Είχα αποφασίσει να αφήσω το θέμα της πανδημίας της COVID-19 κρυμμένο στο συρτάρι, όχι από απαξίωση φυσικά, αλλά από κορεσμό τόσο συγγραφικό όσο βέβαια και ψυχολογικό. Είμαστε όλοι κουρασμένοι. Είναι όμως, αδύνατον, να μη σχολιάσω ή μάλλον μα αναζητήσω έστω κάτι «θετικό» μέσα σε όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζούμε. Παρακολούθησα, πριν λίγες μέρες, την stand up comedy παράσταση της Σοφίας Μουτίδου, και μέσα στα πολλά που ειπώθηκαν, στο κλείσιμο της, ανέφερε πως η πανδημία μας έδωσε τον χρόνο που δε είχαμε με τον εαυτό μας. Ακούγεται, και ίσως είναι, γενναιόδωρο. Ευγενική πράξη εκ μέρος της πανδημίας(;). Έχοντας, πλέον, ως κοινή παραδοχή όλοι, πως η πανδημία και οι συνέπειές της μας βρήκαν εντελώς απροετοίμαστους, είναι χιουμοριστικό και ειρωνικό που δε είμασταν έτοιμοι ακόμα για το προαναφερθέν «δωρο», το χρόνο .
Ποια η αιτία, λοιπόν, να γίνεται τόσο ντόρος για τον χρόνο (;)
Ο χρόνος μας δίνει την πολυτέλεια να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας. Αναμφισβήτητα διαδικασία που την είχαμε παραγκωνίσει λόγω της μουντής καθημερινότητας μας. Ήρθαμε, μετά από καιρό, αντιμέτωποι με τα προβλήματα μας, τα στραβά μας και τα ανάποδα μας. Αναγκαστήκαμε, να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, την ή τον σύντροφο μας.
Γνωρίσαμε κάθε γωνία του σπιτιού, ασπαστήκαμε την κούραση του νοικοκυριού. Νευριάσαμε , φωνάξαμε.
Ήταν η ευκαιρία για κάποιους να γίνουν ένα, να κάτσουν ξανά στο ίδιο τραπέζι. Άλλοι κοιταχτήκαμε στο καθρέπτη και αλλάξαμε. Δυστυχώς κάποιοι άλλοι, αναγκάστηκαν να βιώσουν τον εγκλεισμό, την ενδοοικογενειακή βία, το ποτό, το οικονομικό αδιέξοδο, την απόγνωση.
Κάποιοι, βρήκαν την δύναμη και μίλησαν, για όλα όσα τους πλήγωσαν και που τους καθόρισαν χωρίς οι ίδιοι να το είχαν επιλέξει. Ο χρόνος λοιπόν, που μας έδωσε η καραντίνα, έχει πολλά πρόσωπα και πρόσημα. Δε είναι τυχαίο που τον αποφεύγουμε! Τον βάζουμε κάτω από το χαλί, κρύβουμε τα προβλήματα μας στο Νέτφλιξ και σε μια ασταμάτητη διαδικτυακή εικονική πραγματικότητα που ( μας ) την χρησιμοποιούμε για μαξιλάρι. Ναι! Εκείνο το μαξιλάρι που μας σταύρωνε κάποτε η μάνα μας πριν κοιμηθούμε.
Φτάνει σιγά σιγά , δειλά δειλά , η στιγμή που ο χρόνος τελειώνει, αλλά η ζωή αρχίζει ξανά, από το μηδέν. Ας χτίσουμε νέους κανόνες, νέες συνήθειες. Όχι μόνο προστασίας από τον ιό και κάθε ιό, αλλά και προστασίας της ατομικότητας μας, της αξιοπρέπειας μας.
Κλείνω με μια σκέψη, ή μάλλον παράκληση προς όλους και προπάντων προς τον εαυτό μου. Ας προσπαθήσουμε, τώρα στη αρχή της λήξης της πανδημίας, να βγάλουμε τα εισαγωγικά από την λέξη θετικό όταν αναφερόμαστε στο χρόνο. Ο καθένας έχει ανάγκη το χρόνο για κάποιο σκοπό. Η ιατρική για να κάνει τους ανθρώπους καλά, ο δάσκαλος για να μάθει στα παιδιά γράμματα και εσύ… για να μάθεις τον εαυτό σου!
Απόφοιτος ιστορίας Εθνολογίας (κατεύθυνση ανθρωπολογία) – Ραδιοφωνικός παραγωγός – Ρεπόρτερ – Καθηγητής ελληνικών Άρσις – Μελετητής πεδίου Άρσις
