Δεν πάει πολύς καιρός από όταν ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων μετά το ένταλμα σύλληψης της Ρούλας Πισπιρίγκου. Μία γυναίκα που μετατράπηκε σε «κόκκινο πανί» για σύσσωμο το πανελλήνιο και ταυτοχρόνως εξιλαστήριο θύμα για τα δεινά που βιώνει η κοινωνία μας.
Σε αυτό το σημείο καλό είναι να ξεκαθαριστεί ότι ο σκοπός του άρθρου δεν είναι να «ξεπλύνει» την όπως όλα δείχνουν δολοφόνο των κοριτσιών αλλά να κατακρίνει μια λανθασμένη κοινωνική συμπεριφορά.
Δυστυχώς, γίναμε μάρτυρες μίας αντίδρασης που μας παραπέμπει σε μαύρες μέρες της ανθρώπινης ιστορίας. Μέρες που θύμισαν Μεσαίωνα. Εξαγριωμένο πλήθος μαζεύτηκε στις 30 του Μάρτη έξω από το σπίτι της κατηγορούμενης γυναίκας την στιγμή που η ίδια έρχεται δικαιολογημένα αντιμέτωπη με ασύλληπτα βαριές κατηγορίες. Στην συγκεκριμένη εκδήλωσης μίσους παρευρέθηκε «κάθε καρυδιάς καρύδι». Το πλήθος «ζητούσε το κεφάλι της» και συνθήματα όπως «Θάνατος-Θάνατος» δημιουργούσαν μία πρωτόγνωρη κατάσταση ενώ ταυτόχρονα αρκετοί αποθανάτιζαν αυτό το «λαϊκό δικαστήριο με σκοπό να το μοιραστούν με τους φίλους τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλα αυτά συνέβησαν μπροστά στα μάτια και μικρών παιδιών. Σε μία τρυφερή ηλικία που το μυαλό λειτουργεί σαν σφουγγάρι και τέτοιες εικόνες μπορούν να στιγματίσουν για πάντα ένα παιδί δεν φάνηκαν να επηρεάζουν κάπως τον «όχλο» στην γειτονιά της Πάτρας.
Ειλικρινά, βλέποντας τις εικόνες γεννήθηκαν ξάφνου πλήθος ερωτημάτων, για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, γιατί ο κόσμος έχει τόσο ανάγκη για αίμα, γιατί να μυήσεις τα παιδιά σου σε όλο αυτό; Ανάλογα και οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα μοιάζουν προφανείς. Η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση και όταν συμβαίνει αυτό υπάρχει άμεση επίπτωση στο κομμάτι της παιδείας. Μία παιδεία προερχόμενη τόσο από το οικογενειακό περιβάλλον ,τις αξίες και τα ιδανικά που μεταλαμπαδεύει μία οικογένεια, όσο και το εκπαιδευτικό σύστημα που βρίσκεται σε μία ατέρμονη παρακμή ελέω των κυβερνήσεων που στην προσπάθεια τους να δείξουν ότι παράγουν έργο προβαίνουν σε συνεχείς αλλαγές πάνω στο σύστημα αυτό. Η κατάσταση αυτή σε συνδυασμό με τα προβλήματα που βιώνει ο λαός τα τελευταία 12 και πλέον χρόνια (οικονομική κρίση, covid, ενεργειακή κρίση, πολεμικές αναταραχές) έχει οδηγήσει τον κόσμο σε μία αδυναμία ορθής κρίσης ως προς τον τρόπο αντίδρασης.
Σε αντιδιαστολή με όλα αυτά έρχονται οι εικόνες με τις γιαγιάδες του επόμενου πρωινου και τα λουλούδια που άφησαν στην μνήμη των 3ων αδικοχαμένων ψυχών. Σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής. Μία κίνηση που πραγματικά αφήνει μία χαραμάδα ελπίδας για την κοινωνία μας. Άνθρωποι όπου γνωρίζουν από πρώτο χέρι το συναίσθημα να είσαι μητέρα, σεβόμενες λοιπόν, τα τρία αγγελούδια σε πρώτη φάση και τους εαυτούς τους έδειξαν τον δρόμο. Αποδεικνύοντας πως το να είσαι μάνα δεν είναι αξίωμα που κατακτιέται μονάχα μέσω της γέννας αλλά πρόκειται για ένα σύνολο πράξεων και συμπεριφοράς. Καθίσταται έκδηλο έτσι οτι σε αυτόν τον κόσμο δεν κάνουν όλοι για γονείς και ότι η κοινωνία οφείλει να αφήσει πίσω τέτοια «αναχρονιστικά κατάλοιπα».
Ο κόσμος οφείλει να «σπάσει τα δεσμά της ηθικής κατάπτωσης». Να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του και να μην προωθεί σε μικρά παιδιά εικόνες που το μόνο που θυμίζουν είναι το κάψιμο των μαγισσών στον Μεσαίωνα. Δείχνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο σεβασμό τόσο στην αστική δικαιοσύνη όσο και την αμερόληπτη δικαιοσύνη της φυλακής.
Πρωτοετής φοιτητής στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο – Γνωρίζει αγγλικά και ισπανικά – Αρθρογραφεί από αρκετά νεαρή ηλικία – Ενδιαφέροντά του, ο αθλητισμός και τα ταξίδια.
