε ο Sisco και ο Earlwood, όταν μιλήσανε εμάς την Πέμπτη στις 18 το μεσημέρι εις την Ελλάδα, με τον Πρωθυπουργό τον Ιωαννίδην και ο Sisco και ο Earlwood, έπειτα πήγαν στην Τουρκία και μας είπαν πως αν και εφόσον δεν έχετε άλλη πρόβλεψη εμείς θα συγκρατήσουμε τους Τούρκους και πήγαν λοιπόν να συγκρατήσουν τους Τούρκους από μία αποτυχία, διότι εμείς δεν κάναμε τίποτε.

Το Τουρκοκυπριακό στοιχείο δεν είχε καμία παραβίαση εμείς δηλώσαμε μάλιστα ότι το προστατεύουμε, εις τη συνάντηση όμως αυτή με τους Ρώσους γίνεται το εξής σχέδιο: Ότι μεταξύ Αλεξανδρέττας και Κυρήνειας θα βρεθεί ένα Ρωσικό καράβι και εφόσον θα αναπτυχθούν οι στόλοι μας, ο μεν ρωσικός στόλος με τα Καταδρομικά και τα Αντιτορπιλικά εις τα 32 μίλια και ο Τουρκικός στόλος στο μέσο μεταξύ Κηρύνειας και Τουρκίας «Θα σας δώσει ένα σήμα».

Αυτό γίνεται στις 3 το πρωί της 20^ης Ιουλίου «Και αν θα σας δώσει σήμα κόκκινο θα γυρίσετε πίσω στην Αλεξανδρέττα, αν σας δώσει πράσινο, θα κατευθυνθείτε κατευθείαν εις τη Κηρύνεια». Αυτό είναι το συνθηματικό των Ρώσων. Οι Ρώσοι μεσώ των μηχανισμών παρακολουθούν τις κινήσεις των Αμερικανών και οι Αμερικανοί δια του Kissinger κοιμούνται, δεν υποπτεύονται ότι υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενον και για να φτάσουν, να κινηθούν από ανατολικώς της Κρήτης που ευρίσκοντο χρειάζονται περί τις 6-8 ώρες για να φτάσουν εις την Κύπρο και εις εμπόλεμο κατάσταση.

Οι δυνάμεις όμως, οι αποβατικές των Τούρκων χρειάζονται 2, ίσως και λιγότερες ώρες για να κάνουν την απόβαση στην Κερύνεια και έτσι αποφασίζεται η απόβασης. Όταν άρχισαν οι αποβατικές επιχειρήσεις τότε καλεί τον Sisco και τον Earlwood, ο Ecevit στο γραφείο της συνεδριάσεως, τους είχαν από έξω, περιμέναν σαν κλητήρες, γιατί του λέει αναιδέστατα ο Εcevit: «Και το ‘64 που σας ακούσαμε προηγουμένως ήταν λάθος και τώρα που σας μιλάω οι επιχειρήσεις ίσως να έχουν αρχίσει».

Εντωμεταξύ έχει ξημερώσει και ο 6^ος Αμερικανικός Στόλος αντιλαμβάνονται τα επιτελεία και δίνουν εντολή εις τον 6^ο Αμερικανικό Στόλο να σπεύσει δια να τεθεί μεταξύ Κηρυνείας και Αλεξανδρέττας και να επιβάλει την τάξη και όταν φτάνει στα 32 μίλια βλέπει παρατεταγμένο το Ρωσικό Στόλο και ενώ έχει διαταγές και από το Πεντάγωνο και από το Υπουργείο Ναυτικών ο Ναύαρχος Murphy, του 6^ου Στόλου διατάσσεται να σταματήσει, διότι παρά τις εντολές του πενταγώνου και του Συμβουλίου Ασφαλείας, το Υπουργείο Εξωτερικών δια του Kissinger διατάσσει τη στάσιν «Διότι δεν μπορούν» λέει ο Kissinger: «Δύο μεγάλες δυνάμεις να αυτοκτονήσουν δια ένα μικρό νησί» αυτός είναι ο όλος ρόλος της Αμερικής εις τα ψεύδη και εις τα αφηγήσεις αυτά που μου λέτε.

Ο Kissinger είναι ένα δραματικό πρόσωπο, φιλότουρκος κατά βάση, ο οποίος έβλεπε με μία κάποια ανοχή το όλο θέμα, το ίδιο και ο Sisco τότε, αλλά συνέπραξαν σε ένα γεωστρατηγικό ατύχημα, δια να μην πω έγκλημα, το οποίο επί 47 χρόνια αποδυνάμωσε τη γεωστρατηγική δύναμη της δύσεως στη Μεσόγειο δια της Κύπρου, το Κυπριακό επί δεκαετίες είχε αριστεροποιηθεί, διότι έχαψε το μύθο ότι την όλην απόβαση την έχουν κάνει οι Αμερικανοί, διάφορες συζητήσεις τους ότι ήταν ο Μακάριος ήταν ο Castro της Μεσογείου και ούτω καθεξής.

Η πεμπτουσία λοιπόν του θέματος είναι ότι ναι πράγματι η Αμερικανή είχε την προδιάθεση έναντι του Μακαρίου και της Κύπρου, αλλά το παιχνίδι το έπαιξε ο Ρώσος και ο Τούρκος δια της αφελείας και δια της μειοδοτικής στάσεως του Μακαρίου και εις το Συμβούλιο και εις όλης της διαγωγής, ούτως ώστε προτιμούσαν τους Ρωσο-Τούρκους αντί τους Ελλήνους.

Οι Κύπριοι τα αντιλαμβάνονται εις την πορεία και έρχεται ο Κληρίδης επειδή είχε πάρει τα βιβλία μου και μου λέει ότι: «Εγώ, το ιστορικόν υποκατάστατον της Κύπρου, σας λέω ότι η συνέντευξη σας, τα ντοκουμέντα σας, οι πληροφορίες σας, όλα αυτά μου δημιουργούν τη βεβαιότητα ότι είστε ένα πολύτιμο Εθνικό στοιχείο, πολύτιμος βοηθός εις τον ιστορικόν του μέλλοντος».

Το συμπέρασμα λοιπόν, είναι ότι η πεμπτουσία της όλης υποθέσεως αυτής, είναι ότι μέσα σε όλη τη σύγχυση εκείνος που εκέρδισε εις βάρος της Κύπρεως, της Ελλάδος, της Δύσεως είναι ο Τούρκος και ο Ρώσος ως σύμμαχοι.

Από εκεί αρχίζει η όλη προβληματική και όλος ο επιτελικός σχεδιασμός της, ενώ παγίως επιδιώκουν οι Τούρκοι και οι Ρώσοι δια της Τουρκίας και δια της Συρίας εις τον χώρον αυτόν και επειδή αυτό το πράγμα έχει επεξεργαστεί επί δεκαετίες, έχει καταλήξει σε αυτά τα οποία που ζούμε σήμερα και δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε πλέον τη μεγάλην οξύτητα την οποίαν υπάρχει μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας, ως προς τα γεωστρατηγικά αυτά ζητήματα, γιατί η καταφορά της Αμερικανικής πολιτικής, σχεδόν αιφνιδία έναντι της Τουρκίας παρουσιάζει τα σημερινά αποτέλεσμα, καθώς και την αναγγελίαν περί την Γενοκτονίαν από τους Τούρκους είναι ένα βαρύ πλήγμα το οποίο κανείς επί δεκαετίες δεν τολμούσε να κάνει.

Όλα αυτά τα πράγματα έχουν μια αιτιολογίαν, βαθιά, συνέπεια και συνέχεια, διότι οι άνθρωποι της σημερινής εξουσία εις την Αμερικήν είναι επιτελείς, είναι άνθρωποι που ξέρουν τη συνέχεια και την αλληλουχίαν των ζητημάτων με τη βοήθεια βέβαια των μελετών και των εισηγήσεων των σχετικών Υπηρεσιών της Αμερικής επί 50ετία και έρχεται λοιπόν εις την περίοδο αυτήν της εφαρμογής της κατά τον τρόπον αυτόν τον ανέλπιστον.

Ο Σημερινός Υπουργός των Εξωτερικών της Αμερικής ή ο Υπουργός Αμύνης, είναι πρόσωπα τα οποία εφαρμόζουν ένα πρόγραμμα, το οποίο πρόγραμμα τι κάνει; Ανεξαρτήτων των Ελληνικών Κυβερνήσεων, οι οποίες υπήρξαν ελλιπείς και αλλοπρόσαλλες, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εγκατέστησε τότε τους Ρώσους δίνοντας διευκολύνσεις στρατιωτικάς στη Σύρο.

Ο Παπανδρέου ήτο κατά της πολιτικής της Δυτικής. Εν συνεχεία οι διάδοχοι του Σημίτη, προσεδωμένοι εις το άρμα της Γερμανίας το οποίο είναι φιλότουρκον, ακριβώς διότι θέλει αυτήν την εκδοχή επειδή εις το άλλο θέμα δε συμμετέχει, δεν έχει γεωστρατηγικήν υπόστασην η Γερμανία, για αυτό είναι πάντοτε εμπόδιο και αντιστρόφως εις την πορεία της γεωστρατηγικής ανακατατάξεως της χώρας. Θα δημιουργήσουν ζητήματα στους ενεργειακούς πόρους δια άλλους λόγους.

Η κεντρική όμως γραμμή είναι που ισορροπεί ο κόσμος και ο κόσμος εις την περιοχήν αρχίζει να ισορροπεί μέσω της χώρας μας ανεξαρτήτως ηγεσιών της, διότι οι ηγεσίες της αποδέχονται αυτήν την εξέλιξην ευχαρίστως όχι διότι την προκάλεσαν, όχι διότι την εισηγήθησαν, αλλά διότι εφαρμόζεται υπό την έννοια, ότι η εφαρμοζομένη αυτή πολιτική είναι εις βάρος των Βαλκανίων επιβούλων μας κάπως και πρωτίστως της Τουρκίας, αλλά και με τη Ρωσία δεν τα χαλάμε και βγαίνει το εξάρτημα τώρα της καθ’ αυτό Γερμανικής πολιτικής, μιλάω για το σημερινό Πρωθυπουργό και το επιτελείο του, οι οποίοι προεξοφλούν ότι θα έχουμε συζητήσεις και συνομιλίες τη στιγμήν για την οποίαν η Τουρκία καταβυθίζεται, πυρπολείται και βομβαρδίζεται ερήμην ημών, εμείς καθ’ υπόδιξιν την Γερμανίας υπονομεύουμε κάπως αυτήν την πολιτική, δημιουργούντως άλλη σχέση: «Ξέρεις εγώ θα τον δω οπωσδήποτε τον Ερντογάν», τη στιγμή κατά την οποία ο Erdogan πολιορκείται και βυθίζεται και καταποντίζεται από τον κόσμο.

Αυτό εμάς αυτή τη στιγμή μας διευκολύνει ο Erdogan, δια της στάσεως αυτής, διότι πλέον έρχεται ραγδαίως και αναβαθμίζεται ο γεωστρατηγικός ρόλος, ένα πράγμα που ενοχλεί τη Ρωσία, για αυτό επειδή ο Ρωσοτουρκικός άξονας είναι σιαμαίος, παρουσιάζει διακυμάνσεις, αλλά ο Ρώσος δίχως τον Τούρκο δεν μπορεί να βγει στη Μεσόγειο, ούτε να περάσει στη Συρία αγνοώντας την Τουρκία.

Όλες αυτές οι μεταξύ τους αντιπαλότητες είναι απλά επεισόδια. Ο βασικός τους κρίκος είναι η συνύπαρξις των 2 αυτών δυνάμεων, διότι ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου. Ο Τούρκος δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στα Δυτικά πρότυπα και μέσα εις την Δυτικήν νοοτροπίαν. Βαθμιαίως και συγχρόνως απομακρύνεται από τη φύση του.

Ο γεωστρατηγικός ρόλος της Δύσεως, ο αμυντικός, λόγω πιέσεων καθαρίζει και έρχεται και επιλέγεται η Ελλάς ως γεωστρατηγικόν κέντρον, προοπτικής δεκαετιών ή γενεών και για αυτό συμπράττει και με το Ισραήλ. Δεν είναι τυχαία, ούτε συμπωματική αυτή η συνύπαρξις, είναι αναγκαία η υπαρξιακή σχέση διαρκείας με το Ισραήλ, βεβαίως έχει την νοοτροπία τη δεδομένη, την τάσην που επικρατεί.

Το Ισραήλ εξαρτάται από την Ελλάδα ακριβώς διότι η Ελλάδα τους παραχωρεί 20 και πλέον φορές επέκταση του εναερίου της χώρου. Τα Ισραηλινά αεροπλάνα εκτός αυτής της συμφωνίας την οποίαν κάνουν μπορούν να πετάξουν χωρίς χάρτες, διότι ξέρουν την περιοχή τους, η οποία είναι σαν την Πελοπόννησο. Η Ελλάς με τη συμμαχία αυτή της δίνει μια ευρύτητα, ούτως ώστε να καλύπτει ακόμα και τον κυπριακό εναέριο χώρο.

Ερώτηση: Γίνεται αναφορά στη Σύγχρονη Ελληνική ιστορία πως στο Κυπριακό κάτι δεν έγινε καλά και πως υπάρχει μια «Προδοσία» από την τότε Στρατιωτική Κυβέρνηση και ότι δεν επετράπη στα Ελληνικά στρατεύματα να ανέβουν στο νησί, ενώ γίνεται λόγος ότι αδράνησε η Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό, δηλαδή υπήρχαν τα υποβρύχια κοντά στο νησί, αλλά δεν είχαν λάβει εντολές για να εμπλακούν, δηλαδή έμειναν κάποιοι Καταδρομείς στο νησί για την υπεράσπιση του.

Απάντηση: ΕΡΤ-1 της 26^ης Σεπτεμβρίου του 2005, εκπομπή: «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα», «Έχει ιδιαίτερον ενδιαφέρον αν και υστερογενώς γενομένη η αποκαλυπτική και όχι τυχαία δήλωσης του Πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Κωνσταντινουπόλεως Kemal Alemdaroğlu την 27^η Μαΐου του 2004 ομιλούντος μεταξύ πυκνού ακροατηρίου βετεράνων του Τουρκικού Στρατού, όπου ανέφερε ότι, από τα στοιχεία του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου Στρατού αι απώλειαι των Τουρκικών Στρατευμάτων κατά την Τουρκικήν εισβολήν της 20^ης Ιουλίου 1974 εις την Κύπρο ανέρχονται εις 35.000». Πάθατε τίποτα;

Ερώτηση: 35.000;

Απάντηση: Στρατιώτας! Εγώ σας αναφέρθηκα στα επίσημα στοιχεία. Δήλωσις η οποία προκάλεσε πανελλήνιον αίσθηση, όπως εσάς, βλέπε Ελληνικά και Διεθνή ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα και Τύπον 27^ης Μαΐου 2004 και αναμετάδοσις των ιδίων αυτών δηλώσεων από την ΕΡΤ1.

Άλλες Αθηναϊκές εφημερίδες με δημοσιεύματα, Πέμπτη 1^η Ιουλίου 1976 «Αθηναϊκή», ο πρώην Αρχηγός της Τουρκικής Αεροπορίας, Emin Alpkaya παρεδέχθη ότι: «Η αντεπίθεσης της ΕΛΔΥΚ τη δεύτερα ημέρα της Τουρκικής αποβάσεως διέσπασε τας Τουρκικάς Μονάδας πεζικού και ευρέθησαν σε πολύ δύσκολη θέση και αν δεν επενέβαινε η Τουρκική Αεροπορία η Τουρκία πιθανόν να θρηνούσε τώρα μία στρατιωτική καταστροφή», αυτά τα λέει ο Τούρκος Αρχηγός της Αεροπορίας, (ανάγνωση εφημερίδας) ο Emin Alpkaya που έφτασε χθες με τη σύζυγο του και την κόρη του εις τα κατεχόμενα εδάφη, δήλωσε σχετικά στους δημοσιογράφους: «Τη δεύτερη ημέρα της Τουρκικής εισβολής η ΕΛΔΥΚ εξαπέλυσε αντεπίθεση προσέβαλε τας θέσεις μας και τις μονάδες πεζικού και τους έφεραν σε δύσκολη θέση. Μόνον εγώ γνωρίζω τις στεναχώριες της νύχτας εκείνης».

Επί του θέματος λοιπόν αυτού είναι εν συνεχεία και η δήλωση που έχω κάνει εγώ, μετά τις 35.000, έχουν βυθίσει μόνοι τους ένα Αντιτορπιλικό, το «Kocatepe», έχουν χάσει 19 αεροπλάνα τα οποία δεν προσεγειώθησαν στην Τουρκία και όλα αυτά από ορισμένους Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς: «Η Ελληνική κυβέρνησης ανακινεί ότι συμφώνως προς τα αποφάσεις 11350 από 20/7/1974 του Συμβουλίου Ασφαλείας επήλθε συμφωνία όπως εν Κύπρο εχθροπραξίαι καταπαύσουν από 16^ης ώρας της Ελλάδος έως σήμερον, ούτως εξασφαλίζονται η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και αδελφική ακεραιότης της Κύπρου».

Αυτές είναι οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και γιατί εδέχθησαν την κατάπαυση του πυρός με την οποία εμείς δεν συμφωνήσαμε. Η κυβέρνησης δεν συνεφώνησε, έβγαλε την ανακοίνωση μεν αυτήν, αλλά δε συνεφώνησε προς τη μορφή αυτής της μεταπολιτεύσεως ή της παραβιάσεως της συμφωνίας από τους Τούρκους και εκεί εδόθησαν εντολές να χτυπηθούν με τα Phantoms οι Τούρκοι.

Όλο λοιπόν αυτό το ψεύδος, για να σας πουν ότι οι Κύπριοι και οι διάφοροι άλλοι ότι δεν έγινε απόβαση, αλλά ότι έγινε αποβίβασης, ετράπησαν εις φυγήν οι Έλληνες. Οι Ελληνικές απώλειες ξέρετε πόσες είναι την 1^η και την 2^ην μέρα; 380, αφού λάβετε και τις απώλειες του Noratlas προστιθέμενες, τα Noratlas προστίθενται εις τους 380. Εμείς έχουμε 380 με όλα αυτά τα ατυχήματα και αυτοί έχουν 35.000, χώρια το «Kocatepe» που βυθίστηκε άφθανδρο, χώρια τα αεροπλάνα, αλλά και τον φόβο τους να δεχτούν: «Από την ανδρεία των Ελλήνων Αξιωματικών και των Ελλήνων Στρατιωτών, όσοι ήταν και είχαν μείνει». Αυτά είναι τα ψεύδη και η προδοσία.

 Επρόδωσε ο Ήρωας του πολέμου, που σας εξήγησα προηγουμένως του Κλέφτη ή κατά των Γερμανών εις τον Γοργοπόταμον. Αυτοί λοιπόν είναι προδότες και είναι οι διάφοροι άλλοι ψευδολόγοι και ανήθικοι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να ισχυριστούν το οτιδήποτε. Ως προς τα Ρωσο-Τουρκικά σας έδωσα σαφή απάντηση, ως προς τα εδώ Τουρκικά ότι κάνανε αποβίβαση, η απάντηση δίδεται από τους ιδίους και δίδεται από την μεταπολιτευτική ΕΡΤ.

Ερώτηση: Περνάμε λοιπόν στο σήμερα και στον 21^ο αιώνα και θα ήθελα να σας ρωτήσω το πως βλέπεται τη σημερινή κατάσταση της χώρας, με τα πρόσωπα που κυριαρχούν σε αυτήν, δηλαδή τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα. Πως κρίνεται εσείς τη σημερινή κυβέρνηση και την αντιπολίτευση;

Απάντηση: Για αυτά έχω μιλήσει σε ανύποπτον χρόνον, όταν ανεφύοντο ως προοπτικές ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ και πριν ακόμα την εκλογή του εις Πρωθυπουργόν, τον οποίον θεωρούσα έκτοτε ανέτοιμον και ανεπαρκή, όχι για πρωθυπουργό, αλλά και για αρχηγό μεγάλου κόμματος.

Η πορεία των πραγμάτων απέδειξε ότι το πρόσωπο αυτό είναι απλώς ένα συμπτωματικό πρόσωπο, χωρίς υποδομή, χωρίς φιλοσοφική και πολιτική συγκρότηση πλήρη, ένα πρόσωπο το οποίο εκκινείτε με συνθήματα και με τις γραμμές και την ψευτοκουλτούραν την αριστερή, όχι αυτός, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία του κόμματος αυτού πλην ορισμένων μεμονωμένων προσωπικοτήτων, οι οποίοι έχουν κάποια άποψη πολιτική, κάπως συγκροτημένη, αλλά με ιστορική κάποιαν θεμελίωσην. Αυτές είναι κάποιες ορισμένες μονάδες, οι οποίες και δεν παίζουν πλέον ουσιώδην ρόλο μέσα εις το ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα είναι ένα άθροισμα ανθρώπων επαγγελματιών του είδους, οι οποίοι χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως δια να διατηρούν την πελατεία του και να συνεχίζεται αυτό το καθεστώς το οποίο υπάρχει, το οποίο είναι εντελώς διεφθαρμένο και ανεπαρκές. Ανεπαρκές και λόγω δυνατοτήτων, αλλά και λόγω εσωτερικού ήθους. Όσο αφορά τη Νέα Δημοκρατία, η Νέα Δημοκρατία από της γεννήσεως της έχει μέσα το σπέρμα της διαφθοράς.

Ο Καραμανλής νομιμοποίησε τας Κομμουνιστάς δια να έχει όπλον να χτυπήσει το Στρατό, ο οποίος τον έφερε. Όπως χτύπησε και τον Βασιλέα, ο οποίος τον ανέδειξε. Ο Καραμανλής ήταν ένα κομματικόν πρόσωπον, ιδιαζόντως χαρακτηριστικό, αλλά με απηρχαιωμένην πολιτικήν αντίληψιν. Η όλη του φιλοσοφία ήτο κομματική.

Αυτά σας τα λέγω διότι έχω προσωπική αντιπαράθεση μεταξύ του, δια της αρθρογραφίας μου, της κυρίας αρθρογραφίας μου, πρωτοστύλου, σε Εφημερίδες και στην «Ακρόπολη» και στον «Ελεύθερο κόσμο» και στην «ΕΣΤΙΑ», κύρια άρθρα, τα οποία κατηύθυνε και οδηγούσε εις δίκας με αποκλειστικό σκοπό να τους στερείται ο δημοσιογραφικός χάρτης και η Εφημερίδα η οποία επωλείτο 3 δραχμές, να στοιχίζει 10.

Αυτή ήτο η πολιτική Καραμανλή έναντι των σκεπτομένων, εκ του ιδίου κόσμου, εκ της ιδίας ιστορικής γραμμής και παρατάξεως. Αυτό λοιπόν ηκολουθήθη καθ’ όλην αυτήν την περίοδο των 45 ετών. Αυτά συμβαίνον και με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Μιλάω για πρόσωπα, δια της υπογραφής μου σε κύρια άρθρα και ως εκπροσώπου ενός καθεστώτος, όχι ως προσώπου, τους οποίους έχω αντιμετωπίσην κατά πρόσωπο εις όλα τα κορυφαία θέματα. Έτσι λοιπόν μετά τις περιπετείας και τας περιπτώσεις Κώστα Καραμανλή, Σαμαρά, εν συνεχεία μας προέκυψαν κάτι άλλα κάποιος Γιωργάκης Παπανδρέου, μας βγήκε ένας Παπαδήμος, συμπτωματικώς, σε μία άλλη φάση, περάσαμε από τις περιπέτειες του ΣΥΡΙΖΑ και ήρθαμε στο σημερινό πρωθυπουργό.

Έχω πει στις τελευταίες μου δηλώσεις το Μάρτιο 2020: «Ότι οι φυσικές και οι πνευματικές δυνάμεις του σημερινού Πρωθυπουργού, δεν επαρκούν δια την αντιμετώπισιν των προβλημάτων της χώρας. Είναι πρόσωπο απολύτως ανέτοιμο και συμπτωματικό, αλλά και εκ φύσεως ανεπαρκές δια το εύρος των ζητημάτων που καταλαμβάνει». Μπορεί να έχει ορισμένα επικοινωνιακά χαρίσματα, δε ξέρω αν είναι χαρίσματα ή άμα είναι αδυναμίες προβολής, αλλά προοπτική εθνική πλέον από το πολιτικό προσωπικό δεν υφίσταται δια τη χώρα.

Η χώρα προοδεύει αφ’ ευ αυτής. Η χώρα αναπτύσσεται γεωστρατηγικώς λόγω της κοσμοθεωρητικής γενικοτέρας υποστάσεως της, λόγω της γεωστρατηγικής θέσεως και σημασίας της, όπως εξελίχθη αποκλειομένης βαθμιαίως της Τουρκίας. Η Τουρκία μπορεί να έχει γεωστρατηγική κάποια σημασία αν αφαιρέσεις τις σχέσεις της με τη Ρωσία, αλλά δεν έχει κοσμοθεωρία, δεν έχει υλικό.

Το υλικό αυτό το οποίο ενέχει για να παίξει κάποιο σημαντικό ή συμμαχικό ρόλο είναι πλασματικό είναι από τα πενεκπαιδευμένα στοιχεία εις την Αμερική, αξιωματικούς Στρατιωτικούς, οι οποίοι έχουν μία άλλη κουλτούρα και είναι ότι πολυτιμότερον έχειν η Τουρκία, αλλά αυτό είναι μια μειοψηφία του 2% εις την Τουρκία και αν επιχειρεί και επιχειρεί και θα επιχειρήσει πραξικοπήματα είναι μία δύναμης, η οποία δεν μπορεί να καλύψει ή να εκφράσει την μουσουλμανική υπόστασιν αυτού του κράτους.

Αυτό είναι το κύριον επιχείρημα το δυτικό, με το οποίο προσπαθεί να σπάσει τη γραμμή του Yπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδος, την παγίαν συμβατικήν γραμμήν, η οποία ακολουθείται και σήμερα, ότι: «Η Τουρκία είναι αυτή και πρέπει να έχουμε μία σχέση, γιατί είναι μεγάλη χώρα». Αυτό το ηττοπαθές πνεύμα της Διπλωματικής Υπηρεσίας και των εκάστοτε πρωθυπουργών που σας το χαρακτήρισα και σας τους αξιολόγησα ως ανεπαρκές, διότι ηκολουθήσανε μία πεπατημένην γραμμή, δεν είχαν όραμα για τον τόπου, ούτε οι διακεκριμένοι αυτοί διπλωμάται μας επίστευαν ή ούτε μπορούσαν να καταλάβουν η αμερικανική πολιτική μπορεί να διαφοροποιηθεί εξ’ ανάγκης και εξ’ ανάγκης λειτουργικότητος.

Αυτή λοιπόν η κεντρική ιδέα, δεν είναι ιδέα ούτε των κομμάτων, ούτε αυτών των πολιτικών είναι ιδέα και γραμμή των εφεδρειών του έθνους, μεταξύ των οποίων και ο ομιλών και του πνεύματος του Στρατού το οποίον έχειν την αίσθηση αυτήν, δεν έχει την πολιτική έκφρασην, αλλά έχει την οριακήν αίσθησιν και την προοπτικήν αυτού του θέματος, για αυτό βλέπεται ότι η συνεργασία μας με τη Δύση και ιδίως με τα ανωτέρας γεωστρατηγικάς δυνάμεις και την Αμερική είναι κάτι περισσότερον από ικανοποιητική.

Αυτό δεν το κάνει ούτε ο Πρωθυπουργός, ούτε η γραμμή του Υπουργείου Εξωτερικών, ούτε τα σημερινά αυτά πρόσωπα που εμφανίζονται σήμερα ότι ηγούνται της Εξωτερικής μας πολιτικής. Αυτοί είναι άνθρωποι που κινούνται σε μία διατεταγμένη πορεία, η οποία ακριβώς επειδή αποδυναμώνει τους αντιπάλους εμείς την αποδεχόμεθα, άρα δεν μπορούμε ούτε να τη διαμορφώσουμε, ούτε να της δώσουμε εξέλιξη, το αντίθετο, αυτήν τη στιγμή αυτή εξελίσσεται, παρεμβάλλουμε άλλα ζητήματα όπως οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού, ο οποίος λέει: «Εγώ θα δω οπωσδήποτε τον Τούρκο, θα τον δω, θα γίνει αυτή η συνάντηση», παρά το γεγονός ότι ο Δένδιας είπε αυτά που είπε.

Η γραμμή του σημερινού Πρωθυπουργού είναι πολύ περιορισμένου βεληνεκούς. Ως προς το ΣΥΡΙΖΑ αυτή δεν υπάρχει. Οπωσδήποτε καθοδηγείται από τη Γερμανία, η οποία δια την επιρροήν εις τα θέματα αυτά είναι αρνητική.

Ως προς τα συμβατικάς μας υποχρεώσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκεί η Ελλάς μπορεί να κρατήσει μια συγκαταβατική γραμμή, αλλά δεν είναι το όλο της πολιτικής και υπαρξιακής της εκφράσεως το λογιστήριον ή το Υπουργείο Οικονομικών. Το υπουργείο Οικονομικών όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες είναι καλό να αξιοποιεί όλας τα δυνατότητας, της οποίας μας παρέχονται, αλλά προς το υπαρξιακόν πρόβλημα της χώρας, που δεν πέφτει και λόγος στη Γερμανία είναι εκείνον το οποίο ακολουθείται από αυτούς τους άξονες τις οποίους έχουν διαμορφώσει οι Εφεδρείες του Έθνους καταγγέλουσαι τη στάση τη διαχρονική, την προαιώνιον αυτής της χώρας, η οποία χώρα αυτή είναι προσβολή ως δύναμη συνυπάρξεως μέσα εις το Δυτικόν κόσμο, την προοπτικήν του και τα οράματα του.

Αυτό το οποίον ανακύπτει ως προσδοκία είναι ότι οι αντοχές αυτού του συστήματος, του αποδυναμωμένου και του εν τη μέτρο διεφθαρμένου. Το μήνυμα είναι ότι η Ελλάς εφόσον αναλαμβάνει τέτοιο ρόλο κατά συνέπειαν έχει ανάγκη βαθμιαίως να έχει και τις αντίστοιχες προσωπικότητες.

Δεν μπορώ να παρακάμψω επάνω σε αυτήν την κριτική την οποίαν κάνουμε και για το σημερινό Πρωθυπουργό και για τον Υπουργόν του Νικόλαο Δένδια ότι βγήκε και είπε: «Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να σκάψουμε τη Νότιον Μεσόγειον για να βρούμε πετρέλαιο, εμείς κινούμεθα σε άλλη σφαίρα, εις την αναζήτησην εναλλακτικών πηγών ενεργείας», γραμμή κατ’ εξοχήν Γερμανικήν, η οποία βεβαίως κάνει και συμβάσεις, έχει και προμήθειες, έχουν μπει σε έργα τέτοια, διότι εφόσον έχει τον ρωσικό αγωγό που φτάνει εκεί, ο MED STREAM δεν τους χρειάζεται δια να δώσει εμπόδια σε αυτή τη γραμμή η Γερμανική πολιτική.

Επιπλέον έκανε και το εξής ολίσθημα, ο οποίος είπε ότι: «Η Ρωσία είναι αναγκαίος συνδετικός κρίκος ως προς την διαμόρφωσην της αρχιτεκτονικής πολιτικής της Ευρώπης». Περίεργες δηλώσεις, περίεργες πρωτοβουλίες, οι οποίες κατά τη γνώμη μου είναι μοιραίες σε επίπεδο Κοτζιά υπό άλλην μορφή.

Μας λένε ότι τους μήνες του Καλοκαιριού για 35-40 μέρες εδημιουργήθησαν τοξικές καταστάσεις, πολεμικές αντιδράσεις, πολεμικά γεγονότα. Πολεμικά γεγονότα σοβαρότατα εγένοντο, δηλαδή πόλεμος μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας έγινε το καλοκαίρι. Οι δικές μας δυνάμεις απέδειξαν την ανωτερότητα τους και εις την θάλασσα και εις τον αέρα.

Υποβρύχια Τουρκικά αιχμαλωτίστηκαν και υπάρχουν οι κυβερνήτες τους οι οποίοι έδωσαν λευκή σημαία, αλλά και στην αεροπορία, η οποία όπως εξελίσσεται και όπως γίνεται, μέσα σε 2-3 24ωρα μπορεί να καταφέρει θανάσιμα πλήγματα εις την Τουρκικήν αεροπορία, η οποία είναι κάπως εξαρθρωμένη. Αυτός είναι ο λόγος που ο Erodgan κατήγγειλε τους παραπάνω από 100 ναυάρχους δια τας δηλώσεις τους και τους εχαρακτήρισε δειλούς, ακριβώς διότι μεταξύ αυτών είναι και εισηγηταί εκείνων, όσοι είναι εν ενεργεία, οι οποίοι εδήλωσαν ότι ένας Ελληνοτουρκικός πόλεμος, θα καταλήξει σε συμφορά της Τουρκίας.

Θα ήθελα να μου σχολιάσετε κάποια πρόσωπα τα οποία διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στη Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.

Ερώτηση: Για τον πρώτο που θα ήθελα να μου πείτε την άποψη σας είναι ο Κωνσταντίνος Κόλλιας, ανώτερος δικαστικός. Πως κρίνεται τον ρόλο του;

Απάντηση: Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας έγινε Πρωθυπουργός με εισήγηση του Σάββα Κωνσταντόπουλου προς το Βασιλέα. Ήταν προσωπικός μου Σύμβουλος και φίλος του σπιτιού μου. Ήτο ένας άνθρωπος βασικά αθώος, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόσωπο πολιτικό.

Αξιολογείται ως ένα πρόσωπο εθνικό με μίαν έντιμο συμβολή, διότι σας εξήγησα, υπηρέτεισαι στη Βασιλική χωροφυλακή πριν γίνει εισαγγελεύς, αλλά ως άνθρωπος ήτο μετριοπαθής, έντιμος και πάνω από όλα πτωχός. Οι πρωτοβουλίες του τη 13^η Δεκεμβρίου, σας είπα ότι ήθελε να κάνει τον Καθηγητή μου Υπουργό Εργασίας και εμένα επειδή έφευγε ο Τοτόμης να χρησιμοποιηθώ στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως και βεβαίως του είπα: «Δεν έρχομαι».

Συμπερασματικός είναι ένα πρόσωπο για εμένα ιδιαιτέρως αγαπητό, αλλά σκεφτείτε ότι όταν έγινε η 13^η Δεκεμβρίου, δεν το ξέρει κανείς, τον πήραν στο τηλέφωνο και του είπαν να πάει στο Τατόι και παρά το γεγονός ότι ήταν 13^ης Δεκεμβρίου και χειμώνας, πήγε χωρίς παλτό. Το παλτό του το ξέχασε στο Πρωθυπουργικό γραφείο.

Ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος σε αυτό που υπηρετούσε, αυτός είναι ο Κόλλιας. Όσο αφορά τα περί «Στάσεως» του στην υπόθεση Λαμπράκη που τον παρουσιάζουν όπως θέλουν, κατά ένα τρόπο έκανε μία κριτική στον τότε Σαρτζετάκη ανακριτή, ο οποίος Σαρτζετάκης δε διακρίνεται δια τη μεγάλη του βαρύτητα, ευθυκρισία.

Ερώτηση: Πως κρίνεται τον Βασιλέα Κωνσταντίνο και τη στάση του;

Απάντηση: Ένα ιστορικό δράμα, το οποίο επιφύλασσε η μοίρα. Ο Κωνσταντίνος είναι ένα πρόσωπο αγνό και αγαθό, αφοσιωμένο εις την Πατρίδα, εις τις παραδόσεις του και στην οικογένεια του. Δεν είναι υπερβολή αυτό που σας λέγω. Ο Κωνσταντίνος μαρτύρησε πράγματι επιμένοντας εις την καθαρότητα της ψυχής και της σκέψεως του. Όλοι εσκύλεψαν επί του προσώπου του και όλοι σχεδόν τον εξυπάτησαν, με πάρα πολλούς και αυτόν και το θρόνο του. Ο ίδιος ο Καραμανλής δε δίστασε μετά το Δημοψήφισμα της 8^ης Δεκεμβρίου 1974 να καταγγείλει τον Βασιλικόν θεσμόν ως καρκίνωμα, από τον οποίο απηλάγην ο τόπος.

Ερώτηση: Η άποψη σας για τον Νικόλαο Μακαρέζο, αυτόν που χαρακτήρισαν και ως τον «φιλελεύθερο» του καθεστώτος;

Απάντηση: Φιλοβενιζελικός ήταν. Είναι προσωπικός μου φίλος και αυτός και ο γιος του σήμερα. Ο Μακαρέζος υπηρετούσε στο 5/42 ως Ανθυπολοχαγός. Προ των μεγάλων γεγονότων και τις σφαγές οι οποίες επηκολούθησαν, ο τότε Συνταγματάρχης Δημήτριος Ψαρρός τον εκκάλεσε και του είπε: «Εσύ παιδί μου θα πας να δώσεις εξετάσεις τώρα στο Πανεπιστήμιο που είσαι», ήταν φοιτητής της Ανωτάτης Εμπορικής, «Υποχρεωτικώς και θα φύγεις σήμερα». Τον έδιωξε για να δώσει τις εξετάσεις της περιόδου και τον έσωσε από την σφαγή η οποία επηκολούθησε.

Αυτό το μυστικό το εγνώριζε ο Μακαρέζος, ο Δημήτριος Ψαρρός και ο αδερφός του ο Υπουργός Χαράλαμπος Ψαρρός και επειδή είχε τη σχέση αυτή μαζί μου το εμπιστεύθη σε εμένα και το είπα και στο Μακαρέζο και μου είπε: «Αυτό πως το ξέρεις εσύ;». Ο Μακαρέζος λοιπόν ήταν καλό πρόσωπο, αλλά συγχρόνως πρέπει να ξέρετε ότι στις περιπτώσεις στις τάξεις του Πυροβολικού μεταξύ Παπαδοπούλου και Μακαρέζου, πρώτος ήταν ο Μακαρέζος.

Ερώτηση: Το επόμενο πρόσωπο που θα ήθελα να μου αξιολογήσετε είναι ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος.

Απάντηση: Ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος υπήρξε ένα πρόσωπο, παρά το γεγονός ότι πρέπει να έχει βαφτίσει και το γιο μου μεταπολιτευτικώς, δεν τον εγνώριζα σας είπα και εδυστροπούσε προς την Υπουργίαν μου, προς την Υπουργοποίηση μου. Υπήρξε ένα πρόσωπο με έναν ιδιαίτερο,  ιδιάζοντα χαρακτήρα, δύσκολο, αλλά ήτο τόσο αποτελεσματικός και τόσο ακέραιος που δια να αντιμετωπίσει τα δαπάνας, τας ιδιωτικάς του, διότι δεν του είχαν δώσει ούτε σύνταξη από το Δικηγορικό Σύλλογο, εστηρίζεντο από την οικογένεια του και από ορισμένους φίλους του. Προσωπικώς φίλος του σπιτιού μου εδώ, ο οποίος ήταν Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, διότι είχε κάνει καριέρα και στο Ελεγκτικό Συνέδριο του Κράτους ως Σύμβουλος, το ήμισυ της αποζημιώσεως του το έδωσε εις τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.

Ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος ασθένησε προώρως, ενοσηλεύτη εις την κλινικήν του Αλαζράκη και δια των οικονομικών δυσκολιών όσο ενοσηλεύτη ετάφη. Ο άνθρωπος αυτός που ως απόθεμα κατά τις μεγάλες παραγγελίες της ανοίξεως του 1974 χωρίς να το ξέρει είχε ένα 1 δισεκατομμύριο δολάρια, τα οποία συνέβαλον στον εξοπλισμό της χώρας τότε. Τα εχειρίσθη ως Υπουργός των Οικονομικών επί 7 χρόνια. Δεν ήτο άνθρωπος αγαπητός με φιλίες, αλλά είχε αυτά τα στοιχεία, στα οποία πρέπει κανείς να αναφερθεί.

Ερώτηση: Το επόμενο πρόσωπο είναι ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

Απάντηση: Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος από του Φεβρουαρίου του 1974 μέσα στο σπίτι αυτό, δια του Διονυσάκι Λιβανού, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, ο οποίος σε πρώτη φάση μου ζήτησε τη θέση του Γενικού Γραμματέως και εν συνεχεία επειδή έγινε μια ευρυτέρα συζήτηση με τον Ιωαννίδη δια τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ακριβώς διότι έμαθε και από τους φύλακες ότι ήρθε ο Λιβανός και είδε τον Υπουργό μας και ρώτησε ο Ιωαννίδης: «Τι είπατε;», «Είπαμε αυτά» και είχα πρόθεση να σας ενημερώσω επ’ αυτών των ζητημάτων.

Το ΠΑΣΟΚ είχε διορίσει στην Επιτροπή του Φακέλου της Κύπρου τον Λιβανό ως μέρος της Ανακριτικής Επιτροπής και ο Διονυσάκης Λιβανός παραιτήθη από την Επιτροπή αφού την κατήγγειλε: «Ότι αυτό που ερευνάτε είναι ένα ψεύδος. Οι άνθρωποι του οποίους κατηγορείτε, δεν έχουν καμία σχέση, καμία προδοσία, ούτε με αυτά τα οποία σκηνοθετείτε» και τον διέγραψε το ΠΑΣΟΚ. Σου λέω αυτήν τη λεπτομέρεια, να την συγκρατήσεις γιατί έχει σημασία.

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος είναι ο πρώτος ο οποίος με ειδοποίησε τι εσχεδίαζε ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ εις την Κύπρο με τον Μακάριο και γιατί δεν δέχτηκε και δεν συνέπραξε με το Στεφανόπουλο και με το Κανελλόπουλο εις την Υπόθεση του Πολυτεχνείου, διότι ο Στεφανόπουλος ηνέχθησαν την «Υπόθεση του Πολυτεχνείου», ο Καραμανλής όμως την απεκήρυξε την είπε κομμουνιστικός δάκτυλος και δε μετέχει και αυτός και ο Αβέρωφ. Δε θέλανε συμμετοχή και άλλων προσωπικοτήτων, θέλανε για των εαυτών τους τα πάντα. Ως προς τον Κανελλόπουλο πολλοί λένε πως ως Καθηγητής και ως Ακαδημαϊκός ήτο πολύ καλύτερος από ότι ως πολιτικός, αλλά πρόσωπα σαν τον Κανελλόπουλο είναι χρήσιμα, δια την πολιτική.

Τον καταγγέλλουν δια την Μακρόνησο, ότι την χαρακτήρισε «Ως νέο Παρθενώνα». Έχοντας υπόψιν του όμως ο Κανελλόπουλος το όλο ιστορικό, διότι συμμετείχε εις τας κυβερνήσεις και την όλην τραγωδία, η οποία υπήρξε εις το έθνος σου λέει: «Τώρα υπήρξαν και μερικοί αμετανόητοι, οι οποίοι άλλοι έχουν σκοτώσει 100 και είναι εκεί τους ταΐζουμε και τους ποτίζουμε, αντί να τους πάμε στο εκτελεστικό απόσπασμα τους έχουμε εκεί» και είπε αφελώς τη λέξη ότι: «είναι ένας Παρθενώνας», όπως είπε επίσης και στον Στρατηγό Van Fleet: «Ιδού ο Στρατός σας», γιατί το είπε: «Ο Στρατός σας»;

Ως Υπουργός Εθνικής Αμύνης είχαμε στείλει τότε στην Κορέα το Ελληνικό απόσπασμα με τους Αξιωματικούς, αυτούς έδειξε και Αρχηγός τους ήταν ο Van Fleet. Όλα τα διαστρέφουμε, όλα τα κάνουμε δια να πλήξουμε έναν άνθρωπο, εις την ουσία αθώο και εν τη μέτρο και αφελή, έναντι της νοοτροπίας του πολιτικού κατεστημένου.

Ερώτηση: Το επόμενο πρόσωπο είναι ο Ευάγγελος Αβέρωφ.

Απάντηση: Ο Ευάγγελος Αβέρωφ είναι εκτός πάσης συζητήσεως. Όλες του οι κινήσεις είναι υπομονευτικές, είναι αντεθνικές, είναι άνανδρες. Χαρακτηρίζεται ως πατριώτης τη στιγμή κατά την οποία την οποίαν έπαιρνε τους βιομηχάνους, έπαιρνε τον Βαρδή Βαρδινογιάννη, ο οποίος λόγω της προελεύσεως του από το Ναυτικό, είχε ορισμένους Αξιωματικούς εις τας επιχειρήσεις του, αποδοτικούς. Πιεστικώς, τον επίεζε να τους απολύσει, διότι έλεγε ότι: «Αυτοί πρέπει να δυστυχήσουν».

Είναι εκείνος με ιδία του ευθύνη έδιωξε 8.000 Αξιωματικούς μικροβάθμους, Αντισυνταγματάρχας, Συνταγματάρχας, Λοχαγούς, Υποπλοιάρχους και άλλους από το Ναυτικό μέσα σε ενάμισι χρόνο από της μεταπολιτεύσεως από το ‘74 μέχρι το ‘75. Τι πρόσωπο είναι αυτό δηλαδή; Επειδή κάνει το γεφυροποιό;

Ένα πρόσωπο το οποίο εκινείτο στο σκοτάδι, με διαφόρους τρόπους, προκειμένου να επιβιώσει. Είχε ορισμένα πετάγματα εθνικά. Υπήρξε ένα πρόσωπο για εμένα εξαιρετικώς εκτεθειμένο ιστορικώς.

Ερώτηση: Η άποψη σας για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή;

Απάντηση: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο αρχιτέκτων του όλου πολιτικού κατεστημένου από το ‘74 μέχρι σήμερα, το οποίον έχει αρκετές πλευρές αχαριστίας, εγκληματικότητας, φιλοπρωτίας, φιλαρχίας, πολλά πράγματα. Ένα καθεστώς, το οποίον έκτοτε δεν έδωσε αρετή στον τόπο, έδωσε μαθήματα πολιτικής επιβιώσεως με όλους τους τρόπους, αυτός είναι ο Καραμανλισμός.

Ερώτηση: Ο Ανδρέας Παπανδρέου;

Απάντηση: Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είχε την κακότητα, την οποία είχε ο Καραμανλής και την εκδικητικότητα. Ήτο ένα πρόσωπο με έναν κάποιο αυθορμητισμό, αλλά ήτο εκ φύσης γεννημένοι τυχοδιωκτικοί. Εκινείτο κατά τας εκάστοτε γραμμάς του, είχε ορισμένα χαρίσματα, αλλά οπωσδήποτε η πολιτική του δεν ήταν πολιτική ενός ανδρός με στρατηγική αντίληψη, ήταν παίκτης.

Ερώτηση: Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος;

Απάντηση: Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είναι ένα πρόσωπο το οποίον, δεν μπορώ να συγχωρήσω στον Παπαδόπουλο το εξής, γίνεται η κίνηση της 13^ης Δεκεμβρίου και ενώ βγαίνουν ανακοινώσεις και λένε: «Αποχωρεί εις χωρίων» πήγαινε ο Βασιλεύς, την επομένη δια λόγους κομματικού υπολογισμού και μέσα στο Στρατό φωνάζει την 14^η Δεκεμβρίου: «Ζήτω ο Βασιλεύς» και εν συνεχεία ορίζεται ο Ζωϊτάκης Αντιβασιλεύς.

Μετά το Κίνημα του Ναυτικού το 1973 κάνει ένα δημοψήφισμα προσωποπαγές και από κοινοβουλευτικό σύστημα Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ή Βασιλευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, το κάνει σύστημα Προεδρικής Δημοκρατίας, δηλαδή όλες τις αρμοδιότητες, φτάσαμε έως και το Πολυτεχνείο, δηλαδή η εξωτερική και αμυντική πολιτική είναι υπόθεση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Προκηρύσσει το Δημοψήφισμα εις το οποίο παίρνει μια πλειοψηφία, η οποία υπερέβαινε το 92%. Αφού πήρε αυτήν πλειοψηφία με ισχύ Στρατιωτικού Νόμου, αυτά τα λέω γιατί τα έχω χειριστεί ως Υπουργός Τύπου έχω ασχοληθεί με τα Συντάγματα ενόψει της αναθεωρήσεως που κάναμε τότε, παρά το γεγονός ότι στο Υπουργείο Κοινωνικών Υπηρεσιών είχαμε τον Πρόεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και Πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου και Υπουργό Δικαιοσύνης είχαμε τον Τριανταφύλλου, διάσημο δικηγόρο. Μετά τα αποτελέσματα αυτά, βγήκε στο μπαλκόνι και είπε: «Το πολιτειακόν καρκίνωμα που εβασάνισε τον τόπο εξέλιπε από την Ελλάδα». Γεώργιος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Καραμανλής την ίδια φράση από τους ευεργέτες του.

Ερώτηση: Το τελευταίο πρόσωπο που θα ήθελα να μου σχολιάσετε είναι ο Δημήτριος Ιωαννίδης.

Απάντηση: Ο Δημήτριος Ιωαννίδης υπήρξε ένα πρόσωπο, διότι εγώ δεν εκφράζω τον Ιωαννίδη, εγώ αξιολογώ πρόσωπα με ένα ειδικό Εθνικό βάρος, με μία Εθνική Υπόσταση κατά την κρίση μου και όσο μπορώ τιμιότερα και αντικειμενικότερα, αυτός είναι και ο Δημήτριος Ιωαννίδης.

Σας αποκαλύπτω ότι περί της Υπουργοποιήσεως μου ο Ιωαννίδης δεν εγνώριζε, εγνώριζαν όμως όλοι οι άλλοι, τους οποίους είχα εις τη Σχολή Πολέμου, εις τη Σχολή Εθνικής Αμύνης, η πρόταση δηλαδή για εμένα προέρχεται από τη ΓΔΕΕ, από το Γενικό Επιτελείο και από τα Επιτελεία της Χωροφυλακής, της Ασφαλείας, από όλο το σύστημα εγώ εκφράζω αυτό για αυτό είμαι Υπουργός του Καθεστώτος, δεν είμαι Υπουργός της Κυβερνήσεως.

Με τον Ιωαννίδη λοιπόν συνετέθημεν αφού έγινε το επεισόδιο, το οποίο σας είπα προηγουμένως. Από του Φεβρουαρίου του ‘75, όπου εγώ πλέον αναλαμβάνω δια της Δημοσίας μου αυτής Επιστολής στην ΕΣΤΙΑ της 14^ης Φεβρουαρίου του ‘75 κηρύσσω τη σύγκρουση Στρατού και γραμμής Καραμανλή, σε αυτό ορισμένοι επιφυλάχθησαν, ο Ιωαννίδης όμως κάθισε κοντά μου.

Ο Ιωαννίδης είναι ένα πρόσωπο το οποίο έχει μίαν ακεραιότητα εθνικής και ηθικήν, έχει μία τραχύτητα εις περίπτωσιν κατά την οποίαν υπάρχει αντίθεσης εις το λόγο, αλλά πάντοτε με καλή πίστη. Είναι εγκάρδιος στις φιλίες του, είναι δύσπιστος σε ορισμένους τους οποίους δεν εγκρίνει και παραμένει ως ένας απλός ζεστός Έλληνας στο περιβάλλον που εγκρίνει, δεν είναι πάρα πολύ διαχυτικός, αλλά είναι φίλος με τους φίλους του, οι οποίοι και τον αγαπάνε.

Άλλωστε το να ηγηθεί μιας τέτοιας κινήσεως επί χρόνια, σε ένα Καθεστώς πανίσχυρο, το οποίο έχει όλους τους διοικητάς των μονάδων δικούς του, καταλαβαίνει κανείς ότι το αίσθημα φιλίας και εκτιμήσεως ως προς προσωπόν του ήτο κατά ένα τρόπο παγιωμένο στο Στρατό. Τα γεγονότα εν συνεχεία διαφοροποίησαν τη θέση ορισμένων και μάλιστα φίλων του, οι οποίοι τον εχαρακτήριζαν υποτιμητικώς ποικιλοτρόπως.

Ερώτηση: Έχοντας υπηρετήσει επί σειράς χρόνων το αντικείμενο της Πολιτειολογίας θα ήθελα να σας ρωτήσω, ποιο πιστεύετε ότι είναι το ιδανικό πολίτευμα για εσάς και πως αυτό πρέπει να δομείται;

Απάντηση: Περί αυτού μίλησαν σοφοί άνθρωποι και όχι εμείς οι κοινοί θνητοί. Περί αυτού μίλησε ο Πλάτων, μίλησε ο Αριστοτέλης, αλλά δεν έδωσαν παγία μορφή του ιδεώδους πολιτικού συστήματος, διότι όλα τα συστήματα αυτά υπόκεινται εις φθοράν και μεταβολήν. Κατά συνέπεια αυτό που λέει ο Πλάτων ότι: «Οι φιλόσοφοι βασιλεύουσι στην πόλη, οι Βασιλείς φιλοσοφήσoυσι γνησίως και ικανώς» έχει την εξής έννοια, ότι όλα τα πράγματα είναι σε μία ροή, σε μία εξέλιξη.

Ο ίδιος ο Αριστοτέλης μιλάει δια τα φαινόμενα και δια τας παρεκκλίσεις του. Μιλάει για τη Δημοκρατία, μιλάει για την οχλοκρατία, μιλάει δια την τυραννία, κάνει διάκριση των πολιτευμάτων, κατά συνέπεια δεν μπορεί να πει κανείς καταφατικώς, ότι αυτό το πολίτευμα είναι το ιδεώδες. Το σχετικό πολίτευμα και ανάλογα με την ιστορική εξέλιξη, των λαών και των περιοχών, τείνει να επικρατεί ένα είδος Δημοκρατικής πολιτικής εκφράσεως, διακυβερνήσεως, το οποίο είναι το ισχύον αυτή τη στιγμή εις τας περισσοτέρας χώρας του Δυτικού κόσμου και έτσι κατ’ ενοχήν ή κατά συγκυρίαν το δέχεσαι ως το καλύτερο με τις αδυναμίες, τις οποίες έχει, αλλά έχει πολλάς λειτουργικάς αδυναμίας, διότι δημιουργούνται συστήματα, τα οποία κατά ένα τρόπο καθοδηγούν και πειθαναγκάζουν το λαό προς ορισμένες κατευθύνσεις.

Αυτό έχει τις εξής συνέπειες, ότι η μεταβολή του και η διαφοροποίησης του αργεί χρονικώς, δεν μπορώ να σας μιλήσω περί του δυνετοτέρου του πολιτεύματος, αλλά εκείνο το οποίο σήμερα φαίνεται ότι πρέπει να δεχθεί κανείς είναι μία δημοκρατική υπόθεσης, όσο το δυνατόν ενδυμοτέρα και σοβαροτέρα.

Ερώτηση: Η τελευταία ερώτηση για τη σημερινή μας συζήτηση είναι, τι σημαίνει για εσάς η λέξη «Ελλάδα» και η λέξη «Πατρίδα»;

Απάντηση: Την αρχή και το τέλος. Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Χωρίς την Πατρίδα σου δεν υπάρχεις ως άτομο πολιτικό ή διαλογιζόμενο και χωρίς την Ελλάδα χάνεις την ταυτότητα σου.

Εμείς με τη σειρά μας να ευχαριστήσουμε τον κ. Δημήτριο Καρακώστα που μας έδωσε την ευκαιρία να συζητήσουμε για μια ταραγμένη και άγνωστη εις την ολότητα της εποχή, μια εποχή που στιγματίστηκε από γεγονότα που διαμόρφωσαν της Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία.

Το Politically Incorrect πιστό στο Ιστορικό του χρέος και χωρίς δογματισμούς, παρά μόνο πολλές φορές με μη πολιτικά ορθές προσεγγίσεις, συνεχίζει να παρουσιάζει πρόσωπα και γεγονότα, πολλές φορές με ανατρεπτικές απόψεις, με στόχο την κατανόηση και την ενίσχυση της Ιστορικής μνήμης. Αυτό φυσικά δεν συνεπάγεται ούτε την υιοθέτηση ούτε την προτροπή στην υιοθέτηση απόψεων και ιδεολογιών. Διαχωρίζουμε την θέση μας από τον ιδεολογικό χαρακτήρα της εποχής και προτείνουμε η συγκεκριμένη συνέντευξη να διαβαστεί υπεύθυνα και κριτικά.