Αν η Ελλάδα ήταν το όνομα ενός κοριτσιού, τότε αναμφίβολα η σύγχρονη ελληνική πολιτική θα ήταν ο γιαγιά της. Βαθιά ασύγχρονη και διχασμένη σε διασπαστικές πολώσεις όπως η διάκριση αριστεράς – δεξιάς, προοδευτικό – συντηρητικό, μεγάλος – νέος, ιδιωτικό – δημόσιο, παγκόσμιο – πατριωτικό.
Είναι γεγονός πως αν και σε ορθολογικό, επιστημονικό επίπεδο ο δυϊσμός δεν είναι καθόλου αποδεκτός, σε επίπεδο πολιτικής επικοινωνίας είναι η μόνη εύκολη λύση για να συγκινηθούν τα πλήθη.
Λες, πάλι καλά που η Ευρώπη δεν έχει ένα δυϊστικό μοντέλο, όπως εκείνο των Ηνωμένων Πολιτικών και τι ωραία που τόσοι έχουν το δικαίωμα να δημιουργήσουν ένα κόμμα εκφράζοντας όλες τις ιδεολογικές εκφάνσεις, πόσο δημοκρατικό! Όμως είναι;
Διότι την ύστατη στιγμή πριν τις εκλογές επιδρά η λειτουργία της κολλεκτιβοποίησης. Το κάθε μικρό κόμμα «διαπραγματεύεται» τις προοπτικές του να κερδίσει ο πρόεδρος/ γενικός γραμματέας του και τα πιο εκλεκτά του μέλη μια θέση στο κοινοβούλιο. Είναι λοιπόν αυτό μια προσπάθεια ανάδειξης μιας ιδεολογικής έκφανσης, έστω και μειονότητας ή η πολιτική πρόκληση με στόχο την κατάληψη αξιωμάτων; Για να μην μιλήσουμε για αυτούς που δεν κατεβαίνουν καν εκλόγιμα αλλά καταλαμβάνουν κατευθείαν θέση στα κυβερνητικά σχήματα.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα. Η πολιτική δεν είναι μια γλώσσα που μπορεί να μιλήσει ο σύγχρονος άνθρωπος. Είμαστε πολιτικά αναλφάβητοι, όχι μόνο από αδιαφορία, αλλά από συνειδητή επιλογή. Αυτό στην Ελλάδα σημαίνει συνειδητή απέχθεια σε κάθε τι παλιό και απομακρυσμένο από το άτομο, στην Ευρώπη επιλέγεται να συζητιέται πολιτικά το κοινωνικό, γιατί σου λέει και ο πιο ψαγμένος ευρωπαίος «Εμένα φίλε η ποιότητα ζωής με ενδιαφέρει, το περιβάλλον, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου. Εσείς κάντε καλά με τα πολιτικά συστήματα και τις θεωρίες σας.» Στις ΗΠΑ αντίστοιχα με την συνειδητή παραπληροφόρηση και νόθευση της πολιτικής συζήτησης μάλλον πλέον η δυσπιστία έχει φτάσει στα ύψη προς όλες τις κατευθύνσεις.
Ας παραμείνουμε όμως στα του οίκου μας. Στην Ελλάδα η πολιτική έχει αφοσιωθεί στην μικρή της φούσκα, είτε νοητά είτε φυσικά. Μιλάει τη δική της γλώσσα, μια γλώσσα ξύλινη και με βαρύ λεξιλόγιο, πρέπει πρώτα από όλα να γνωρίζεις ποιος μιλάει για να καταλαβαίνεις τι λέει. Με λίγα λόγια απαιτεί ειδική επιμόρφωση και αυτή δεν είναι απαραίτητο να είναι ακαδημαϊκή. Απαιτεί ειδικό ενδιαφέρον.
Τι έχει πάει στραβά;
Για ποιο λόγο το να είσαι πολίτης σήμερα είναι τόσο πιο απαιτητικό από ό, τι για παράδειγμα στην αρχαία Ελλάδα;
Γιατί με βάση το δικό μου μυαλό, μάλλον σε μια κοινωνία χωρίς τη σύγχρονη ιατρική, χωρίς επιστήμη, χωρίς πρόσβαση σε πληροφορία μάλλον ήταν πολύ δύσκολο να είσαι συνειδητός πολίτης.
Και όμως ο πολιτικός διάλογος περιλάμβανε ακόμα και όσους δεν ήταν πολίτες. Η φιλοσοφική συζήτηση ασχολείτο με την γυναίκα, με τους δούλους, υπήρχε σεβασμός στις εταίρες και στην διαφορετική άποψη.
Τι λάθος έχει συμβεί το 2020 που έχουμε κυριολεκτικά στα χέρια μας ένα μηχανηματάκι το οποίο μπορεί να μας ανοίξει τα μάτια απέναντι σε κάθε πιθανή ανακάλυψη και μπορεί να μας οδηγήσει σε χιλιάδες νέες;
Γιατί την δεκαετία του 1990 υπήρχε τεράστια κοσμοσυρροή στις πλατείες, στις πολιτικές ομιλίες και τώρα ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη;
Είναι επειδή δεν θεωρεί ότι δεν έχει να κερδίσει κάτι.
Και δεν μιλάω για τα τετριμμένα ρουσφέτια.
Δεν έχει να ακούσει κάτι καινούργιο.
Και μιλώντας για τους νέους είναι οι πρώτοι που έχουν γυρίσει την πλάτη σε όλο αυτό το σύστημα. Μέχρι την κοινωνική συζήτηση πάει το πράγμα, άντε και κανένα meme.
Από εκεί και πέρα δεν υπάρχει κάτι να τους συγκινήσει, προκειμένου να τους προκαλέσει το ενδιαφέρον.
Είναι σαν την γιαγιά σου. Την αγαπάς και την σέβεσαι, αλλά δεν υπάρχει μια ιστορία της που να μην την έχεις ακούσει.
Αλλά πάλι, να μην μπερδευόμαστε από τον τίτλο. Η πολιτική δεν είναι γένους θηλυκού, είναι γένος παρωχημένου, ως προς τη στάση του.
Αρχισυντάκτρια Politically Incorrect – Αρθρογράφος – Πολιτικός επιστήμονας
