Είναι σπουδαίο επίτευγμα , τόσο για τον κ. Παπακαλιάτη όσο και την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή το γεγονός ότι κάποιος μπορεί να δει μια ελληνικά ομιλούσα σειρά στο Netflix.
«Άσχημη φρασεολογία , σκηνές βίας» αναφέρει το Netflix. Ενδοοικογενειακή βία, ανθρώπινη βία, καταστρατήγηση της επιλογής κάποιος άνθρωπος να ερωτεύεται, να είναι ελεύθερος. Η πιο απλά, η ασχήμια που κρύβεται στην μικρή κοινωνία των Παξών και ευρύτερα της σημερινής κοινωνίας.
Κατασκευαστής σκαφών, που μεταφέρουν ναρκωτικά. Ο νέος δήμαρχος των Παξων, Φανής Μουρατιδης , ένας τεχνοκράτης , όπως αυτοαποκαλείται, χωμένος στα σκατα.
Ο μαέστρος μιας δυστυχισμένης οικογένειας. Τελικά ποιος είναι ο μαέστρος μας ; Ποιος ειναι αυτός που κουνάει το ραβδί του και τον θαυμάζουμε; Και τελική ανάλυση, ας αναρωτηθούμε ποιο είναι και το ραβδί.
Ο Χριστόφορος, μέσα από την την εξαιρετική, Μαρία Καβογιάννη, κάνει μια ωδή στην μητρική υπόσταση που αγαπάει το παιδί της, το προστατεύει και το σέβεται, κάνει,εν ολίγοις, ό,τι οφείλει κάθε γονιός. «Δε έχω μάθει να ντρέπομαι» φωνάζει.
Το ραβδί είναι η αγάπη και η αξιοπρέπεια. Δυο κινήσεις του μαέστρου που μας υπνωτίζουν και συχνά μας φοβίζουν. Γιατί; Με κεφαλαία , ΓΙΑΤΙ;(!) Γιατί έχουμε χασει το παιχνίδι; Γιατί έχουμε αναλωθεί σε πράγματα εύκολα; Θα αναρωτηθεί κάποιος είναι δύσκολη η αξιοπρέπεια και η αγάπη;
Το μουσικό χαλί καθόλη την διάρκεια της εναλλαγής των επισοδείων ειναι εξωτερικό και , θεωρώ, πως είναι πολυ στοχευμένο. Θα σταθώ σε ένα τίτλο μέσα στην ίδια την σειρά. «Αυτοάνοσα» . Παθήσεις που ο ίδιος μας ο εαυτός παλεύει με δικά του κύτταρα διότι δε τα αναγνωρίζει ως οικεία , αλλά ως ξένα. Νοκ Νοκ! Κάτι θυμίζει σε όλους αυτό ε; Είναι όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας και μας τρώνε, όλα όσα πρέπει να λύσουμε! Στην εποχή που ζει πλέον κάθε άνθρωπος, οφείλει να δουλεύει με όλες τις αυτοάνοσες σκέψεις που ενυπάρχουν μέσα του.
Κάτω από τη γοητευτική νύχτα ανακαλύπτουμε πόσα πράγματα κρύβονται στη μικρή κοινωνία του νησιού. Πλήθος παρανόμων πράξεων , ανήθικων σκέψεων. Ο ανθρώπινος νους μέσα στο καλοκαιρινό σκοτάδι και υπό το φως του καλοκαιρινού φεγγαριού …ξεγυμνώνεται, απομυθοποιείται.
Ολοι χρειαζόμαστε ένα μαέστρο, κάποιον που με ένα μαγικό ραβδί θα μας πάρει από το χέρι και θα μας εμπνεύσει. Σίγουρα θα μας απογοητεύσει, σίγουρα θα κάνει λάθη, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι η ιστορία μας δίδαξε πως όπου υπάρχει τελειότητα, συνήθως δε υπάρχει ανθρωπιά! Κλείνοντας, οφείλω να σημειώσω, πως ένας από τα πιο σημαντικά γεγονότα στη σειρά, είναι η επιλογή νέων προσώπων σε πρωταγωνιστικούς ρόλους κάτι που είναι πολύ ελπιδοφόρο για τον καλλιτεχνικό χώρο που καλύφθηκε από το πέπλο του φόβου και της απαξίωσης.
Απόφοιτος ιστορίας Εθνολογίας (κατεύθυνση ανθρωπολογία) – Ραδιοφωνικός παραγωγός – Ρεπόρτερ – Καθηγητής ελληνικών Άρσις – Μελετητής πεδίου Άρσις
