Γράφει ο Γιώργος Μπαστάκης

Έτσι θυμάμαι ακριβώς την φοιτητική πόλη μου όταν την επισκέπτομαι
και βρίσκω χρόνο να κοιτάξω τα μέρη με την ησυχία μου και το μυαλό μου
συγκεντρωμένο εκεί που κοιτάζω και αναπολώ παλιές στιγμές.

Βλέπω τα στενά, βλέπω τα σπίτια, τις γειτονιές, τα μαγαζιά που συχνά έβγαινα με
την παρέα μου για καφέ, φαγητό, ή για ποτό τα βράδια και πολλές φορές
μας συναντούσε ο ήλιος ενώ γυρίζαμε σπίτι. Είναι όλα τόσο όμορφα, είμαι
τυχερός που η φοιτητική μου πόλη είναι κοντά στον τόπο μου και δεν
χρειάζεται να διανύσω «μια Ελλάδα απόσταση» για να τη δω. Δεν είναι
στην Αθήνα, ούτε στη Μακεδονία ούτε σε ένα νησί στο Αιγαίο ή στο Ιόνιο
πέλαγος. Είναι στην Κρήτη, στο αγαπημένο μου Ρέθυμνο.

Εκεί έζησα από τα 18 και κάτι έως τα 22 και κάτι. Ήταν όλα εμπειρίες, η κάθε μια
διαφορετική αλλά ίδιας αξίας για εμένα. Δεν θα πω πολλά για αυτά.
Ταξίδια, ξενύχτια, εκδρομές σε όλη την Κρήτη, οι παρέες που έκανα με
άτομα από την υπόλοιπη Ελλάδα με πολλούς μιλάω ακόμα και λέμε τα νέα
μας και την πρόοδο μας στη ζωή μας.  Άλλοι δουλεύουν, άλλοι είναι στο μεταπτυχιακό τους, άλλοι κάνουν διδακτορικό στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, άλλοι έχουν δουλειά και οικογένεια, όλοι μας ακολουθούμε τον δικό μας δρόμο και τα όνειρα μας μετά το Ρέθυμνο.

Για εμένα η φοιτητική μου πόλη είναι πολύ σημαντική για τη ζωή μου· είδα κι έζησα πράγματα που ίσως να μην τα ζούσα αν ήμουν κάπου αλλού ή να τα ζούσα με
διαφορετικό τρόπο. Οι ευχές μου· τα φοιτητικά μας χρόνια ας τα ζούσαμε
ακόμα, κι από τις φοιτητουπόλεις να μη λείψει ούτε στιγμή της νεότητας
το χρώμα.